مرگ هنرمند نه کاریست‌خُرد!

اعتمادآنلاین| ‌ فریدون مجلسی در یادداشتی نوشت: چند روز پیش با ناباوری در روزنامه خواندم که اکبر عالمی هنرمند برجسته فیلم و سینما و مستندساز و مفسر سینمایی که با احساس وظیفه هنری، در 75 سالگی، برای تهیه فیلمی مستند درباره تلاس گروه پزشکی در مبارزه با کرونا و درمان بیماران با تیم چهار نفره‌اش و به خیال خودشان با تجهیزات ایمنی و رعایت دستورالعمل‌ها یا پروتکل‌های بهداشتی در یکی از بیمارستان‌های ویژه درمان کووید19 حضور یافته بودند، خودش و تیمش اسیر این بیماری پلید شده است.

خبر حکایت از این داشت که جوانان تیم شرایط مناسبی دارند اما بیماری خودش وخامت بیشتری یافته و ناچار به نصب دستگاه کمک تنفسی شده‌اند. بسیار متاثر و نگران شدم.

آشنایی با او را مدیون شادروان خسرو سینایی بودم که عالمی با وجود دانش و تخصص هنری‌اش همواره رعایت او را در جایگاه یک پیشکسوت می‌کرد. دیدارهای بیشتر خصوصا در خانه هنرمندان را مدیون سینایی بودم که در برقراری روابط اجتماعی در حاشیه مراسم سینمایی خانه هنرمندان یا جمع کردن دوستانش به بهانه‌های مختلف خصوصیتی محوری داشت.

جای تاسف است که در ماهای اخیر در حالی که اندوه درگذشت دوست شاعرش محمدابراهیم جعفری بود، خودش نیز در محیط بیمارستان دچار کرونا شد و درگذشت و چند روز بعد منوچهر طیاب، دوست دیرین ایام تحصیلش در اتریش درگذشت و اکنون با درگذشت اکبر عالمی گویی آن حلقه دوستانه ناگهان فرو پاشید.

اکبر عالمی زندگی‌اش را از کودکی با اتکا به نفس خودش ساخته بود. بعد از دیپلم وارد خدمت در اداره هنرهای زیبا شده بود و با خدمت در لابراتوار سینمایی آن اداره که بعدا به وزارت فرهنگ و هنر تبدیل شد، به فنون سینمای حرفه‌ای آشنا و علاقه‌مند شد و در همان زمان به تحصیل ادبیات انگلیسی در دانشگاه ادامه می‌دهد و به زبان انگلیسی کاملا مسلط می‌شود.

تسلط بر زبان موجب می‌شود بتواند از فرصت‌های مطالعاتی و آموزشی در امریکا و اروپا در رشته‌های مختلف سینمایی و ظرایف و تکنیک‌های سینمایی تحصیل و تجربه اندوزی کند.

در رشته انیمیشن از همکاری با هنرمندانی مانند نورالدین زرین کلک و مرتضی ممیز می‌آموزد و برخوردار می‌شود. عالمی هنرمندی دانشمند، فروتن، مودب، همیشه آراسته و بسیار خوش‌چهره و محترم بود. علاوه بر تدریس در مقام استادی در فنون و رشته‌های سینمایی، استاد زبان انگلیسی تخصصی و استاد فن بیان و گویندگی بود.

درباره زبان فارسی پاک و درست خصوصا در مقام گویندگی و بیان تعصب داشت. معتقد بود که یک گوینده باید دارای سواد و اطلاعات عمومی فوق‌العاده باشد و خودش از چنین موهبتی برخوردار بود.

عالمی معتقد بود که در کار سینما و هنر بازنشستگی معنی ندارد. این خصوصیت درباره خودش و دوست و همکارش خسرو سینایی به راستی صادق بود. آنان تا آخرین روز زندگی پروژه‌ای سینمایی را در دست اجرا داشتند و عالمی چنان که در آغاز یادداشت گفته شد، در حقیقت تا آخرین نفس در راه انجام وظیفه هنری فداکاری و جان شیرین را فدای این راه کرد. اگر قربانیان کادر درمانی کرونا را شهید می‌نامیم، اکبر عالمی نیز در همین قالب قرار می‌گیرد. نامش جاودان باد.

منبع: روزنامه اعتماد