بدقولی وزارت ورزش در پرداخت پاداش قهرمانان ایران

اعتمادآنلاین| در سال های اخیر کم پیش آمده که ورزشکاران درخصوص پاداش هایی که به آن ها داده می شود، موضع نگیرند، نسبت به میزان و نحوه پرداختش انتقاد نکنند و با مصاحبه های مختلف اعتراض خود را نسبت به مسئولان اعلام نکنند. یک بررسی کوتاه نشان می دهد که مسئولان وزارت ورزش اصلی ترین نقش را در ایجاد این اعتراضات ایفا می کنند چرا که هیچ گاه آن ها نتوانستند سرموعد مقرر و به همان میزان که وعده داده بودند پاداش ها را پرداخت کنند.

زمانی که ورزشکاران برای رقابت های مهمی به مانند بازی های آسیایی یا المپیک آماده می شوند وزارت ورزش اعلام می کند که هر مدال آور طلا ، نقره و برنز چه تعداد سکه دریافت می کند. در بازی های آسیایی 2018 جاکارتا برای طلا 160، نقره 80 و برنز 40 سکه تعیین شد که بعد از دو سال قرار بر این شد که به ازای هر سکه مبلغ دو میلیون تومان به مدال آوران پرداخت شود!

قیمت هر سکه تمام بهار آزادی در مرداد سال 97، حدود 3 میلیون و 905 هزار تومان بود اما امروز سکه حدود 15 میلیون تومان قیمت دارد و درواقع رشد چهاربرابر داشته است. وقتی وزارت ورزش اعلام می کند که به جای هر سکه، دو میلیون تومان پرداخت می شود یعنی حتی به اندازه قیمت آن زمان سکه هم قرار نیست ورزشکاران دریافتی داشته باشند. درواقع مدال آور طلا 320 میلیون، نقره 160 میلیون و برنز 80 میلیون دریافت می کند! در حالی که اگر قرار بود این مبالغ حداقل به قیمت سکه (حدود چهارمیلیون) در سال 97 پرداخت شود به ترتیب 640 میلیون، 320 میلیون و 160 میلیون تومان بود.

مهدی علی نژاد معاون وزیر ورزش چندی قبل و در مصاحبه ای در پاسخ به اعتراض ورزشکاران نسبت به پرداخت 2 میلیون تومان به ازای هر سکه گفت: اساساً چیزی به نام سکه سال‌هاست که دیگر وجود ندارد و تقریبا 2 سال است که آیین‌نامه تغییر کرده و چیزی به اسم پاداش سکه وجود ندارد. کسی به ورزشکاران قولی برای پرداخت سکه نداده و اینکه گفته می‌شود به ازای سکه این مبلغ داده می‌شود، وجود ندارد.بودجه دولت بر اساس سکه و دلار بسته نمی‌شود و ریالی است. من این موضوع را تاکید می‌کنم کسی قول سکه نداده بود که حالا بدعهدی یا بدقولی کرده باشد. اگر هر کدام از مسئولان وزارت ورزش در سال 97 قول سکه داده بودند، اعتراض دوستانی که ناراحت هستند، درست است. ما هر امتیاز را 2 میلیون تومان در نظر گرفته بودیم. مقیاس ما امتیاز بوده و سکه‌ای نیست پس اساسا چیزی به نام سکه وجود نداشته و در آینده هم وجود نخواهد داشت. این امتیاز در سال 1396 مبلغ یک میلیون و 850 هزار تومان بوده که در سال 97 اضافه شده است.

این اظهار نظر علی نژاد کاملا غیرمنطقی است چرا که برای ورزشکاران در زمان اعزام پاداش سکه در نظرگرفته شده بود و این موضوع از سوی وزارت ورزش هم اعلام شده است؛ ضمن اینکه پرداخت این پاداش سه سال به تعویق افتاده است و مدال آوران حق اعتراض دارند. در واقع کم کاری وزارت ورزش سبب شده که پرداخت پاداش ها به بعد از تغییر آیین نامه موکول شود!

حال باید از مهدی علی نژاد پرسید که اگر خودش در سال 97 در سمتی مشغول بود که در قراردادش پرداخت یک سکه در ماه نوشته شده و او تا سال 99 هنوز حقوق خود را نگرفته بود و کارفرمایش اعلام می کرد به خاطر تغییر آیین نامه به ازای حقوق هرماه او، دو میلیون تومان (به جای یک سکه) پرداخت می کنم، بازهم اعتراض نمی کرد؟

بدون شک نه فقط علی نژاد بلکه وزیر ورزش هم در مواجهه با چنین برخوردی معترض می شد اما آن ها در برابر انتقاد ورزشکاران موضع می گیرند و حتی بعضی از مسئولان هم معتقدند که آن ها نباید به فکر پاداش باشند!

