حذف تیلور از انتخابی المپیک؛ فلاح: ما از حق فقط حرف می زنیم اما آمریکایی ها عمل می کنند/ حذف تیلور برای یزدانی خوب است!

روزبه دلاور| دیوید تیلور در مسابقات انتخابی تیم ملی کشتی امریکا با دو شکست برابر آرون بروکس از راهیابی به المپیک 2024 پاریس بازماند و جهان کشتی را با شوک مواجه کرد.

به گزارش روزنامه اعتماد، تیلور دارنده چهار مدال طلای جهان و المپیک‌ رقیب سرسخت حسن یزدانی در وزن ۸۶ کیلوگرم‌ بود که مبارزات این دو روی تشک از جذاب‌ترین رقابت‌های کشتی در جهان محسوب می‌شد. حالا با جا ماندن کشتی‌گیر امریکایی از حضور در المپیک، کاپیتان جویباری ما باید با دیگر رقیبان این وزن سرشاخ شود. البته در خصوص حضور یزدانی در المپیک هم حرف و حدیث ‌زیاد است که به نظر می‌رسد به زودی در این باره تصمیم‌گیری می‌شود. به بهانه شکست غیرقابل پیش‌بینی تیلور با اکبر فلاح، یکی از قهرمانان و مربیان اسبق تیم ملی کشتی کشورمان ‌گپ و گفتی ترتیب ‌دادیم که ماحصل آن را در ادامه می‌خوانید.

 

درباره شکست تاریخی تیلور چه نظری دارید؟

این آدم قهرمان‌جهان و المپیک‌ است و ۳۱ یا ۳۲ سال سن دارد . او آخرهای دورانش است و این طور نیست که فکر کنید در اوج بوده، این آدم در یکی، دو سال گذشته رو به پایین بوده منتها در جهان شرایط طوری شده بود که کسی خودش را باور نداشت که بتواند تیلور را ببرد اما دیدیم که کشتی‌گیر امریکایی توانست. به کشتی‌گیر امریکایی فرصت دادند. شاید اگر در کشور ما یکی مثل تیلور را داشتیم و خیال‌مان از کسب مدال در المپیک راحت بود برایش کشتی انتخابی نمی‌گذاشتیم. یعنی در هیچ‌ جای دنیا تا این حد فرصت نمی‌دادند که یکی دیگر به حقش برسد، اما این اتفاق برای کشتی ما خوب است، چرا که از لحاظ روحی از تیلور عقب بودند و این می‌تواند برای حسن یزدانی که ۹ مدال دارد هم خوب باشد که با یک مدال طلای المپیک و با کسب 10 مدال کشتی خودش را پایان بدهد.

فکر می‌کنید حسن یزدانی می‌تواند در المپیک شرکت کند و حالا بدون استرس قهرمان شود؟

اگر یزدانی کتفش خوب باشد و با توجه به شکست تیلور می‌تواند ‌مثل زارع یکی از امیدهای ما برای کسب مدال طلا باشد.‌

درباره حذف سه کشتی‌گیر امریکایی در مسابقات انتخابی چه نظری دارید؟

خب سه تا قهرمان جهان و المپیک آنها در انتخابی شکست خوردند و این یک درسی برای کشتی ما می‌شود که از حق فقط حرف می‌زنیم و در این شرایط حقی نمی‌دهیم. از امریکایی‌ها یاد بگیریم که می‌گویند حق روی تشک و انتخابی است. حق این است که تماشاگر به سالن بیاید و از کشتی‌های حسن یزدانی و زارع و بقیه قهرمانان لذت ببرد. این حق نیست که دو تا کشتی‌گیر را به خارج ببریم و در خارج از کشور تکلیف‌شان را مشخص کنیم. نمی‌توانیم در سالن ۱۲ هزار نفره آزادی انتخابی بگذاریم و با این کار حق را نابود می‌کنیم. حق این است که همه در انتخابی شرکت کنند و سالن 12 هزار نفری بشود ۱۵ هزار نفری و مثل سال‌های گذشته پر از جمعیت شود و هرکسی که برنده شد مثل آن کشتی‌گیر امریکایی به مسابقات اعزام شود. این حق است کاش روزی برسد که ما این را یاد بگیریم و گلخانه‌ای کار نکنیم.

