«اعتمادآنلاین» گزارش می‌دهد:
برابری در ورزش زنان؛ راه طولانی پشت سر و افق‌های روشن پیش رو
تانیا آلدرد خبرنگار گاردین می‌گوید: چیزهای زیادی بود که به عنوان یک دختربچه آزارم می‌داد. اینکه اجازه نداشتیم در مدرسه شلوار بپوشیم. اینکه نمی‌توانستیم به گروه‌های استعدادیابی بپیوندیم. اما یکی از ناراحت‌کننده‌ترین چیزها این بود که سریع‌ترین دونده دنیا هرگز نمی‌توانست یک زن باشد؛ دورترین پرتاب، بلندترین پرش، سنگین‌ترین وزنه، همه اینها متعلق به مردان بود.
اعتمادآنلاین| منیژه موذن- روشن است که تا رسیدن به برابری و عدالت در ورزش زنان راه زیادی باقی مانده، اما در مقایسه با تحقیر و بی‌توجهی سال‌های گذشته دستاوردها بسیار زیاد بوده است.
تانیا آلدرد خبرنگار گاردین با مرور خاطرات کودکی‌اش تفاوت‌های دیروز و امروز ورزش زنان را برشمرده است:
می‌گفتند ورزش زنان مزخرف است
چیزهای زیادی بود که به عنوان یک دختربچه آزارم می‌داد. اینکه اجازه نداشتیم در مدرسه شلوار بپوشیم. اینکه نمی‌توانستیم به گروه‌های استعدادیابی بپیوندیم. سالی که هدیه برادرهایم زیر درخت کریسمس یک چاقوی جیبی بود من یک ظرف سفالی جرمی فیشر هدیه گرفتم.
اما یکی از ناراحت‌کننده‌ترین چیزها این بود که سریع‌ترین دونده دنیا هرگز نمی‌توانست یک زن باشد؛ دورترین پرتاب، بلندترین پرش، سنگین‌ترین وزنه، همه اینها متعلق به مردان بود.
همه به من می‌گفتند ورزش زنان مزخرف است. شاید هم واقعاً بود؟
در سال 1992 ریچارد کرایچک بازیکن تنیس هلندی گفت: «80 درصد تنیس‌بازان زن خوک‌های چاق تنبل هستند.»
11 ساله بودم که به یک کلاس گرامر دخترانه رفتم. آنجا ورزش ارزشمند بود. حتی اگر مجبور بودیم در لباس‌های مسخره تمرین کنیم حق نداشتیم به خاطر تمرین‌ها غر بزنیم. خوش‌شانس بودیم که زمین چمن مدرسه و زمین‌های تنیس را داشتیم. این ورای رویای بسیاری از دختران شهر بود. آنجا یک دختر جوان بود که پاهای خیلی بلندی داشت. او می‌توانست دیسک را به فاصله‌ای خیلی دور پرتاب کند و همیشه تمام جوایز ورزشی را می‌گرفت.
خواننده عزیز، من اسم او را گوگل کردم. او در سه دوره از مسابقات المپیک شرکت کرد. در المپیک آتن یک مدال برنز گرفت و این ماه سارا ویتکلز اولین زنی خواهد بود که در مسابقات قایقرانی مردان داور خواهد بود.
سال‌های نابرابری و تحقیر
در سال 1992 ریچارد کرایچک بازیکن تنیس هلندی گفت: «80 درصد تنیس‌بازان زن خوک‌های چاق تنبل هستند.»
فضا به کندی اما کم‌کم در حال تغییر بود. بالاخره فهمیده بودند ورزش زنان آن‌قدرها هم مزخرف نیست. اما هنوز به سختی اسپانسر پیدا می‌شد و بیشتر ورزشکاران زن در اوقات بیکاری ورزش می‌کردند.
این حرف‌ها خشم عده‌ای را برانگیخت. جدا از توهین و بی‌احترامی این حرف اساساً بی معنی بود، چون تنیس در آن زمان تنها ورزشی بود که زنان در آن دیده می‌شدند، مسابقات‌شان پخش می‌شد و نه کاملاً اما تا حدودی درآمد برابر با مردان داشتند.
