انقراض نژاد اسب اصیل ایرانی بر اثر بی‌توجهی

بابک شکّی روز چهارشنبه اظهار داشت: اسب‌ها با نژادهای بومی ارزشمند و ذخیره ژنتیکی، محسوب می‌شوند که باید حفظ شوند. اقوام مختلف در جای‌جای کشور به تولید اسب علاقه‌مند هستند اما متأسفانه چتر بی‌توجهی به این اسب‌ها گسترده شده و اسب‌های تولید شده، بازاری برای خرید ندارند.  

به گزارش ایرنا، وی دلیل این بی‌توجهی به اسب‌های داخلی را این‌گونه تشریح کرد: ۳ هزار اسب وارد کرده‌اند اما مسئولان فدراسیون اذعان می‌کنند که اسب برای مسابقات آسیایی نداریم. این سوال برانگیز است که نزدیک به سه هزار اسب وارد کنیم و اسب‌های بومی را کنار بگذاریم بعد بگوییم اسب برای مسابقات آسیایی نداریم!

پیشکسوت سوارکاری کشورمان با تاکید بر اینکه معضلات در این ورزش بغرنج است، خاطرنشان کرد: واردات اسب ضربه مهلکی به نژاد اسب ایرانی زده است تا آنجا که در مسابقات کم می‌آورند. مسئولان هم به‌جای اینکه همسو باشند در حال جدال با یکدیگر هستند غافل از اینکه سود از بین‌ رفتن نژاد اسب به جیب مافیای واردات می‌رود.

وی ادامه داد: متأسفانه اسب‌های خوبی هم وارد نکرده‌اند؛ اسب‌هایی آمده که دیگر در کشور مقصد استفاده نمی‌شود و مستهلک محسوب می‌شدند. زیرا اسب‌های خوب را به ما نمی‌دهند و اسبی که در لبه اخراج است را به ما می‌فروشند. پس از واردات آن،  سال بعد از رده‌ خارج می‌شوند.

شکّی یادآور شد: ما دیگر وقتی برای آزمون‌ و خطا نداریم و تا الان هم وقت زیای از دست‌ رفته است. فراموش نکنیم نژادی که ۵۰۰ سال طول کشیده تا به اینجا برسد، وقتی از دست رفت مانند تمام موجوداتی که نسلشان منقرض شده است، دیگر برنمی‌گردند.

سوارکاری در دنیای امروز، صنعتی اشتغال‌زا است نه صرفاً ورزش

این باشگاه‌دار اظهار داشت: جدای از تاریخ سوارکاری در ایران که قدمتی چند هزار ساله دارد، سوارکاری در دنیای امروز، دارای ابعاد بسیار مختلفی است و در حقیقت به یک صنعت تبدیل شده است. تولید نژادهای خاص ملی کشورها، ‌تولید وسایل اسب که می‌توان گفت بیش از ۶۰ رشته در این کار فعالیت دارند، تولید داروهای دام، نعل‌بندی، وسایل چرم زین و طراحی آن، حمل‌ونقل و غیره از جمله مشاغلی است که در کنار اسب به وجود آمده و اشتغال‌آفرینی صورت‌ گرفته است.

وی افزود: اسب‌دوانی صنعت خصوصی و مستقلی است که برگزاری جشنواره‌ها، حراج‌ها، هویت‌بخشی، شناسنامه تبارشناسی و غیره در این صنعت گنجانده شده است. پس ورزش نیست که ربطی به فدراسیون داشته باشد و در همه جای دنیا تحت مسئولیت انجمن‌ها و کانون‌های سوارکاری است. حتی پیش‌ از این در ایران به این شکل بوده تا آنجا که در سال ۱۳۱۶ کانون سوارکاران، اسب‌سواری را اداره می‌کردند.

به گفته این مدال‌آور سوارکاری در قانون ۱۳۸۸؛ مجلس شورای اسلامی قسمت هویت‌بخشی به اسب را به وزارت جهاد کشاورزی واگذار کرده است. آیین‌نامه‌ها هم نوشته شده البته یک تبصره کوچکی هم وجود دارد مبنی بر اینکه می‌تواند اینها را به انجمن‌ها و تشکل‌های اسبی واسپاری کند که همین کار هم در حال انجام است. اما متأسفانه این وظیفه فدراسیون نیست که معاونت فنی درست کند و به کاری که اصلاً ربطی به فدراسیون ندارد یعنی تولید اسب، جشنواره‌ها، حراج‌ها و غیره دخالت کند. فدراسیون فقط وظیفه بالابردن سطح کیفی و کمی مسابقات را دارد.

سوارکاری از نظر سطح کیفی دچار افت شدید شده است

شکّی با اشاره به اینکه متأسفانه دخالت‌ها بدون حضور کارشناس ورزشی راه را بیراهه می‌کشاند، تصریح کرد: جایگاه سوارکاری را گم کرده‌ایم و همه در کار هم دخالت می‌کنند. در حالی‌که تولیدکننده باید اسب تولید کند، وزارت جهاد مسئول هویت‌بخشی باشد و فدراسیون مسئول برگزاری؛ مسابقات اما متأسفانه روند به این شکل پیش نمی‌رود در نتیجه روزبه‌روز از نظر سطح کیفی در حال افت هستیم و در چند سال اخیر نتایج بسیاری بدی در مسابقات شاهد بودیم.

وی یادآور شد: امروز، روزی است که باید کارشناسان بنشینند و مسئولیت‌ها را تفکیک کنند و در جایگاه خود قرار دهند.

این پیشکسوت سوارکاری کشورمان، درباره انتخابات مجمع فدراسیون سوارکاری که با حاشیه‌های بسیاری همراه بود، خاطرنشان کرد: امیدواریم در تجدیدنظر، کسی به ریاست برسد که به امور اشراف کامل داشته باشد. نباید کسی چند سال در کرسی ریاست بنشیند، آزمون‌ و خطا کند و تازه به کمی اطلاعات برسد.

اسب‌سواری ورزشی لاکچری نیست

شکّی در پاسخ به اینکه در باور عامه مردم، سوارکاری ورزشی لاکچری محسوب می‌شود، تصریح کرد: تمام قهرمانان اسب‌سواری ما کسانی هستند که شاگردی کرده‌اند؛ کار را تبدیل به آموزش دیدن کرده‌ و امروز نه‌تنها سوارکاران خوبی هستند بلکه درآمد بسیار خوبی هم دارند. همه از قشری هستند که با تلاش آمده‌اند و هیچ‌کدام از ابتدا سرمایه‌دار نبودند.

وی با تاکید بر اینکه سرمایه، استعداد، تخصص و وقت چهار عامل رشد سرمایه‌گذاری در اسب‌سواری است، گفت: در این ورزش، سرمایه و پول لازم است اما همه چیز نیست.

استفاده از لژیونر، نشان‌دهنده ضعف در تربیت ورزشکار است

شکّی با تاکید بر اینکه استفاده از لژیونر یکی از خطرناک‌ترین کارها است، توضیح داد: این کار یعنی ما توان تربیت هیچ ورزشکاری را نداریم و باید در کشورهای دیگر آموزش ببینند و در نهایت با افتخار به‌عنوان لژیونر از آن‌ها استفاده کنیم.

وی افزود: این آماده و حاضر خوری درست نیست. تربیت یک ورزشکار در رشته سوارکاری حداقل ۱۰ سال زمان می‌برد به همین دلیل فدراسیون‌ها اصلاً دنبال این موضوع نیستند و آماده می‌خواهند تا فقط تقویم را از مسابقات پر کنند.