مغازه‌های منیریه بیشر از فوتبال ایران درآمد دارند

اعتمادآنلاین| باشگاه های ایران به خصوص استقلال و پرسپولیس سال هاست دچار مشکلات فراوانی هستند که علت تمام آن ها به مدیریت نادرست باز می گردد.این در حالی است که وزارت ورزش به عنوان متولی اصلی سرخابی ها در هیچ دوره ای به دنبال سروسامان دادن به این دو تیم نبوده و حتی یک قدم محکم و با برنامه هم برای آن برنداشته است. فدراسیون فوتبال و سازمان لیگ هم تا به حال نتوانسته‌اند برنامه مدونی در این خصوص طراحی کنند.

پرسپولیس و استقلال با وجود اینکه در ایران و خارج از کشور هم طرفدارانی دارند هیچ گاه نتوانسته‌اند از این ظرفیت برای درآمدزایی استفاده کنند. این ضعف نه فقط برای دو تیم تهرانی بلکه برای تمام باشگاه های فوتبال ایران رخ داده است. سپاهان، تراکتور، صنعت نفت آبادان، نساجی و ... تیم های پرطرفداری در شهرهای خود هستند اما بعید به نظر می رسد یکی از آن ها توانسته باشد به شکل سازمان یافته از پتانسیل هودارانش استفاده و درآمدزایی کند.

حق پخش؛ شاید وقتی دیگر!

درآمدزایی در فوتبال ایران به بلیت فروشی و حق پخش محدود است که اولی فعلا وجود ندارد و در مورد دوم هم سال هاست صداوسیما و سازمان لیگ درگیر هستند و هیچ خروجی به نفع باشگاه ها نداشته است.

حق پخش یکی از مهم ترین منابع درآمدزایی محسوب می شود که حتی بعضی باشگاه های اروپایی برای جلوگیری از برشکست شدن به آن نیازمند هستند و روی آن حساب می کنند چرا که مبلغ قابل توجهی را در اختیار تیم ها قرار می دهد. بحث در آمدزایی از طریق حق پخش فقط منحصر به تیم های پرطرفدار نیست بلکه یک تیم پایین جدولی و حتی غیرلیگ برتری هم حق خود را دریافت می کند اما در ایران پرسپولیس و استقلال هم درآمدشان از حق پخش تقریبا صفر است!

درخصوص بلیت فروشی هم باید به این موضوع اشاره کرد که دو باشگاه پرسپولیس و استقلال از پول حاصل از آن باید مبلغی را برای اجاره ورزشگاه آزادی پرداخت کنند. ضمن اینکه هیچ گاه در ایران هواداری مشاهده نکرده است که به مانند باشگاه های مدرن پکیج هایی در اول فصل تدارک دیده شود و هواداران ترغیب شوند مثلا بلیت های 10 بازی تیم را قبل از شروع رقابت ها خریداری کنند. در حالی که این اتفاق در خارج از ایران رخ می دهد و هواداران می توانند قبل از شروع فصل با هزینه کمتر بلیت چند بازی را خریداری کنند. مثلا بارسلونا در بسته پیشنهادی خود به هوادارانش بلیت ال کلاسیکو را با قیمت کمتر قرار می دهد اما تماشاگر مجبور است بلیت یک بازی دیگر این تیم را که در بیشتر موارد کم اهمیت تر است نیز خریداری کند. به این ترتیب باشگاه قبل از آغاز فصل درآمد خوبی را به دست می آورد. ضمن اینکه آن ها خیالشان راحت است که در یک بازی با تیم سطح پایین هم هوادار در ورزشگاه است.

همه راه ها به منیریه ختم می شود!

فروش پیراهن یکی دیگر از ابتدایی ترین راه های درآمدزایی در تیم هاست اما در ایران حتی از فروش پیراهن بازیکنان خودی هم درآمدی به دست نمی آید. در ایران اگر هواداری به دنبال پیراهن بازیکن مورد علاقه خود باشد به جای رفتن به فروشگاه رسمی باشگاه، راهی منیریه می شود و می تواند با کمترین قیمت، پیراهن تمام بازیکنان تیمش را خریداری کند!

درواقع قانون کپی رایت نه تنها در ورزش بلکه در کل ایران بی معناست.بدون شک اگر خیابان های کوچکترین شهر ایران را هم مورد بررسی قرار بدهید حتما فروشگاه یا مغازه ای را به نام پرسپولیس و استقلال یا دیگر تیم ها پیدا می کنید درحالی که در فوتبال مدرن دنیا هیچ کسی در هیچ جایگاهی نمی تواند بدون اجازه از نام باشگاه ها استفاده کند.

البته به نظر می رسد اخیرا باشگاه پرسپولیس اقدامات حقوقی انجام داده تا از این پس کسی نتواند از نامشان استفاده کند.

