سینمایی به مثابه یک شعر

اعتمادآنلاین| سام بهشتی- آتابای جدی‌ترین فیلم نیکی کریمی در مقام کارگردان است، انگار همه آموخته‌ها و تجربیاتش در این همه سال حضور در سینما را در این فیلم به کار گرفته و یک قصه سخت مردانه را به لطیف‌ترین شکل ممکن با قاب بندی‌های ناب در یک جهان قابل باور به درستی روایت می‌کند، آتابای شاید تکنیک و ساختار عجیب و غریبی نداشته باشد اما فضاسازی‌های بکر و خلاقانه‌اش و جهان خوش رنگ و لعابِ فیلم، مخاطب را گرفتار زیبایی‌های خود می کند، از نقطه آغاز تا شروع قصه، مبهوت و مستاصل هستی که این شخصیت اصلی داستان در چه جهانی زندگی می‌کند و دنبال چه چیزی می گردد؟!

یک مرد سفت و سخت که جسور است و می‌خواهد غرور و اقتدارش را حفظ کند، دم نزند و فرو نریزد؛ همین معما و گره‌های پیچیده، ترغیبت می‌کند تا به دنبال حلقه مفقوده قصه باشی، از نیمه دوم و بعد از گره گشایی‌ها و مشخص شدن رابطه‌ها و پی بردن به اصل موضوع، به اهمیت نقش هادی حجازی‌فر در مقام بازیگر و فیلمنامه‌نویس پی می‌بریم. به غیر از خود او بازیگر دیگری نمی‌توانست، شخصیت روی کاغذ را اینقدر درست بازی کند.

تیر خلاص در یک سکانس ناب به روح و روان مخاطب شلیک می‌شود و آن هم لحظه فروپاشی مرد در مقابل «سیما» است. مردی که غرور خود را سال‌ها حفظ کرده، اما در مقابل جادوی عشق، سر خم می‌کند؛ زوج حجازی‌فر و دولتشاهی این لحظه را به بهترین شکل ممکن خلق می‌کنند و دوربین کارگردان در جای درستی قرار گرفته است.

تابای یک فیلم سخت در عین حال شگفت انگیز است که جهان به شدت مردانه‌ای دارد و یک زن این قصه را کارگردانی کرده و انصافا در تمامی سکانس‌ها با جدیت تمام پیش رفته است.

قاب بندی‌ها و تصویربرداری سامان لطفیان به شدت زیباست و نحوه فیلمبرداری و جغرافیای جذاب شهر خوی همانند یک شخصیت در فیلم کارکرد دارند.

بدون اغراق آتابای بهترین فیلم نیکی کریمی در مقام کارگردان است و یک نقطه مبدا تازه‌ای برای این بازیگر و کارگردان سینمای ایران محسوب می‌شود.

آتابای از آن فیلم‌هایی است که تا چند روز بعد از تماشا هم هنوز ذهن مخاطب خود را درگیر خواهد کرد، همانند چند بیت شعر که می‌خواهی تلاش کنی به خاطر بسپاری.