انتخابی تیم ملی امریکا با آن همه ستارگان هم صحنه‌های جذابی داشت.

بله، دیدید که بعد از مسابقات همه رفتند بچه‌های‌شان را در آغوش گرفتند یعنی همه زندگی سالم دارند اما کدام ‌کشتی‌گیر ما اصلا زن و بچه‌دار است؟ همه آنها سالم زندگی دارند با ۴ تا ۵ بچه. هرکسی هم‌ باخت حریفش را ماچ کرد و کنار رفت.‌

یک صحنه آموزنده هم رقیب تیلور رقم زد که بعد از برد تاریخی برابر او در کنارش نشست و به او دلداری داد.

کشتی‌گیرهای ما مد کردند تفنگ دست می‌گیرند و عکس می‌گیرند یا ادا در می‌آورند. ‌الگوی جوانان ما شدند تا ادا دربیاورند و آن پهلوانی و سنگین بودن ورزشکار را نمی‌بینیم. از همین امریکایی‌ها اخلاق و نحوه انتخابی را یاد بگیرند. همه ما یاد بگیریم و انجام بدهیم. انتخابی قشنگی بود و الگویی برای تمام دنیا هستند، شاید آن کشتی‌گیر در مسابقات شرکت کند و اوت هم شود اما در وجدان خودشان می‌گویند انتخابی گذاشتیم و هرکی که حقش بوده آمده. الان خیلی از کشتی‌گیران ما شاید در دل‌شان باشد و بگویند من در آن انتخابی اول شدم، اما یکی دیگر به المپیک رفت این برای همه هست اما در امریکا این طور نیست. در آنجا دیگر مثلا تیلور نمی‌گوید حق من را خوردند چون خودش هم همین جوری انتخاب شده، جردن و بقیه هم همین طور. حالا شاید خیری هم برای ما باشد که این کشتی‌گیران جوانی که انتخاب شدند بچه‌های ما بیایند و این حریفان جوان امریکایی را شکست بدهند.

در کشتی امریکا چه کاری انجام می‌شود که تا این حد پیشرفت کردند؟

من اوایل سال ۹۶ میلادی به فرانسه رفتم تا با کشتی‌گیران فرانسوی تمرین کنم یک کشتی‌گیر امریکایی هم در آنجا بود و من را شناخت به من گفت حریف من قهرمان جهان است و دست زیر کتف می‌برد تو به من دست زیرکتف را یاد می‌دهی که چه کار کنم؟ من دیدم یک کشتی‌گیر جوان این درخواست را دارد و من هم با او که در وزن ۵۷ بود کار کردم اما فکرش را نمی‌کردم بعد بتواند حریفش را شکست بدهد. در المپیک همدیگر را دیدیم در صف وزن‌کشی به من گفت حریفم را بردم و در المپیک هم از بس انگیزه داشت که ستاره مسابقات شد. برای ما هم باید به همین شکل باشد ما وقتی یک جوان می‌آید قهرمانی را می‌برد به‌ او اعتماد نمی‌کنیم و فرصت کمتری به او‌ می‌دهیم. احترام قهرمانان بزرگ ‌سر جای خودش اما باید همه در انتخابی‌ها شرکت کنند. ‌بعد می‌بینید تا چه ‌حد کشتی ما سطحش بالا می‌رود و بعد می‌توانیم‌ در المپیک با خیال راحت برویم چون با انتخابی تیم تشکیل دادیم و می‌توانیم ‌امیدوار به موفقیت در بازی‌ها باشیم.