مدیران باشگاه نه، مدیران کارخانه‌ها باید امضا کنند؛
قانون سقف بودجه تنها از این مسیر قابل اجرا است!
فدراسیون اعلام کرد مبلغ 350 میلیارد تومان برای سقف بودجه باشگاه‌ها در نظر گرفته شده و باشگاه‌هایی که در لیگ قهرمانان آسیا حضور دارند می‌توانند تا 400 میلیارد هزینه کنند. این رقم صدای برخی از باشگاه‌ها را درآورد.
یکی از حاشیه‌های بزرگ و بحث‌برانگیز فصل جاری نقل و انتقالات مساله سقف بودجه است.
به گزارش روزنامه اعتماد، فدراسیون معتقد است که تیم‌های باشگاهی نباید از میزان بیشتری هزینه کنند و برخی باشگاه‌ها می‌گویند که رعایت سقف بودجه با توجه به وضعیت بازار امکان‌پذیر نیست.
مناقشه یک سند امضا شده!
در تاریخ دوم خردادماه مدیران عامل و معاونان باشگاه‌های لیگ برتری جلسه‌ای در هتل آکادمی با حضور مقامات فدراسیون و سازمان لیگ برگزار کردند. در پایان این جلسه صورتجلسه‌ای به امضای حاضرین رسید اما امروز همان صورتجلسه تبدیل به محل مناقشه شده است.
فدراسیون فوتبال با استناد به این جلسه و صورتجلسه امضاشده اعلام کرد باشگاه‌های لیگ برتری با سقف بودجه موافقت کرده‌اند و این قانون لازم‌الاجراست. با این حال تصویر صورتجلسه که منتشر شد نشان داد هیچ عدد و رقم خاصی مورد بحث قرار نگرفته است. در واقع مدیران منتقد به قانون سقف بودجه هم تاکید دارند در آن جلسه با رقم خاصی موافقت نکرده‌اند. اما فدراسیون در پاسخ می‌گوید در بخشی از این صورتجلسه آمده است که مدیران باشگاه‌ها با مشخص‌سازی سقف بودجه موافقت کرده‌اند و به فدراسیون فوتبال «اختیار» دادند که این سقف را اعلام کند.
در نهایت فدراسیون اعلام کرد مبلغ 350 میلیارد تومان برای سقف بودجه باشگاه‌ها در نظر گرفته شده و باشگاه‌هایی که در لیگ قهرمانان آسیا حضور دارند می‌توانند تا 400 میلیارد هزینه کنند. این رقم صدای برخی از باشگاه‌ها را درآورد. این در حالی است که فدراسیون فوتبال اعتقاد دارد مدیران باشگاه‌ها این رقم را پذیرفته‌اند.
البته نباید فراموش کرد که برخلاف اظهارنظر برخی از مسوولان فدراسیون، تعدادی از مدیران عامل در این جلسه غایب بودند و معاونان باشگاه‌ها این صورتجلسه را امضا کردند؛ از جمله محمدی، معاون جدا شده باشگاه پرسپولیس.
به هر ترتیب این قانون کماکان محل مناقشه در فوتبال شده است و باید دید آیا این قانون اجرایی می‌شود یا خیر؟
تصمیم درست، اجرای نادرست
اقدام فدراسیون فوتبال برای منضبط کردن فعالیت‌های مالی باشگاه‌ها آن هم در شرایط فعلی اقدام پسندیده‌ای است. واقعیت این است که گرچه ارقام هزینه‌شده در فوتبال ایران نسبت به دنیا و حتی کشورهای منطقه رقم بسیار پایینی است اما همین رقم پایین در ابعاد اقتصاد ایران و ذهنیت مردم بسیار بزرگ به نظر می‌رسد. وقتی مردم متوجه می‌شوند که استقلال فصل پیش بالای 400 میلیارد تومان هزینه کرده یا می‌شنوند که فلان مهاجم پا به سن گذاشته برای یک فصل بیش از 20 میلیارد طلب کرده از خودشان می‌پرسند آیا واقعا چنین هزینه‌ای لازم است؟ و آیا به اندازه این هزینه فوتبال ایران بازدهی دارد؟
با تمام این تفاسیر مسیری که فدراسیون فوتبال برای حل مشکل آغاز کرده مسیر درستی نیست. چرا که افرادی را دخیل کرده که منشأ اثر نیستند. این افراد همان مدیران باشگاه‌ها هستند. کسانی که بیش از هرچیزی حکم ماشین امضا را دارند و می‌دانند ممکن است دو روز دیگر نباشند. پس بی‌حساب و کتاب و گاهی با اتکا به کیسه خلیفه می‌بخشند و پول خرج می‌کنند و تعهد ایجاد می‌کنند و می‌روند دنبال کارشان. نمونه‌های بسیاری در فوتبال ایران وجود دارد از مدیرانی که یکسال در مسند کار بودند و بعد از رفتن‌شان پرونده‌های بدهی یکی یکی رو شدند. همین امروز می‌گویند مصطفی آجرلو کلی بدهی برای استقلال به وجود آورد یا محمدحسن انصاری‌فرد چندین پرونده ده‌ها میلیارد تومانی روی دوش مدیران بعد از خودش در پرسپولیس گذاشت.
