بغض بلندقامت‌ترین ورزشکار جهان ترکید؛ پاداش ما را نصف می کنند/ با تاکسی به خانه رفتم و کسی به استقبالم نیامد!

دو طلای پارالمپیک، دو طلای بازی های پاراآسیایی و طلای قهرمانی جهان؛ این ها افتخارات بلندقامت ترین مرد ایران و حتی شاید جهان است که خیلی دیر وارد ورزش حرفه ای شد، اما آنقدر خوب و با انگیزه کار کرد که حالا به عنوان یک ستاره بزرگ در دنیای والیبال نشسته شناخته می شود.

به گزارش ورزش سه، مرتضی مهرزاد با بلندای قامت 247 سانتی متر در ترکیب تیم ملی والیبال نشسته ایران می درخشد و در 36 سالگی انگیزه های زیادی برای ادامه قهرمانی های خود با این تیم که به عنوان پرافتخارترین تیم جهان شناخته شده، دارد. 

ستاره والیبال نشسته جهان که در دو ماه اخیر طلای بازی های پاراآسیایی هانگژو را با تیم ملی و طلای جام باشگاههای جهان را با تیم مس شهر بابک کسب کرده، در گفتگو با ما از حال و اوضاع خودش در فاصله 9 ماه مانده تا پارالمپیک پاریس می گوید.

عادی شدن قهرمانی های والیبال نشسته خوب نیست

مهمترین مسابقات امسال ما در هانگژو برگزار شد و طلای تیم ملی والیبال نشسته برای کاروان ایران ارزش زیادی داشت. ما توانستیم قهرمان شویم و بعد از آن هم همراه با تیم مس شهر بابک در جام باشگاههای جهان حاضر شدیم که آنجا نیز با حضور تیم های مطرح توانستیم قهرمانی را به دست آوریم. شاید قهرمانی های والیبال نشسته برای خیلی ها عادی شده باشد، اما این عادی شدن هم زیاد خوب نیست. شاید یک روز هم ما بازنده باشیم که در ورزش طبیعی است. به هر حال نمی شود که همیشه ببری و یک بار هم شاید بازنده شوی.

چرا پاداش بچه های ما را نصف می کنند؟

حمایت ها که خیلی تعریفی ندارد. چند سالی است در خصوص مسائل مالی صحبت می کنیم. از دوره قبلی که آقای سلطانی فر تا آقای سجادی و الان درخواست هایی را مطرح کردیم، اما به هیچ کدام رسیدگی نشده است. اینکه بین طلای تیمی با طلای انفرادی در مسابقات پارالمپیک و بازی های پاراآسیایی فرق می گذارند، جالب نیست. چرا باید پاداش بچه ها را نصفه بدهند، در حالی که ما تنها تیمی از ایران هستیم که در المپیک و پارالمپیک می توانیم روی سکوی المپیک بایستیم و سال هاست قهرمان جهان هستیم. این ناعدالتی در حق بچه هاست. در بازی های پاراآسیایی هانگژو هم همین اتفاق افتاد و ما تنها تیمی بودیم که طلا گرفتیم، اما بازهم پاداش ها نصف شد.

نه میلیاردر هستیم، نه شغل دیگری داریم

از المپیک و پارالمپیک سطح بالاتر نداریم. خیلی ها آرزوهایشان است که در این رویدادها شرکت کنند. همین تیم ملی والیبال که الان آرزو دارد که در المپیک باشد. ما مثل آب خوردن سهمیه کسب می کنیم و مدال طلا می گیریم، اما به چشم کسی نمی آید. اکثریت بچه ها ما این ورزش شغلشان است و شغل دیگری ندارند. خیلی برای ما مهم است که بعد از قهرمانی چه برخوردی با ما می کنند. در ضمن ما که نمی توانیم 30 سال ورزش قهرمانی کنیم و چند سال دیگر باید جایمان را به جوانترها بدهیم. قراردادهایمان هم مثل فوتبالیست ها 30، 40 میلیارد نیست.

 با تاکسی به خانه رفتم و هیچ کس استقبالم نیامد!

من بچه چالوس هستم. بیشتر تایم من هم با ورزش می گذرد. امکانات نسبتا خوبی اینجا داریم، اما متاسفانه مدت زیادی است که اصلا مسئولان شهری را ندیدم! از المپیک توکیو که برگشتیم، آمدند و وعده و وعید دادند و رفتند. این بار که می خواستم از بازی های پاراآسیایی برگردم، اصلا به هیچ کس خبر ندادم و خودم با یک تاکسی از تهران به خانه مان رفتم. بالاخره نزدیک انتخابات است و مسئولان سرشان شلوغ است! واقعا زشت است که در شهر خودم هیچ کس استقبال من نیامده و اصلا به روی خودش نمی آورد که قهرمان بازی های پاراآسیایی شده ام. واقعا از این رفتارها دلسرد شده ام. هیچ وقت گلایه نمی کنم، اما این بار رفتارها خیلی برایم سنگین بود و دلم شکست.

 به خاطر قدم امکانات ویژه ای ندارم

من 36 ساله هستم و تا هر وقت که خدا بخواهد و خودم بتوانم به بازی در تیم ملی ادامه می دهم. شاید قد بلند من برای خیلی ها جالب باشد، اما به نظر من توجه کردن به این مساله یک موضوع حاشیه ای است. من هم در کنار سایر بازیکنان هستم و امکانات ویژه تری ندارم. تا به حال بازیکنی در جهان هم قد خودم ندیدم و به همین خاطر مورد توجه بیشتری قرار می گیرم، اما بازیکنان دیگر هم به اندازه من در تیم زحمت می کشند. البته که در زندگی روزمره خودم به خاطر این قد بلند خیلی محدودیت ها دارم.

مصدومم، اما به پارالمپیک می رسم

از مسابقات جام باشگاههای جهان در مصر که برگشتم، به خاطر مصدومیتی که داشتم، نزد دکتر رفتم که فهمیدم دستم دچار کشیدگی تاندون شده. فعلا تا سه ماه نه در بازی های باشگاهی و نه بازی های ملی نمی توانم شرکت کنم و باید فیزیوتراپی و آب درمانی انجام دهم. البته که سعی می کنم خیلی زود برگردم و برای بازی در پارالمپیک پاریس مشکلی نخواهم داشت.