نکته‌ای مهم درباره هتک حرمت به قبر غلامحسین ساعدی؛ برخی جریان‌های داخلی که خود بدعت‌گذار هتک حرمت بودند آن را محکوم کردند

«تکمله‌ای بر هتک حرمت ساعدی» عنوان یادداشت روزنامه اعتماد به قلم ابوالفضل نجیب است که در آن آمده؛ توهین زشت و وقیحانه به قبر غلامحسین ساعدی در خارج کشور که گفته می‌شود از جانب یکی از هواداران شاهزاده صورت گرفته، واکنش‌های وسیعی در داخل و خارج کشور از سوی جریان‌ها و طیف‌های مختلف سیاسی به همراه داشت. این واکنش‌ها تماما در محکومیت این اقدام و همزمان حضور بر مزار ساعدی و تجلیل از او همراه شد. در داخل اما رسانه‌های چاپی و مجازی با بازخوانی کارنامه ادبی و هنری ساعدی و بررسی جایگاه او در تاریخ معاصر و ستودن نقش او به گونه‌ای متفاوت واکنش نشان دادند.

درباره کارنامه سیاسی ساعدی و بعد از انقلاب قضاوت‌های متفاوتی شده و می‌شود. با این حال دلیل قانع‌کننده‌ای برای برخورد دفعی با کارنامه هنری و ادبی ساعدی وجود ندارد. آنچه باید به آن پرداخت نکوهش یک رفتار نه تنها غیر اخلاقی که به‌غایت زشت و مغایر با همه شؤونات انسانی و دینی و... است. هر چند به گمان من برخی واکنش‌های داخلی به این اقدام بیشتر از آنکه جنبه اخلاقی و انسانی داشته باشد به انگیزه دراز کردن حامیان شاهزاده و سیاسی بود. این ادعا ناظر بر محکوم کردن این اقدام توسط برخی جریان‌های داخلی است که خود به نوعی یا بدعت گذار هتک حرمت به قبر سرمایه‌های فرهنگی و ملی امثال شاملو و مخالفان جمهوری اسلامی در ایران بودند، یا با سکوت در قبال این رفتارهای ناهنجار همسویی نشان دادند.

در این خصوص می‌توان به بارها تخریب قبر شاملو و ایضا ده‌ها منتقد و مخالف جمهوری اسلامی و چهره‌های سیاسی اشاره کرد. این در حالی است به استناد منابع تاریخی شیعی بدعت گذار تخریب و هتک حرمت به قبر امام سوم شیعیان و... همان قاتلان این عزیزان بودند. آنچه باعث تاسف است تکرار این رویه از جانب کسانی است که همواره بخشی از مرثیه خوانی‌ها و روضه‌های منابر را به مصائب و مصیبت‌ها در باب مظلومیت آنها بعد از مرگ و شهادت اختصاص می‌دهند. و تاسف‌آورتر اینکه مدعیان اخلاق دینی و رهروان حاکمیت علی(ع) در مقام حکمرانی تاکنون وقعی به این زشت کاری‌ها و بی‌اخلاقی‌ها نگذاشتند. ذکر یک نکته تاریخی در خصوص رفتار امام اول در برخورد با کسانی که در جنگ جمل به دست ایشان کشته شدند.

 شاید تلنگری باشد برای کسانی که همچنان با ذهنیت اموی با قبور مخالفان عقیدتی و سیاسی خود برخورد می‌کنند. در مجموعه امام علی نوشته عبدالفتاح عبدالمقصود در خصوص رفتار امام با کشته‌های لشکر مقابل نقل شده که امام نه تنها دستور به تدفین با احترام آنها داده که برای آمرزش آنها دعا کرده‌اند.