مرگ شاعر در غربت

اعتمادآنلاین| اسماعیل خویی، شاعر معاصر ایرانی، در 83سالگی پس از ابتلا به ذات‌الریه شدید درگذشت.

به گزارش روزنامه شرق، اسماعیل خویی، شاعر معاصر ایرانی، در 83سالگی پس از ابتلا به ذات‌الریه شدید درگذشت.

خویی که از شاعران بحث‌انگیزتر و جنجالی معاصر بود، پس از انقلاب در سال 1363 به لندن رفت و در پی این مهاجرت به زبان‌هایی غیر‌ فارسی نیز شعر سرود و جوایزی بین‌المللی از آن خود کرد؛ شعرهایی که به‌ سیاقِ دیگر شعرهای او از ابتدا تا آخر عمر، مضامین سیاسی-اجتماعی داشتند.

او تنها شاعر ایرانی است که در سال 2010 موفق به دریافتِ جایزه «فریدریش روکرت» شد؛ جایزه‌ای که هر دو سال یک‌بار به یکی از چهره‌های ادبی اهدا می‌شود که در حوزه برقراری تفاهم میان شرق و غرب فعالیت کرده‌اند.

اسماعیل خویی متولد مشهد در سال 1317، تحصیلات دانشگاهی خود را در دانشسرای عالی تهران آغاز کرد و پس از دریافت مدرک کارشناسی در رشته فلسفه و علوم تربیتی، برای ادامه تحصیل در رشته فلسفه به بریتانیا رفت، سپس در سال 1344 با دریافت مدرک دکترا به ایران بازگشت و در دانشسرای عالی تهران (دانشگاه تربیت معلم) به تدریس پرداخت.

خویی، پیش از انقلاب از هواداران چریک‌های فدایی خلق بود با برخی از اعضای برجسته آنها از جمله مسعود احمدزاده و امیرپرویز پویان از نزدیک دوستی و همکاری داشت و تا آخر عمر نیز همچنان خود را یک سوسیالیست می‌دانست.

خویی از آن‌دست شاعرانی بود که جز سرودن شعر به اندیشیدن درباره شعر و شاعری و به بیان دیگر، به چیستیِ شعر نیز می‌پرداخت و افکاری خاص در این زمینه داشت.

برای نمونه، او در کتابِ «شعر و شاعرانگی» از ذات شعر سخن می‌گوید و شاعرانی که از دید او، ذات شعر در شعرهایشان واقعیت یافته، او معتقد است ذات شعر را نمی‌توان تنها از کار یک شاعر بازشناخت و نمونه‌هایی لازم است که بیشترین گوناگونی ممکن شعرها و اقسام شعر را در خود داشته باشد.

درست مانند شعر «یک پنجره‌ست شاعر» از اسماعیل خویی که سرود: «یک پنجره‌ست شاعر/ شاعر کسی‌ست که می‌ترسد/ و سخت می‌ترسد/ و از همین‌روست/ که رو به آفتاب/ می‌نشیند...». از دیگر آثار خویی می‌توان به «بر بام گردباد»، «از صدای سخن عشق»، «جهان دیگری می‌آفرینم»، «ما بودگان» و «بر خنگ راهوار زمین» اشاره کرد. چند سال پیش نیز کتابی با عنوان «به رسم حقیقت و زیبایی» منتشر شد که در آن محمود معتقدیِ شاعر، به زندگی و شعر اسماعیل خویی پرداخته است.