افسوس برای محیطی که زمینه انزوا، افسردگی و بی‌ثمری هنرمندان را مهیا می‌کند

«پایان تلخ قصه‌های شیرین کیومرث» عنوان یادداشت امید جوانبخت برای روزنامه اعتماد است که در آن آمده: «کیومرث پوراحمد» هم رفت... حیف از آن‌همه احساس و ذوق که خودخواسته پرونده زندگی‌اش در هفتادوچهار سالگی بسته شد درحالی که هنوز پرونده آخرین فیلمش باز است، همچنان که پرونده خاطرات بسیاری را که با آثار دلپذیر و صمیمی‌اش همچون بی‌بی چلچله، گاویار، آلبوم تمبر، قصه‌های مجید، به خاطر هانیه، سرنخ و.. برای بینندگان آن سال‌ها رقم زد در گذر سالیان بازاست. گیرم که کارهای اخیرش آنچنانی نبود که انتظار می‌رفت همچنان که آثار بسیاری از هم‌نسلانش نیست.

تغییر دغدغه‌ها بر مبنای شرایط اجتماعی و سنی، تغییر توقعات و انتظارات نسل جوان، وضعیت آشفته تولید فیلم، تهیه سرمایه، هفت خوان مجوزها، نحوه اکران و توزیع، تاثیرات پیدا و پنهان دوران کرونا و تلاطمات اجتماعی کنونی نه فقط برای پوراحمد بلکه تقریبا برای همه فیلمسازان کاربلد، دغدغه‌مند و مستقل، دل و دماغ و مجالی نگذاشته تا بتوانند با خیالی آسوده برمبنای تجربیات و ذوق‌شان آثاری بیافرینند که اثرگذار باشد و بلاتکلیفی و احساس حضور در محیطی که دیگر فرهنگی نیست، می‌تواند در خلوت و تنهایی همچون خوره هنرمندان حساس و مستقل را از پا درآورد.

و افسوس و صد دریغ برای محیطی که زمینه انزوا، افسردگی و بی‌ثمری هنرمندان و فرهیختگانش را مهیا می‌کند. نبودِ کیومرث پوراحمد که هنرمندی متین، نویسنده‌ای باذوق و شیرین‌نویس و فیلمسازی کاربلد و بی‌حاشیه بود بسیار به چشم خواهد آمد.