فینال یورو 2020؛ چرا باید به تیم ملی انگلیس افتخار کرد؟

اعتمادآنلاین| در یورو 2020 فوتبال دوباره احساس سرگرمی، زیبایی و همبستگی خود را یافته است و به ما کمک کرده که 16 ماه گذشته را فراموش کنیم.

به گزارش اعتمادآنلاین ، به نقل از گاردین، چهارشنبه شب، شبی بود بدون اغراق بی‌نظیر. فوتبال ممکن است هنوز به خانه نیامده باشد، اما جواز شاعرانه بودن قطعاً بازگشته است.

وقتی وارد وقت اضافه می‌شدیم، سام مترفیس مفسر ITV هشدار داد: «30 دقیقه آینده ممکن است زندگی شما را تغییر دهد.» بعد از اینکه انگلیس جلو افتاد او گفت: «اوقات خوب هرگز چنین احساس خوبی نداشته‌اند.» و بعد وقتی سوت پایان را زدند: «چشمان خود را به اندازه قوس ومبلی باز کنید و یادداشت کنید که کجا و با چه کسی هستید.»

و چنین بود که تیم مردان انگلیس برای اولین بار در 55 سال گذشته به فینال یک تورنمنت بزرگ فوتبال رسید؛ با گل به خودی، یک پنالتی دفع‌شده [البته] با موفقیت هری کین، تعویض جک گریلیش به عنوان بازیکن خطرناک خلاق، و یک دفاع گسترده که مقابل دانمارک 10نفره خسته ایستاد.

مترفیس هنوز حرفش را تمام نکرده بود: «به رئیس‌تان زنگ بزنید. شما فردا صبح سر کار نمی‌روید.»

پاندمی؟ کووید؟ به نظر می‌رسید 16 ماه گذشته اتفاق نیفتاده است و ما به سال 2020 بازگشته‌ایم و رویا را زندگی می‌کنیم.

و به نوعی ما بازگشته بودیم. در جولای 2021 انگلیس در مرحله نیمه‌نهایی یورو 2020 بازی می‌کرد. یک چیز کافکایی در مورد همه اینها وجود داشت- و البته سرمایه‌داری.

یوفا بیانیه‌ای صادر کرد و دقیقاً توضیح داد که چرا یورو 2020، یورو 2020 باقی خواهد ماند حتی اگر اکنون سال 2021 باشد: «این انتخاب مطابق با تعهد یوفا برای برگزاری یورو 2020 بر اساس توسعه پایدار و عدم تولید مقادیر اضافی زباله است.»

این بیانیه را هیات حاکمه فوتبال اروپا با چهره‌ای قهرمانانه قرائت کرد قبل از اینکه در جمله بعدی اعتراف کند که دیوانه‌کننده است بگذارید همه برندهای سودآور آن برای یوفا از بین برود.

و با وجود این، به رغم لفاظی، ناسیونالیسم نابخردانه، استثمار سیاسی و جابه‌جایی گروتسگ نوشابه (با تشکر از کریستیانو رونالدو به خاطر برداشتن 2 بطری کوکاکولا در مصاحبه تلویزیونی و تشویق ما به نوشیدن آگوا)، چیزی فوق‌العاده در مورد این مسابقات وجود دارد که فراتر از موفقیت انگلیس است. یورو 2020 تورنمنتی بوده که در آن فوتبال دوباره حس سرگرمی، زیبایی و همبستگی خود را پیدا کرده است.

این مسابقات وحشتناک آغاز شد، در حالی که کریستین اریکسن دچار ایست قلبی شد و باید در زمین احیا می‌شد. اما تصویر ماندگار، آن لحظاتی است که هم‌تیمی‌های ناراحت او برای محافظت از حریم خصوصی‌اش یک حلقه محافظت در اطراف او تشکیل می‌دهند.

