کامبیز صبری، هنرمند مجسمه‌ساز:
باغ کتاب مکان مناسب برای برگزاری دوسالانه مجسمه‌سازی ملی تهران نیست
کامبیز صبری، هنرمند مجسمه‌ساز، درباره‌ی محل برگزاری هشتمین دوسالانه مجسمه‌سازی ملی تهران بیان کرد که فضای باغ کتاب بسیار سنگین است و اینکه چگونه بتوان اثری را در آن قرار داد که تأثیرگذار باشد و بر محیط غلبه کند و دیده شود بسیار دشوار است. محل‌هایی که در باغ کتاب تعیین شده است، مدام در معرض رفت و آمد کسانی هستند که برای دیدن مجسمه به آن محل نیامده‌اند و همین موضوع ممکن است باعث آسیب رسیدن به مجسمه‌ها شود.
اعتمادآنلاین| کامبیز صبری، هنرمند مجسمه‌ساز درباره مکان دوسالانه هشتم گفت: به نظر من فضای باغ کتاب بسیار سنگین است و این که چگونه بتوان اثری را در آن قرار داد که تأثیرگذار باشد و بر محیط غلبه کند و دیده شود بسیار دشوار است. محل‌هایی که در باغ کتاب تعیین شده است، مدام در معرض رفت و آمد کسانی هستند که برای دیدن مجسمه به آن محل نیامده‌اند و همین موضوع ممکن است باعث آسیب رسیدن به مجسمه‌ها شود. در عین حال اثری در ابعاد کوچک در میان رفت و آمد آدم‌ها به چشم نمی‌آید. کار باید با محیطی که در آن گذاشته می‌شود پیوند بخورد اما سقف بلند مجموعه و رنگ زمینه ممکن است چنین امکانی را فراهم نکند. در فضای بیرونی امکان کار بیشتر است و چشم انتظار کارهای بسیار خوبی از هنرمندان جوان هستم.
او همچنین درباره تغییر رویکرد این دوره از دوسالانه مجسمه گفت: کسانی که برای شورای سیاست‌گذاری دوسالانه‌ها انتخاب می‌شوند معمولا افرادی خبره هستند و مسائلی که اعلام می‌کنند، به‌صورت ناگهانی یا بدون فکر برای آنها تصمیم‌گیری نشده است. آنها نظرات مثبت و سازنده و ایده‌هایی دارند که می‌خواهند آن را برای پیشبرد هنر کشور به کار گیرند. با این حال تناسب یک رویداد با جامعه‌ای که در آن زندگی می‌کنیم اهمیت زیادی دارد و در صورتی که این تناسب به درستی سنجیده شود باعث گشایش در هنر کشور است.
صبری درباره تجربی بودن دوسالانه هشتم و مستندسازی مراحل خلق اثر در این دوره گفت: به نظر می‌رسد در صورتی می‌توان به بررسی روند کار هنرمندان پرداخت که شرکت‌کنندگان در دوسالانه افرادی حرفه‌ای باشند که در کارگاه‌های بزرگ و حرفه‌ای کار کنند. در حالی که معمولا بسیاری از شرکت‌کنندگان در خانه خود کار می‌کنند و شاید همین موضوع امکان بررسی روند کار آنها را فراهم نکند. حدس من این است که بسیاری از آثار ارسالی به این دوسالانه کارهایی هستند که از قبل ساخته شده‌اند و این خودش نشان دهنده این است که ابعاد این قضیه باید دقیق‌تر مشخص شود. اگر کسی ایده خیلی خوبی داشته باشد که قبلاً ساخته شده است، باید مشخص باشد چگونه با این اثر برخورد می‌شود.
صبری افزود: از سوی دیگر میزان بودجه دوسالانه نیز بسیار مهم است. هم اکنون یک کار محیطی حداقل 10 تا 20 میلیون تومان هزینه می‌برد. امیدوارم چنین بودجه‌ای در اختیار این دوسالانه باشد چون در غیر این صورت عدم تناسب به وجود آمده و باعث ایجاد بدبینی می‌شود.
این هنرمند درباره موضوعی نبودن دوسالانه هشتم گفت: هیچ کاری نمی‌تواند بدون موضوع باشد. چون در واقع آن چیزی که بدون موضوع به نظر می‌رسد هم خودش دارای موضوع است. حتی زمانی که تم برای یک رویداد مشخص نشود هنرمندان به سراغ جدیدترین مباحثی که در زمینه قدرتمند کردن حجم و فرم وجود دارد می‌روند و به دنبال ایده‌های آوانگارد و بحث‌های روز هستند. اعلام یک تم مشخص در رویدادها کار خوبی است اما نبودن آن هم کار بدی نیست. این موضوع بسیار سلیقه‌ای است و هر دو صورت آن می‌تواند نتایج خوبی داشته باشد.