مارتینا ناوروتیلووا، اشتفی گراف و گابریلا ساباتینی در زمان خودشان به اندازه تنیس‌بازانی همچون استفان ادبرگ و بوریس بکر معروف بودند. اما یک تفاوت بزرگ وجود داشت؛ بازیکنانی همچون گراف و ساباتینی مدام باید مراقب عکس‌هایی که در زمین از زوایای مختلف از آنان گرفته می‌شد و در صفحات آخر مجلات چاپ می‌شد می‌بودند.
فضا به کندی اما کم‌کم در حال تغییر بود. بالاخره فهمیده بودند ورزش زنان آن‌قدرها هم مزخرف نیست. اما هنوز به سختی اسپانسر پیدا می‌شد و بیشتر ورزشکاران زن در اوقات بیکاری ورزش می‌کردند. نمی‌توانستید از ورزش زنان بخوانید چون به ندرت کسی درباره آن می‌نوشت. نمی‌توانستید ورزش زنان را ببینید- به جز ویمبلدون، مسابقات اسکی و المپیک- چون شبکه‌های تلویزیونی آن را پوشش نمی‌دادند. زنان هنوز موجوداتی شکننده و دکوری تلقی می‌شدند. تا 11 سالگی من، هنوز ماراتن زنان به المپیک اضافه نشده بود. زمان زیادی گذشت تا پرتاب چکش و پرش با نیزه زنان به المپیک اضافه شود.
50 سال ممنوعیت فوتبال زنان از سوی اتحادیه فوتبال انگلیس را هم نباید از قلم انداخت.
زنان بسیار کمی در پست‌های مدیریت ورزش حضور داشتند و به ندرت کارشناس ورزشی زن در تلویزیون دیده می‌شد.
این پیچیدگی و عدم درک وجود داشت که همان‌طور که دستان قوی‌تر، شانه‌های پهن‌تر، بدن کشیده‌تر و ماهیچه‌های بزرگ‌تر برای مردان قدرت و زیبایی به همراه داشت برای زنان هم چنین بود. اینکه تمرین زیاد برای بدن زن نیز به اندازه بدن مرد فوق‌العاده بود.
حتی خود من هم وقتی شروع به کار کردم چندان علاقه‌ای نداشتم که از ورزش زنان بنویسم. شاید چون تنها زن گروه بودم و معمولاً مرا مثلاً برای کریکت زنان می‌فرستادند. بابت این موضوع به خودم افتخار نمی‌کنم، و بسیار خوشحالم که حالا نوشتن از ورزش زنان و پوشش آن یک شغل تمام‌وقت برای مردان و زنانی است که مشتاق‌اند در این حوزه کار کنند.
افق‌های روشن پیش رو
سال گذشته 1/12 میلیارد نفر بیننده جام جهانی زنان بودند. 180 میلیون نفر هم در سال 2018 جام جهانی کریکت انگلیس را تماشا کردند ( بیشتر بخوانیم ).
فدراسیون دوچرخه‌سواری انگلیس اخیراً اعلام کرده که از سال 2013 تاکنون یک میلیون زن دوچرخه‌سوار به دوچرخه‌سواران اضافه شده است. زنان فارغ از سایز و فرم بدن‌شان ورزش می‌کنند و این مایه خوشحالی است.
هنوز اما و اگرهای بسیاری در مورد ورزش زنان وجود دارد. ورزش زنان هنوز در رسانه‌ها توجه کافی نمی‌بیند و موانع اجتماعی و اقتصادی زیادی سر راه زنان و به خصوص دختران نوجوان برای ورزش کردن قرار دارد.
اما ورزش زنان مسیری طولانی را پیموده و اگر هنوز به نظرتان ورزش زنان ارزش دیدن ندارد، برایتان آرزوی آگاهی می‌کنم و دخترانی که راه درست را به شما نشان دهند.
دیدگاه تان را بنویسید