چند ساعت بعد که مسابقه دانمارک با فنلاند از سر گرفته شد، هواداران فنلاندی شعار می‌دادند: «کریستین» و طرفداران دانمارکی پاسخ می‌دادند: «اریکسن». بهتر از همه این است که اریکسن رو به بهبود است. فوتبال خودش یک شادی بوده است؛ بازی ماجراجویانه و مهارنشدنی (از قضا به استثنای انگلیس عمل‌گرای گرت ساوت‌گیت).

در یک روز باشکوه اسپانیا کرواسی را با نتیجه 5 بر 3 شکست داد و سوئیس چند ساعت بعد فرانسه - قهرمانان ناکام جام‌جهانی - را در ضربات پنالتی پس از تساوی 3-3 از پیش رو برداشت. احتمالاً آن روز بزرگ‌ترین روز تورنمنت بود.

در این تورنمنت شاهد شکوفایی جوانان بودیم. در 13 ژوئن، جود بلینگهام انگلیس با 17 سال جوان‌ترین بازیکن حاضر در یورو شد. 6 روز بعد کاسپر کوزلوفسکی بازیکن لهستان جانشین او شد.

برای بخش فان مسابقات در سمت دیگر رکوردداران سن، جورجیو کیلینی قبل از پنالتی‌های سرنوشت‌ساز بازی ایتالیا و اسپانیا، سرخوشانه با جوردی آلبا شوخی می‌کرد و او را در آغوش گرفت. شاید آلبا این حرکت را دوست نداشته باشد، اما ما از آن لذت بردیم.

حتی VAR در این تورنمنت خوب رفتار کرده و تصمیمات داوران را فقط زمانی تغییر داده که اشتباهات واضحی رخ داده است.

در حقیقت، رفتار VAR آن‌قدر خوب بوده که دهانش را حتی وقتی اشتباه داوری رخ داد که منجر به گل برتری انگلیس شد بسته نگه داشت. در مورد خود داورها، آنها بازی‌ها را بی‌‌سروصدا، شایسته و با ظاهری خوب کنترل کرده‌اند.

و پس از آن انگلیس است: دومین تیم موفق فوتبال ملی مردان در تاریخ کشور که تنها از برندگان جام‌جهانی 1966 عقب است. سخت است به دستاوردهای این تیم ننازید (با وجود قرار داشتن در قسمت راحت جدول و بازی کردن همه بازی‌ها به جز یکی در ومبلی) و به همبستگی و فروتنی آنها.

اما در این گروه نکته قابل توجه دیگری نیز وجود دارد؛ پس از دهه‌ها دیدن بازیکنانی که سریع ثروتمند می‌شوند و در برابر بی‌عدالتی اجتماعی لکنت دارند، این یک نسل از فوتبالیست‌هایی است که به ارزش‌هایی باور دارند.

بسیاری از آنها کودکی سختی داشته‌اند، آنچه را که سال‌های ریاضت حزب توری از جامعه سلب کرده بود تجربه کرده‌اند و در مقابل نژادپرستی ایستاده‌اند. اکنون آنها مصمم‌اند که از نفوذ و ثروت خود برای حمایت از کودکان محروم امروز استفاده کنند.

مارکوس راشفورد برای مبارزه‌های خود با فقر غذایی موفق به کسب MBE شد و رحیم استرلینگ نیز برای خدماتش به برابری نژادی در ورزش جایزه کسب کرد. جردن هندرسون و هری کین و مگوایر میلیون‌ها پوند برای NHS در پاندمی کرونا جمع کردند و جیدون سانچو به ساخت یک زمین عالی برای جوانان در جنوب شرقی لندن کمک کرد.

اگر انگلیس روز یکشنبه ایتالیا را شکست دهد و قهرمان اروپا شود، آنها نام خود را در تاریخ می‌نویسند. اما در نهایت این تنها بازی فوتبال است. بسیار چشمگیرتر این است که در عصری که سیاستمداران ما خود را نابجا، بداخلاق و ریاکار نشان داده‌اند، این جوانان ثابت کرده‌اند که الگوی واقعی همه ما هستند.

صرف نظر از اینکه تیم انگلیس یکشنبه برنده یا بازنده باشد، این چیزی است که ما- و آنها- باید به آن افتخار کنیم.