استاد سوییسی از رولان گاروس کناره‌گیری کرد
فدرر آموزش می‌دهد: چطور یک ورزشکار حرفه‌ای باشیم؟
احتمالا یکی از سوال‌های مهمی که هر آدمی از خودش می‌پرسد این است که چه زمانی باید ادامه داد و چه زمانی باید کنار کشید؟ چه زمانی باید جنگید و چه زمانی باید فلنگ را بست و در رفت.
اعتمادآنلاین| چه زمانی باید ایستاد و چه زمانی باید عبور کرد و گذشت. ورزشکاران حرفه‌ای حتی خیلی بیشتر از سایر مردم با این پرسش‌ها مواجهند. زمان خداحافظی یکی از این سوال‌های بی‌جواب است.
به گزارش اعتماد، مردم همیشه دوست دارند قهرمان‌ها در اوج کنار بکشند اما تشخیص اینکه نقطه اوج کجاست یا آیا امکان رسیدن به آن نقطه در آینده وجود دارد یا خیر بسیار سخت است. ماندن در یک مجموعه یا ترک آن دیگر سوال دشوار پیش روی ورزشکاران است. همین‌طور زمان بازگشت از مصدومیت.
به نوعی می‌توان گفت اسطوره‌های ورزش‌های مختلف به‌طور غریزی یا شهودی می‌توانند لحظه موعود برای تصمیم‌های بزرگ را حدس بزنند. مثل زیدان که درست بعد از جام جهانی 2006 و آن درخشش خیره‌کننده از مستطیل سبز خداحافظی کرد یا بعد از سه قهرمانی پیاپی چمپیونزلیگ نیمکت رئال را رها کرد. محمد صلاح خیلی به موقع فهمید باید تیم درجه یک چلسی را به نیت بازی و فرصت بیشتر ترک کند. او حاضر شد به رم که تیمی درجه دو است بپیوندد تا در آینده فرصت برای بازگشت به لیگ جزیره و درخشش مجدد فراهم شود.
یکی از بزرگان اتخاذ تصمیم‌های سخت و البته مفید در دنیای ورزش راجر فدرر است. استاد سوییسی و رکورددار کسب گرانداسلم در دنیای تنیس. فدرر همیشه با در نظر گرفتن همه جوانب تصمیماتی گرفته که آینده ورزشی‌اش را نجات داده. این تنیسور 40 ساله بعد از مصدومیت طولانی‌مدت جراحی زانو برای نخستین‌بار در گرانداسلم تنیس آزاد فرانسه به میدان رفت و بعد از سه برد پیاپی اعلام کرد از مسابقات کناره‌گیری خواهد کرد.
فدرر که در سال 2020 دو عمل جراحی را پشت سر گذاشته بود و بازگشتی محتاطانه به رقابت‌های تنیس داشت، به‌طوری که اوپن استرالیا را هم رد کرد، بعد از رقابت 3 ساعته با حریف آلمانی در دور سوم رولان گاروس گفت: «ممکن است تصمیم بگیرم از مسابقات کنار بروم تا از زانوی خود محافظت کنم.» فدرر ادامه داد: «بعد از دو جراحی زانو و گذراندن دوره‌های توان‌بخشی در یک سال اخیر، باید مراقب بدنم باشم و مطمئن شوم که در مسیر بازگشت بیش از حد به خودم فشار نمی‌آورم.»
برنده یک دوره رقابت تنیس آزاد فرانسه اگر در رقابت‌ها می‌ماند باید به مصاف متئو برنتینی از ایتالیا به عنوان بخت نهم کسب عنوان قهرمانی می‌رفت و در صورت برد احتمالا با نواک جوکوویچ روبرو می‌شد. دو رقابتی که احتمالا بسیار سخت و پرفشار از آب در می‌آمد و به همین خاطر فدرر ریسک نکرد و به موقع از رقابت بیرون کشید تا به ریکاوری بپردازد و برای رقابت‌های بعدی آماده شود.
بدون شک همین نگاه به ورزش حرفه‌ای در فدرر وجود داشته که توانسته در مرز 40 سالگی همچنان موفق ظاهر شود. همین نگاه و همین نوع مراقبه بوده که از او اسطوره‌ای واقعی در دنیای ورزش ساخته و همه را به تحسین واداشته. شاید اگر فدرر تصمیماتی احساسی می‌گرفت و خیلی از مواقع با وجود مصدومیت زودتر به مسابقات برمی‌گشت یا به بدنش بیش از حد فشار می‌آورد، لحظات دراماتیکی هم خلق می‌شد و افسانه‌هایی هم در وصفش به رشته تحریر درمی‌آمد. اما همه اینها واکنش‌هایی گذرا و هیجانی بیش نبود. فدرر هم که بارها ثابت کرده نسبتی با هیجاناتی از این دست ندارد و تمرکزش روی ورزش است.
می‌توان لیست بلندبالایی از ورزشکاران در همه رشته‌های ورزشی درآورد که نتوانستند کار درست را در زمان درست تشخیص دهند. تحت‌تاثیر احساسات قرار گرفتند و آینده ورزشی خودشان را نابود کردند. با این وجود فدرر بهترین نمونه برای همه ورزشکارانی است که تصمیم دارند زندگی حرفه‌ای را به هر چیزی ارجح بدانند. تنیسوری که احتمالا خیلی زود به رقابت‌ها بازمی‌گردد و ماموریت نیمه‌تمامش را تمام خواهد کرد. اینکه ماموریت در ویمبلدون خواهد بود یا نیویورک امریکا، هنوز معلوم نیست.
دیدگاه تان را بنویسید