بهنام بهزادی، نویسنده و کارگردان و مجید برزگر، تهیه‌کننده و فیلمساز در میزگرد برنامه «خط فرضی» درباره سینمای مستقل و حضور فیلم‌های ایرانی در جشنواره‌های خارجی صحبت کردند.
به گزارش اعتمادآنلاین، بخش‌هایی از این میزگرد را در ادامه می‌خوانید و می‌بینید.
می‌گویند تصویر واقعی که در موبایل‌ها منتشر می‌شود در سینمایتان کجاست؟
بهزادی: در یک سال اخیر خیلی شنیدم که جشنواره‌ها فیلم‌هایی را که مجوز دارند نمی‌گیرند. به نظرم اصلاً چنین چیزی نیست.
*البته نمونه‌هایی داریم که این‌طور نیست.
برزگر: به نظرم در این سال‌ها نبوده. حداقل می‌دانیم که دو دهه فارابی در تمام جشنواره‌های دنیا حضور داشته حتی این سال‌ها. آنها چیزی از مجوز نمی‌دانند که بگویند....
بهزادی: اهمیتی هم ندارد و می‌دانند هر کسی باید مجوزی بگیرد یا لااقل تا جایی باید می‌گرفت. از کیارستمی گرفته تا بقیه.
برزگر: همان‌طور که شما در پاریس بخواهید فیلم بگیرید باید یک مجوز را بگیرید. می‌خواهم بگویم جشنواره‌ها اگر رویکردی در یکی دو سال به بعضی فیلم‌ها داشته‌اند چون اخبار را دنبال می‌کنند و با یک گستره عظیم‌تری از اخبار در ایران روبه‌رو هستند. یعنی همه جا درباره اینکه مثلاً کف خیابان سرکوب اتفاق می‌افتد می‌خوانند. می‌گویند پس این واقعی نیست، تصویر واقعی که در موبایل‌ها منتشر می‌شود پس در سینمایتان کجاست. این ممکن است در جشنواره تاثیر بگذارد ولی ساده‌انگارانه است اگر فکر کنیم در جشنواره‌ها اتاق فکرهایی هستند که مشخصاً....ممکن است فیلم جالبی باشد و مشاوره‌هایی بدهند. به نظرم حضور فیلمی با تهیه‌کنندگی آقای نوروزبیگی و سرمایه‌گذاری در بخش اصلی کن به نام «برادران لیلا» یا فیلم «خورشید» آقای مجیدی در ونیز... یا امسال در جشنواره عربستان چندتا فیلم از فارابی وجود داشت. یعنی در بخش اصلی فارابی حضور داشت؛ می‌خواهم بگویم اگر قرار بود پروتکلی باشد درباره فستیوال‌ها که برخی فیلم‌ها را نگیرند چنین چیزی نبود.
حتماً همه جریان‌های روشن دنیا و آدم‌های آگاه اخبار را دنبال می‌کنند/ سینما به بازتولید این دروغ کمک کرد که خانم تنها در خانه باید کاملاً پوشش داشته باشد
ولی حتماً همه جریان‌های روشن دنیا و آدم‌های آگاه اخبار را دنبال می‌کنند و حتماً متوجه تفاوت برخی فیلم‌ها با هم می‌شوند. در اینکه سینمای ایران به هر دلیلی که همه ما درگیرش بودیم، مثلاً به حجاب یا بعضی از ساده‌ترین تصاویری که از انسان می‌شود نمایش داد تن داده بودیم که ندهیم، و سینما به بازتولید این دروغ در این سال‌ها کمک کرده بود که مثلاً یک خانم تنها در یک خانه باید کاملاً پوشش داده داشته باشد. یعنی سینما این تصویر را داده بود حالا سینما تصمیم گرفته این کار را نکند و می‌گوید من می‌خواهم از این به بعد همان تصویر واقعی را نشان بدهم. جشنواره‌ها احتمالاً به خاطر همان امکان جدید مثل ماهواره و دسترسی ساده زندگی به هم، آدم‌هایی که بی‌واسطه با دنیا ارتباط وسیع دارند و آنها زندگی ما را می‌بینند، حالا تصویری می‌بینند که شبیه زندگی ما نیست، می‌گویند ما فیلمی می‌خواهیم که شبیه آن زندگی باشد. و واقعیت این است که هر چقدر سیستم گفتمان غالب بخواهد این را پنهان کند، آنچه در زندگی ما وجود دارد، مثلاً در یک خانواده مذهبی چه اتفاقاتی جریان دارد، این تصویر واقعی کجاست که تا الان نبوده، حالا که پیدا می‌شود مورد توجه قرار می‌گیرد.
عمیقاً برای اتفاقات اخیر سینمای ایران در خارج خوشحال هستم/ همچنان می‌شود فیلم مستقل ساخت و مثل سال‌های گذشته امیدوار بود اگر در ایران فضایی برای اکران و بازگشت سرمایه نیست، به بازارهای جهانی و جشنواره‌ها فکر کرد
عمیقاً برای اتفاقات اخیر سینمای ایران در خارج خوشحال هستم حتی برای این انتخاب‌ها که رد می‌شوند. خوشحالی نه به خاطر اینکه رد می‌شوند، اشکالی ندارد ما می‌توانیم برای تولید داخلی‌مان پلتفرم‌ها یا تلویزیون سریالی می‌سازند که اشکالی ندارد برای مصرف داخلی است، اما اگر این پروژه فکر کند چرا من بین‌‌المللی نشدم عجیب است که تو چنین تصویری ساخته‌ای و می‌خواهی آنجا ببری. او می‌گوید من می‌بینم که تو جور دیگری هستی و این یک تصویر قلابی و غیرواقعی از خودت است. به نظر می‌رسد در دو سال گذشته تقریباً در جشنواره‌های مهم حضور داشتیم و جوایزی گرفته‌ایم بنابراین ما بی‌اقبال نبودیم که بگوییم یک اتاق فکری در فستیوال‌های خارج از ایران هست. اکتای براهنی جایزه بزرگی می‌گیرد، فیلمی که اتفاق مهمی بود. جایزه عباس امینی، علی احمدزاده اتفاقات بزرگی بودند. من در مورد کیفیت فیلم‌ها صحبت نمی‌کنم، در ساندنس، لوکارنو بعد از سال‌ها جایزه گرفتیم.
بهزادی: اینها فیلم‌هایی هستند که بعضی‌هایشان نه‌تنها مجوز ساخت دارند بلکه قبل از این جریانات ساخته شده‌اند. فیلم اکتای و بهتاش و مریم مجوز داشتند. خیلی فیلم انسانی‌ای است که اصلاً هم سیاسی نیست. اتفاقاً می‌خواهم بگویم حضور فیلمی مثل بهتاش و مریم در برلین و توفیقی که به دست آورده و امیدوارم نتیجه نهایی‌اش هم خوشحال‌کننده باشد این است که آنها ننشستند ببینند چه کسی فیلم بدبختی می‌سازد و توجه کنیم. بنابراین به نظر من همچنان می‌شود فیلم مستقل ساخت و همچنان می‌شود مثل سال‌های گذشته امیدوار بود که اگر در ایران فضایی برای اکران و بازگشت سرمایه نیست، به بازارهای جهانی و جشنواره‌ها فکر کرد.
مشروح این گفت‌وگو را اینجا ببینیم و بخوانیم.
دیدگاه تان را بنویسید