این در حالی است که چند ماه پیش احمد سعادتمند مدیرعامل وقت استقلال از تولید مواد غذایی با برند استقلال صحبت کرد که به دلیل سابقه و تجربه ناموفق مدیران، هیچ کسی این حرف را باور نکرد و البته بسیاری هم تولید مواد غذایی با برند آبی پوشان را به سخره گرفتند. شاید اگر مدیران ایران واقعا توانایی انجام این کار را داشتند هیچ کسی حرف سعادتمند را به شوخی نمی گرفت.

تیم های ایرانی بدون خلاقیت درآمدزایی

یکی دیگر از منابع مالی که باشگاه رئال مادرید هم با انجام آن درآمد زیادی دارد مربوط به موزه باشگاه است که با درآمد حاصل از آن رئالی ها تصمیم به بازسازی ورزشگاه سانتیاگو برنابئو گرفتند. با وجود اینکه آن ها به خاطر کرونا با ضرر مالی در بخش موزه خود مواجه شدند اما در حال تغییر برنابئو هستند.

در ایران هم باشگاه ها به خصوص پرطرفدار ها می توانند تور هواداری بگذارند و درآمد خوبی از این راه کسب کنند. به این شکل که باشگاه برای عکس گرفتن با بازیکنان، بازدید از محل تمرین و موزه باشگاه ثبت نام کند و هزینه ای را دریافت کند.

حتی فروش پیراهن با امضای خود بازیکن نیز در فوتبال ایران نادیده گرفته شده و هیچ اقدامی برای استفاده از آن صورت نمی گیرد.

بعضی از تیم ها که ستاره های نامدار و مورد توجه شرکت های تجاری را در اختیار دارند در قراردادهای اولیه خود درصدی را برای باشگاه درنظر می گیرند و حتی این امکان وجود دارد که لزوم اجازه باشگاه برای قبول آن را نیز قید کنند. اما در ایران یک شرکت به راحتی اسم و عکس بازیکن یا باشگاه را مورد استفاده قرار می دهد و هیچ هزینه ای هم به جیب باشگاه نمی رود!

باشگاه منچستریونایتد کاشی های مقابل استادیوم اولدترافورد را برای حک شدن نام هوادارانش به فروش گذاشت و درآمد خوبی از این راه به دست آورد؛ باشگاه های ایرانی با وجود اینکه استادیوم های پیشرفته و مدرن ندارند اما می توانند با یک سری خلاقیت و نوآوری این کار ها را انجام بدهند.

استقلال و پرسپولیس هم که جزو باشگاه هایی هستند که به راحتی می توانند درآمدزایی داشته باشند به دلیل ضعف در بخش اقتصادی همه چیز را به کارگزار واگذار می کنند که صرف نظر از درآمدی که به دست می آورند مبلغ مشخصی را به تیم ها می دهند و در واقع به صورت پیمانکاری همکاری می کنند. در واقع کارگزار نه به نفع باشگاه ها بلکه به سود خودش کار می کند.

برای مثال قرارداد یک میلیاردی به امضای دو طرف می رسد و حتی اگر کارگزار در طول یک سال 100 میلیارد هم درآمد داشته باشد به حال باشگاه ها فرقی ندارد. ضمن اینکه تمام راه های درآمدزایی عمدتا به انحصار کارگزار در می آید و آن ها نمی توانند قدمی برای رسیدن به پول بردارند.

مدیریت به قدری ضعیف است که حتی اینستاگرام باشگاه بزرگی به مانند پرسپولیس هم دست کارگزار است و مدیران این باشگاه به آن دسترسی ندارند. در حالی که همان اینستاگرام هم یک منبع درآمد در فضای مجازی به حساب می آید. بعضی از باشگاه ها در ازای فالو کردن صفحه یک شرکت یا فروشگاه و ... پول دریافت می کنند که این اتفاق در ایران رخ نمی دهد و حتی باشگاه های دیگر هم از اینستاگرام یا دیگر صفحات مجازی خود صرفا برای کری خوانی استفاده می کنند و غیر از حاشیه هیچ عایدی‌ای ندارند.

با وجود اینکه بحث درآمدزایی در ایران به مانند کشورهای پیشرفته نیست و بسیاری از برنامه ها قابلیت اجرا ندارند اما با خلاقیت و تفکر اقتصادی که از سوی مدیران کاربلد می تواند به تیم ها تزریق شوند آن ها هم می توانند پول و درآمد خوبی از این راه در بیاورند و حتی به اندازه ای باشد که باشگاه ها بتوانند سرمایه گذاری یا برنامه های بلند مدت نیز با اتکا به آن انجام بدهند؛روندی که تاکنون هیچ اقدامی در باره اش صورت نگرفته است.

منبع: خبرآنلاین