عادل برای رقابت، جواد برای انحصار

اعتمادآنلاین| با این همه، همزمانی موج اخیر با خبری که در مورد عادل فردوسی‌پور منتشر شد، می‌تواند جالب باشد. خبر این است که از قرار معلوم در کارزار سیزدهمین انتخابات ریاست‌جمهوری، تعدادی از نامزدها از عادل فردوسی‌پور برای حضور در کمپین تبلیغاتی خود دعوت کرده‌اند. در مورد جزئیات این پیشنهادها چیز زیادی منتشر نشده؛ حالا یا آقایان نامزد به‌دنبال این بودند که عادل با آنها مصاحبه داشته باشد یا به هر شکل دیگری نام‌شان را سر زبان‌ها بیندازد. احتمالا هم پای دستمزد چشمگیری وسط بوده و وعده‌هایی هم برای حل مشکلات فردوسی‌پور به او داده‌اند، اما در نهایت مجری سابق90 هیچ‌کدام از آنها را نپذیرفته است.

به گزارش همشهری، نکته کلیدی اینجاست که شما وقتی در فضای «رقابتی» دنبال دیده شدن و پیش افتادن هستی، سراغ عادل فردوسی‌پور می‌روی، چون می‌دانی برای مردم جذاب است و دوستش دارند. در نقطه مقابل وقتی یک سیستم انحصاری مثل صداوسیما درست کردی و هیچ رقیبی برای خودت باقی نگذاشتی، کار را می‌دهی دست یکی مثل جواد خیابانی که 90دقیقه فوتبال گزارش کند و 90ساعت در مورد ضعف عملکردش بحث شود. فرض کنید شبکه3، یکی از 100کانال تلویزیونی ایران بود که در شرایط برابر باید با پخش مسابقات فوتبال یا هر برنامه سرگرم‌کننده دیگری مخاطب جذب می‌کرد. فرض کنید بودجه و سرمایه این شبکه هم بستگی مستقیم به میزان رضایتمندی بیننده‌ها داشت؛ در این صورت به‌نظرتان باز هم آقایان کار گزارش را می‌دادند به امثال خیابانی و سیانکی یا با چراغ می‌رفتند دنبال عادل فردوسی‌پور و مسیر بازگشتش از خانه به سازمان را گلباران می‌کردند؟ نمی‌روند، چون برای‌شان مهم نیست مردم برنامه‌های تلویزیون را نگاه کنند یا نکنند، راضی باشند یا نباشند. تحت هر شرایطی یک بودجه هنگفت از جیب ملت ایران وارد سازمان می‌شود و سال به سال هم عدد آن افزایش می‌یابد. در چنین شرایطی «مدار» را عشق است، بی‌خیال مخاطب.

رقابت در هر مقیاسی، ولو در سطح بسیار پایین، نامزدها را وادار به کرنش در برابر افکارعمومی و تلاش برای ارتقای سطح می‌کند. میراث انحصار مطلق اما، جمود، درجا زدن و چه بسا پسرفت است. صداوسیمای ایران سال‌هاست که در مسابقه یک‌نفره با خودش پیروز می‌شود، پس چه نیازی به اصلاح عیوب است؟ آنجا جای جوادها امن و محکم است.