از پاریس به پاریس بعد از یک قرن/ وقتی المپیک بستری برای نمایش فضیلت های مردانه بود!

تا چند ماه دیگر رقابت‌های المپیک 2024 پاریس برگزار می‌شود. درست یک قرن بعد از اینکه پاریس در سال 1924 میزبان این رقابت‌ها بود دوباره مشعل المپیک قرار است در این شهر روشن شود.  بسیاری از کارشناسان معتقدند المپیک 1924 پاریس این بازی‌ها را نجات داد و حالا سوال می‌پرسند آیا رویداد امسال می‌تواند آن موفقیت را تکرار کند؟

به گزارش روزنامه اعتماد و به نقل از گاردین، در مواجهه با رقابت‌ها و رویدادهای ورزشی جدید، آینده بازی‌های المپیک مدت‌های زیادی در حال تعادل بود. اما یک قرن بعد، موانع جدیدی در راه است.

المپیک پاریس 1924 ششمین و آخرین المپیکی بود که بارون دو کوبرتن، بنیانگذار جنبش مدرن، ریاست آن را بر عهده داشت. او دلیل خوبی برای رضایت از کار خود داشت. دولت فرانسه مشتاقانه از این مشارکت حمایت کرده بود و بودجه‌ای بالغ بر 20 میلیون فرانک و یک استادیوم جدید را فراهم کرده بود. آیین‌های المپیک، رژه ملت‌ها، حلقه‌ها، سوگند، مدال‌های طلا، نقره، برنز و... همه ‌چیز به خوبی برقرار شده بود.

مهم‌تر از همه، بازی‌ها در اختیار آقایان ورزشکار آماتور، اشراف، بچه‌های دانشگاه و افسران نظامی باقی می‌ماند. برای ستایش آنچه بارون به عنوان «نمایش فضیلت مردانه» مدنظر داشت، این بازی‌ها بهترین بود.

اما یک مشکل وجود داشت. در بازی‌های 1920 آنتورپ، مردم دسته دسته از تماشای مسابقات آماتور ورزشکاران آقا، شناگران، ژیمناست‌ها و بقیه دور مانده بودند. محرومیت زنان منجر به ایجاد یک جنبش کاملا جدید شده بود که از سال 1921 هر ساله المپیک زنان خود را برگزار می‌کرد. فرانکفورت در سال 1925، با جذب 250000 شرکت‌کننده یکی از نمونه‌ها بود و ورزش‌های حرفه‌ای نظیر بیسبال، بوکس، دوچرخه‌سواری و فوتبال منظره‌ها و افراد مشهوری را خلق می‌کردند که هیچ المپیکی نمی‌توانست با آنها برابری کند.

اهمیت پاریس 1924 این بود که در همه این حوزه‌ها پاسخی ورزشی به چالش‌های رو به رشد ارایه داد.

در این المپیک زنان کمتر از 5 درصد از 3000 ورزشکار حاضر در پاریس را تشکیل می‌دادند و فقط در شنا، شیرجه و تنیس مجاز به شرکت بودند. اما برای اولین‌بار آنها به برخی تیترها و عناوین دست یافتند و تصورات خود و دیگران را از زنان و ورزش تغییر دادند.

به عنوان مثال سیبل بائر، شناگر زن امریکایی قبل از بازی‌های پاریس، رکورد جهانی مردان را در 440 یارد کرال پشت شکسته بود و در سراسر امریکا درخواست‌هایی از او برای رقابت با مردان در بازی‌های المپیک وجود داشت. این اتفاق نیفتاد، اما او مدال طلای زنان را گرفت و رکورد سرعت المپیک را شکست. هموطنش هلن ویلز در رشته تنیس انفرادی و دونفره مختلط مدال طلا گرفت و 12 عنوان قهرمانی ویمبلدون را به دست آورد و اولین ورزشکار زنی شد که به شهرت بین‌المللی ماندگار دست یافت. ورزشکاران آقایان زیادی در بازی‌ها حضور داشتند، اما حالا آنها رقیبانی هم داشتند. هارولد آزبورن که مدال‌های طلای او در پرش ارتفاع و ده‌گانه او را به ورزشکار برتربازی‌ها تبدیل کرد، از خانواده‌ای کشاورز در روستایی در میانه ایلینوی بود. جانی وایسمولر، شناگر امریکایی، متولد رومانی، قبل از کسب سه مدال طلا در پاریس و یک چرخش در هالیوود، در محله‌های فقیرنشین شیکاگو بزرگ شده بود و تارزان او را به بورلی هیلز برد. دونده‌های بریتانیایی هارولد آبراهامز و اریک لیدل که به ترتیب در 100 و 400 متر قهرمان شدند، مدل دو و میدانی اشرافی بریتانیا را شکستند. آبراهامز، با وجود پیشینه ممتاز طبقه متوسط، از جمله حضور در ارتش و آکسبریج، یهودی بود و بنابراین قربانی تعصب بود. لیدل از طبقه روحانی پایین‌تر بود و شبه‌گرایی پروتستانی تندرو او را به مردی عجیب تبدیل کرد.

پاریس همچنین اولین مشاهیر جهانی المپیک را به نمایش گذاشت: دونده فنلاندی پائوو نورمی و تیم فوتبال اروگوئه. اولی در شش مسابقه در مدت زمان هفت روز دوید و در بیشتر آنها رکوردهای جدیدی را به جای گذاشت و پنج مدال طلا گرفت. او توسط مطبوعات جهانی به عنوان اولین ورزشکار مافوق بشر معرفی شد و Miroir des Sports اعلام کرد: «پائوو نورمی از مرزهای بشریت فراتر می‌رود.» در مورد تیم ملی فوتبال اروگوئه که آن زمان مطرح‌ترین تیم جهان بود گاتزتا دلو اسپورت گزارش داد که اروگوئه‌ای‌ها با ریتم‌های گذرا و تعادلی که شبیه به رقص باله است، فوتبال جهان را خیره کردند و در سطح جهانی نه به عنوان یکسری ورزشکار صرف، بلکه به عنوان هنرمند تحسین شدند.

امروزه جنبش المپیک با چالش‌های بزرگ‌تری نسبت به سال 1924 مواجه است: کاهش رتبه‌بندی تلویزیون، عدم توجه جوانان جهان، سابقه حوادث شهری و زیست‌محیطی. ورزشکاران امروزی به‌طور قابل ملاحظه‌ای متنوع‌تر هستند. آنها کمتر از مافوق بشر نیستند و در بهترین عملکردشان نیز موفقیت‌هایی کمتر از ورزشکاران قدیمی کسب نکردند. با این حال مشکلاتی وجود دارد. باید دید که آیا همه اینها برای دومین باری که بازی‌های المپیک در پاریس برگزار می‌شود برای نجات این بازی‌ها کافی است یا خیر؟