آدم‌های اصلی باید درگیر شوند
فوتبال ایران یک فوتبال تقریبا دولتی است. به جز تراکتور، نساجی و هوادار باقی باشگاه‌ها یا به صورت مستقیم یا غیرمستقیم از جیب مردم هزینه می‌کنند. تعدادی از این باشگا‌ها صنعتی هستند و تعدادی معدنی: تیم‌هایی نظیر سپاهان، فولاد خوزستان، ذوب‌آهن، آلومینیوم اراک، گل‌گهر سیرجان، مس رفسنجان، پیکان. تیم‌های ملوان و نفت آبادان نه صنعتی هستند نه معدنی و نه نفتی. این دو تیم به نوعی از کمک‌های برخی نهادها و مردم استفاده می‌کنند. دو تیم استقلال خوزستان و شمس‌آذر قزوین نیز که تازه واردهای لیگ برتر هستند شرایط خاص خودشان را دارند و در نهایت سرخابی‌ها می‌مانند که بودجه دولتی ندارند اما فصل گذشته با فروش سهام به مردم و خرج کردن آن پول به حیات خود ادامه دادند.
طبق گفته بسیاری از کارشناسان و مدیران باشگاه‌ها عامل اصلی التهاب بازار نقل‌وانتقالات فوتبال ایران حضور تیم‌های صنعتی و معدنی هستند. باشگاه‌هایی که با پشتوانه بزرگ مالی و بدون دغدغه وارد بازار می‌شوند و ستاره‌ها را جذب می‌کنند. اولین قدم در راه سامان دادن به بازار نقل‌وانتقالات مهار باشگاه‌هایی است که از پولی غیر از پول خودشان هزینه می‌کنند. البته استقلال و پرسپولیس را هم باید در نظر داشت. این دو باشگاه گرچه به کارخانه‌ای وصل نیستند اما چون پول مردم که همان پول سهام بود را خرج کردند باید در این دسته‌بندی قرار بگیرند. برای مهار این باشگاه‌ها اما جلسه گذاشتن با مدیران تیم بی‌فایده است. این افراد منشأ اثر نیستند و صرفا مدیر هزینه‌اند. فدراسیون فوتبال و وزارت ورزش باید جلسه‌ای با حضور وزیر ورزش و وزیر صمت به همراه مدیران عامل کارخانه‌ها برگزار کنند و از آنها بابت سقف بودجه امضا بگیرند. مدیرعاملی که مثل مدیر باشگاه زیرمجموعه‌اش مدیر هزینه نیست و مدت حضورش در کارخانه هم بسیار طولانی‌تر از حضور مدیر باشگاه است. اگر این مدیران عامل که بسیاری از آنها حتی نمی‌دانند دقیقا در باشگاه چه خبر است، به خاطر وسعت کارخانه و اینکه هزینه‌های صورت گرفته در باشگاه درصد بسیار کمی از گردش مالی آن کارخانه است، تصمیم بگیرند قانون سقف بودجه را رعایت کنند آن وقت حتی نیازی به تهدید و گذاشتن جریمه برای عبور از سقف نیست. چرا که هیچ مدیری در باشگاه جرات عبور از سقف قرارداد را ندارد. همین‌طور مدیران پرسپولیس و استقلال که اگر وزیر ورزش به آنها دستور بدهد سقف را رعایت کنید آنها مطیع خواهند بود. اما اگر مدیران عامل کارخانه دخیل نباشند، مدیران باشگاه‌ها توجه خاصی به مساله دخل و خرج نخواهند داشت چون می‌دانند فردا روزی که مشکل به وجود بیاید دیگر نیستند.
البته این اقدام در فوتبال ایران مسبوق به سابقه است. در زمان فدراسیون قبلی یعنی زمان ریاست شهاب‌الدین عزیزی خادم قوانین خاصی برای فصل نقل‌وانتقالات در نظر گرفته شد؛ از جمله گذاشتن ضمانت برای جذب بازیکن خارجی توسط تیم‌ها. در همان مقطع قرار بود جلسه‌ای نیز با فرمت بالا برگزار شود که زمان اجازه نداد. اما فدراسیون فعلی می‌تواند همین فرمت را در نظر بگیرد و با درگیر کردن افراد رده بالا و تاثیرگذار در پروسه نقل‌وانتقالات بسیاری از مسائل را حل کند.
دیدگاه تان را بنویسید