صبری ادامه داد: افرادی که مسئولیت دوسالانه هشتم را بر عهده گرفتند افراد ارزشمندی هستند که همگی هنرمند و با سوابق درخشان هستند. شیوه‌ای که آنها برای برگزاری این دوسالانه انتخاب کردند یک روش برخورد است که تا انجام نشود نمی‌توانیم درباره آن اظهار نظر کنیم. ایده من برای برگزاری دوسالانه مجسمه آن است که تعدادی حدود 20 نفر از هنرمندان حرفه‌ای را به‌صورت کیوریتوریال دعوت کنیم و فضای تخصصی به آنها داده شود که با یک موضوع به خلق مجموعه‌ای از آثار بپردازند. در کنار آنها هم عده دیگری می‌توانند پروپوزال ارائه دهند و اگر ایده‌های خوبی در میان آنها بود دعوت شوند تا مجموعه‌ای از کارها را ارائه دهند.
او درباره فواید ارائه مجموعه آثار به جای تک اثر گفت: وقتی یک رویداد به‌صورت کیوریتوریال تدارک دیده شود و عده‌ای هنرمند حرفه‌ای انتخاب شوند ایده‌های آنها در قالب‌های مفهومی را بهتر می‌توان درک کرد. در بسیاری از رویدادها با این معضل مواجه هستیم که افرادی برگزیده می‌شوند اما بعد به درست یا غلط گفته می‌شود این اثر کپی از کار دیگری است. این مسئله ناشی از پرش‌های اتفاقی و قهرمانی آدم‌ها و نمایش یک تک اثر از آنها است اما وقتی هنرمند حرفه‌ای مجموعه کارهای خود را ارائه دهد حتی اگر شباهتی هم با کار شخص دیگری داشته باشد می فهمیم این ذهنیت خود او بوده است که در طول زمان به وجود آمده است. حتی برای هر هنرمند می‌تواند کتابچه‌ای منتشر شود که آثار او همراه با نقد آنها در آن منتشر شود و به مخاطب نشان دهد فضای کار هنرمند چیست. من چندان موافق کتاب‌هایی که فقط عکس آثار در آنها منتشر می‌شود نیستم و در بیشتر بینال‌های خارجی هم در کنار تصویر آثار یک یادداشت و نقد وجود دارد. این‌ها منابعی است که برای یک کشور باقی می‌ماند و اگر ما هم به این سمت برویم بسیار خوب است.
این هنرمند درباره استفاده از مدیوم‌های جدید هنری گفت: وقتی دوسالانه‌ای با نام نقاشی، مجسمه و... برگزار می‌شود اغلب شرکت‌کنندگان ذهنیتی درباره همان مدیوم و اصول آن دارند. ولی وقتی در میان برگزیدگان افرادی را می‌بینیم که مولتی‌مدیا و هنر جدید کار کردند، در حق کسانی که بر اعلام اولیه پایبند بوده‌اند اجحاف می‌شود. وقتی چنین نقدی مطرح می‌شود به ما می‌گویند هنر جهان به سمت مولتی‌مدیا رفته است و نباید شاخه‌های هنری را از هم جدا کرد. اما این در حالی است که ما باید بینال هنر داشته باشیم و آنجا همه شاخه‌های هنری بتوانند در کنار یکدیگر حضور داشته باشند.
صبری ادامه داد: وقتی دوسالانه‌ای با نام خاص نقاشی، مجسمه و ... برگزار می‌شود باید اصالت آن رشته حفظ شود و حتی اگر مدیاهای دیگر وارد می‌شوند در جهت ایجاد نمودهای جدید در مجسمه یا نقاشی باشند. آثار هنر جدید و مالتی مدیا باید نمایشگاه خاص خودشان را داشته باشند و دیگر نباید نام مدیای دیگری مانند نقاشی یا مجسمه روی آنها قرار بگیرد. اوایل دهه هشتاد نمایشگاه‌های هنر مفهومی در ایران برگزار شد اما ادامه پیدا کرد و این باعث شد هنرمندان این شاخه در هر رویدادی آثار خود را ارائه دهند.
هشتمین دوسالانه ملی مجسمه‌سازی تهران با دبیری محمود بخشی، 16 اسفند 1398 تا 19 اردیبهشت 1399 در باغ کتاب تهران برگزار می‌شود.
منبع: ایسنا
دیدگاه تان را بنویسید