از مردم برای مردم

اعتمادآنلاین| بیش از یک دهه از تولد برنامه‌های گفتگو محور رمضانی گذشته است. برنامه‌هایی که مهمترین و پربیننده ترینشان و نه لزوما بهترین آنها، «ماه عسل» با اجرای احسان علیخانی بود. «ماه عسل» راهی باز کرد تا انواع و اقسام برنامه‌ها با حضور مهمانانی غیر شناخته شده تولید شود.

به گزارش اعتمادآنلاین، رمضان امسال یک ساعت پیش از افطار به سراغ هر کدام از شبکه‌های تلویزیون که برویم مجری مقابل یک یا چند نفر نشسته که مشغول روایت قصه زندگی پرفراز و نشیبشان هستند. مردمی که رازها و ماجراهای عجیبی در زندگی شان دارند و معمولا می توانند اشک به چشم مخاطب بیاورند.

«مکث» یکی از ویژه برنامه‌های ماه رمضان امسال است که الگویی شبیه به «هزارداستان» و رویکردی اجتماعی دارد به این دلیل که تیم تولید هر دو برنامه یکی است. شاید وجه تفاوت «مکث» با دیگر برنامه‌هایی که امسال پخش می شوند جدا از رویکرد اجتماعی، توجه ویژه به موضوع کرونا باشد.

یعنی می‌‎‎شود گفت «مکث» نخستین برنامه گفتگومحوری است که این چنین در دوران کرونا به کرونا نزدیک شده و تلاش می کند آسیب های این ویروس یا پیامدهای مثبت برخوردهای درست و قهرمانانه با آن را تحلیل کند.

مشکل «مکث» اما همان مشکلی است که «هزارداستان» داشت. یعنی همه چیز در حد روایت متوقف می شود زمانی که الهام پاوه نژاد مجری است، یا کوروش سلیمانی چه تفاوتی در حال و هوای برنامه می‌تواند دید؟ محورها و مضامین مشخص و از پیش تعیین شده هستند و انتخاب ستاره‌های سینما و تئاتر برای روایتگری یا بازی کردن نقش مجری تنها یک علت دارد و آن جذابیت و تنوع بخشیدن به برنامه است.

اگر یک متخصص مقابل میهمانان می‌نشست حال و هوای برنامه تخصصی‌تر می‌شد. در شکل فعلی همانند «هزارداستان»، این برنامه هم محملی مناسب برای روایتگری درباره روزگار مردمان عادی است که با مشکلات مختلفی مواجه شده اما سعی کرده اند با آن مقابله کنند.

یکی دیگر از امتیازهای برنامه «مکث» زمان بندی آن است. برنامه طولانی و کشدار نیست و پیش از آنکه بیننده خسته و درگیر ملال شود به پایان می‌رسد. نکته بعدی استفاده از تصویر و بخش‌هایی غیر از گفتگو در استدیو با مهمان است که به برنامه تنوع داده است.

ماه رمضان امسال با توجه به افت کیفیت سریال‌ها و تعطیلی سینماها و خانه نشینی مردم، شاید برنامه های گفتگو محور بیش از گذشته با استقبال مواجه شوند به ویژه «مکث» که درگیر شعار یا تطویل نشده و سعی می کند در اندازه یک گفتگوی اجتماعی استاندارد باقی بماند.

البته که گاهی و در بعضی از قسمت‌ها به این هدف نزدیکتر می‌شود و گاهی بسیار معمولی می‌ماند. امتیاز دیگر «مکث» این است که لزوما انرژی خود را روی گریاندن مخاطب نگذاشته، اگر چه بعضی سوژه ها مثل آقای پرستاری که به خاطر حضور در بیمارستان 50 روز از خانواده دور بود در ذات خود، همدلی برانگیز و احساساتی است اما مجری و در اصل تیم سازنده اصراری روی احساساتی کردن برنامه ندارند. اتفاقی که در اغلب شبکه‌ها رخ می دهد و این تلقی اشتباه به وجود آمده که گریاندن بخشی از فضای معنوی ماه مبارک رمضان است.

«مکث» می‌تواند برنامه‌ای کامل باشد اگر تیم تولید در استفاده از بازیگران به جای مجری دقت بیشتری داشته باشند یا محتوای بحث آن طور به مجری انتقال داده شود که او عملا یک سوال کننده صرف باقی نماند و بتواند تحلیل درستی از شرایط و جهت دهی به بحث داشته باشد. در شکل فعلی هم البته برنامه تماشاگر دارد و تاثیر گذار است، اما با آن شیوه میزان مخاطبان تخصصی برنامه بیشتر می‌شد.