وظیفه اجتماعی ورزشکاران در المپیک 2020 چه خواهد بود؟

اعتمادآنلاین| ‌ منیژه موذن- کریم عبدالجبار، بسکتبالیست آمریکایی و ستاره NBA، جزو آن دسته ورزشکاران آمریکایی بود که در اعتراض به نژادپرستی در دهه 60 میلادی زانو زد. حرکتی معروف و نمادین که مارتین لوترکینگ آغازگر آن بود و سپس در طول دهه‌ها تبدیل به روش اعتراض ورزشکاران به هر نوع تبعیض شد.

عبدالجبار طی مطلبی در گاردین درباره وظیفه اجتماعی ورزشکاران نسبت به تبعیض و نابرابری در جامعه نوشت: «تدی روزولت روزی گفته بود جایگاه ریاست جمهوری جایی برای موعظه و متقاعد کردن مردم است.

رئیس‌جمهور می‌تواند از جایگاهش برای گفتن هر آنچه می‌خواهد استفاده کند فارغ از اینکه آنچه می‌گوید راست است یا دروغ. او می‌تواند ناگهان افکار میلیون‌ها نفر را وارونه جلوه دهد و برای رسیدن به هدفش نفرت، خشونت یا تبعیض را رواج دهد و خلاف ارزش‌های قانون اساسی عمل کند.

کسانی که مخالف دولت هستند هرگز جایگاهی مشابه قدرتمندان نخواهند داشت تا صدایشان شنیده شود. آنها نمی‌توانند همه رسانه‌های مطرح جهان را گرد آورند تا در لحظه نظرات‌شان را به میلیاردها نفر منعکس کنند. آنها تنها می‌توانند لحظه «موعظه» خود را بیابند، لحظه‌ای هرچند کوتاه و گذرا، و امیدوار باشند حقیقتی که بیان می‌کنند به گوش عده‌ای هرچند اندک خواهد رسید.

حتی اگر حس کنند صورت دادن این کار به اندازه انداختن نامه در یک شیشه و سپردن آن به اقیانوس بی‌فایده است.

ورزشکاران جزو آن دسته افراد جامعه هستند که لحظه گذرای خود را برای بیان آنچه می‌اندیشند در مقابل جهانیان دارند.

و بوده‌اند ورزشکارانی که در گذشته از این جایگاه برای رساندن پیام خود استفاده کرده‌اند.

در المپیک 2020 تابستانی توکیو ورزشکاران در مقابل جهانیان به روی سکو خواهند رفت. این فرصتی است برای آنان تا به گرفتن قراردادهای تبلیغاتی چند میلیون دلاری و جهانی کردن نام خود اکتفا نکنند و صدای کسانی باشند که مورد تبعیض قرار گرفته و به حاشیه رانده شد‌ه‌اند.

سال 1968 من بازی در المپیک را بایکوت کردم. این کار را به دلیل اعتراض به نژادپرستی و برخورد خشن پلیس با سیاهپوستان انجام دادم. به جای شرکت در المپیک به جوانان اقشار ضعیف در نیویورک بسکتبال و همچنین راه‌های محافظت از خودشان را آموختم.

آن‌ زمان به نظرم لبخند زدن روی سکوی قهرمانی و نماینده سیاستمدارانی بی‌توجه به مسائل اجتماع و تبعیض نژادی بودن اشتباه بود.

موضوع غیرقابل درک نزد وطن‌پرستان افراطی این است که اعتراض ورزشکاران توهین به کشور نیست، بلکه جلب کردن توجه جامعه به کسانی است که ارزش‌های ذکرشده در قانون اساسی را فراموش کرده‌اند.

آزادی بیان در المپیک آزاد نیست، زیرا ورزش بیش از هر زمانی تبدیل به یک تجارت شده است. در واقع هر عاملی که پول را در ورزش حرفه‌ای تهدید کند باید حذف شود. به همین دلیل آزادی که همواره از آن صحبت می‌کنیم در طول بازی‌ها قربانی رقابت و قهرمانی ما می‌شود.»