محمدرضا داورزنی معاون وقت وزارت و ژاله فرامرزیان در خرداد سال گذشته در واکنش به اعتراضات ورزشکاران، آن ها را محق دانستند.حتی داورزنی درباره پاداش ها در گفت وگو با سایت وزارت ورزش گفته بود: هیچ مشکلی برای پاداش سکه‌ای بازی‌های آسیایی و پاراآسیایی جاکارتا نداریم و ان شاالله با تامین منابع به سرعت انجام می‌شود.

حتی ژاله فرامرزیان هم گفته بود: ما در پرداخت پاداش سکه‌ای قهرمانان تا بازی‌های آسیایی و پاراآسیایی جاکارتا مطابق وعده‌ای که دادیم در صورت تامین منابع هیچ مشکلی نداریم. البته توجه داشته باشید پاداش هر سال در اعتبارات لایحه بودجه سال بعد پیش بینی می‌شود و از این جهت هیچ تاخیری نداریم. آیین نامه پاداش قهرمانان بعد از بازی‌های آسیایی و پارآسیایی جاکارتا تغییر کرده است و از مبنای سکه طلا خارج شد و از این به بعد مبنای پاداش قهرمانان به صورت امتیاز خواهد بود.

قطعا هر ورزشکاری باید بیش از آن که به پول یا پاداش فکر کند در اندیشه کسب موفقیت و مدال باشد اما از ورزشکارانی که به غیر از ورزش کردن هیچ شغل و منبع درآمدی ندارند، چه انتظاری می توان داشت؟ وقتی یک وزنه بردار برای کسب طلای بازی های آسیایی 100 میلیون تومان در سال 97 هزینه کرده اما قرار می شود در سال 99، 320 میلیون تومان دریافت کند، چگونه اعتراض نکند و ما از او بخواهیم بدون در نظر گرفتن مشکلات مالی به ورزش و مدال آوری ادامه دهد؟ همان طور که دختران فوتسالیست ایران در سال 97 قرار بود 20 میلیون تومان پاداش قهرمانی آسیا را دریافت کنند اما امروز نه تنها به این پول نرسیدند بلکه نایب رئیس فدراسیون از آن ها انتقاد می کند که چرا به دنبال پاداش هستند؛ پاداشی که در آن زمان پول یک ماشین حداقل پراید بود اما اگر امروز پرداخت شود قیمت یک پراید دهه 80 است!

اگر وزارت ورزش توانایی پرداخت پاداش سکه ای را نداشت نباید پیش از مسابقات به ورزشکارانش این وعده را می داد تا امروز آن ها را سرگردان کند. همین نحوه برخورد باعث شد که در سال گذشته ورزشکاران هشتگی با عنوان "مدال نقد_پاداش نسیه" را راه بیندازند که البته به جایی هم نرسید!

وقتی دارنده مدال طلای بازی های آسیایی یا المپیک خودش را با یک فوتبالیست مقایسه می کند که دستمزدش با قیمت دلار و سکه بالا می رود اما او هنوز منتظر پاداش مدال سه سال پیش خود است انگیزه ای برای ادامه کار ندارد. وقتی قهرمان بازی های آسیایی تلاش وزارت را برای پرداخت دلارها به برانکو ، ویلموتس و استراماچونی می بیند حق دارد معترض باشد. اگر پول و بودجه نیست پس چگونه بسیاری از مدیران فوتبالی برای آوردن خارجی های سرو دست می شکنند؟ مسئولان وزارت چگونه با چمدان پول راهی امارات می شوند تا پاداش تیم ملی فوتبال را برای یک برد؛ فقط یک برد پرداخت کنند و به ایران برگردند؟!

قطعا این موضوع و رفتارهای متناقض مسئولان روی عملکرد ورزشکاران ایران در المپیک هم تاثیر گذار خواهد بود؛ وقتی آن ها متوجه می شوند که قرار نیست پول مربی، اردوها و تمام هزینه هایی که از جیب خودش انجام می دهد بازگردد دیگر تلاشی نخواهند کرد و ادامه این روند به حسرت مدال آوری ایران در بازی های مهم ختم می شود و در آن زمان دیگر کاری از دست مسئولان بر نمی آید!

منبع: خبرآنلاین