کولاکوویچ: خلبانی بودم که بدون رادار در مه پرواز کردم

اعتمادآنلاین| ایگور کولاکوویچ پس از جدایی از تیم ملی ایران هدایت تیم زاویرچه در پلاس‌لیگای لهستان را برعهده گرفت و در نهایت توانست با این تیم در رتبه هشتم جدول رده‌بندی قرار بگیرد.

به گزارش فارس، در پایان رقابت‌های لیگ والیبال لهستان ایگور کولاکوویچ اظهار داشت: از همه تشکر می‌کنم که در این دوره سخت و دیوانه‌وار چنین فرصتی به من دادند تا در باشگاه زاویرچه فعالیت کنم. امسال یکی از سخت‌ترین فصول ورزشی زندگی‌ام را تجربه کردم، چراکه همه چیز تحت تاثیر ویروس منحوس کرونا بود. شرایط ایده‌آل نبود و در طول فصل ثبات نداشتیم و با نوسان ظاهر شدیم.

وی ادامه داد: شاید تنها در هفته های ابتدایی عملکرد خوب و ثابتی داشتیم و پس از آن ریتم تیمی ما کمی بهم ریخت. گاهی مجبور بودیم با فاصله یک روز بازی کنیم و گاهی شاهد وقفه‌های یک ماهه بودیم. از نتایجی که در بازی های پایانی کسب کردیم رضایت ندارم؛ هرچند در مرحله نیمه‌نهایی نشان دادیم که می‌توانیم در مسابقات مهم عملکرد خوبی داشته باشیم. نمی‌خواهم بهانه بیاورم و می‌دانم که مسئولیت نتایج تیم با من است، اما فقط می‌توانم بگویم در جایگاهی قرار گرفتیم که با کیفیت تیم ما تفاوت دارد.

سرمربی تیم والیبال زاویرچه درخصوص تفاوت مربیگری در دوران کرونا با سال‌های گذشته، تصریح کرد: این فصل یک تجربه جدید، یک کشور جدید و بازیکنان جدید را برای من به همراه داشت. با این شرایط باید بگویم که من جز خوشبخت‌ترین‌ها هستم، اما لحظات سخت و بدی را هم تجربه کردم. به یاد ندارم که که آخرین بار چه زمانی توانستم با ترکیب اصلی و با حضور تمام بازیکنان تمرین کنیم. ریتم تمرینی و ریتم بازی خوبی نداشتیم. گاهی اوقات احساس می‌کردم که خلبان یک هواپیما هستم و باید بدون رادار در مه پرواز کنم. در چنین شرایطی نمی‌توان کاری کرد و فکر می‌کنم همه مربیان دقیقاً همین مشکلات را داشتند. من با اکثر آنها صحبت کردم و هیچ یک از این فصل راضی نبودند، زیرا این شرایط خارج از کنترل ما بود. سعی می‌کنم هرچه زودتر این فصل را فراموش کنم.

ایگور کولاکوویچ در پاسخ به این سوال که آیا این فصل نکته مثبتی هم داشت که شما در ذهن خود نگه دارید، تصریح کرد: اگر مجبور باشم یک لحظه ویژه برای خود انتخاب کنم، رفتار هواداران‌مان پس از شکست مقابل زاکسا و یاستربسکی را به یادگار نگه می‌دارم که مقابل در ورودی هتل از ما استقبال کردند و نشان دادند که در بدترین لحظات از ما حمایت می‌کنند. این اتفاق برای من این بسیار خوب بود و واقعاً یکی از دلایلی بود که باعث شد به لهستان بیایم تا در کنار چنین هوادارانی باشم.

وی افزود: من این حمایت را در ابتدای فصل هم احساس کردم؛ جایی که در 5 بازی اول هواداران در سالن بودند و ما را تشویق می‌کردند، اما پس از آن همه چیز واقعاً غم‌انگیز بود. یک سالن خالی بدون تماشاگر و بدون احساسات. والیبال بدون تماشاگرانش مانند رقصیدن بدون موسیقی است. برای من چنین لحظاتی بسیار مهم است، زیرا وقتی برنده می‌شویم همه به ما نزدیک هستند و وقتی می‌بازیم خیلی‌ها به شما پشت می‌کنند.