شما کجا اینجا کجا آقای مانچینی!/ درس انسانیت از گران ترین سرمربی دنیا

روزبه دلاور| یکی، دو ماه قبل از جام‌ جهانی بود که گفت‌وگویی کوتاه با روبرتو‌ مانچینی سرمربی پرافتخار و مشهور ایتالیایی داشتم‌ که در «اعتماد» منتشر شد. پس از آن این ارتباط حفظ شد و هرازگاهی از طریق واتساپ درباره فوتبال و در حد چند جمله‌ صحبت‌های کوتاهی داشتیم. 

گرانقیمت‌ترین مربی جهان آدم کم‌حرفی است. او پس از سال‌ها کار کردن در فوتبال اروپا در آسیا و تیم ملی عربستان مربیگری می‌کند. البته هنوز به لحاظ فرهنگی و اجتماعی از کشورهای آسیایی شناخت چندانی ندارد. با این حال منش او نشان می‌دهد هیچ‌وقت خودش را از دیگر افراد جامعه جدا نمی‌داند. به یاد دارم بعد از مدت کوتاهی مانچینی پیج اینستاگرام من را فالو کرد و وقتی در یکی از پست‌هایم دید که یکی از نزدیکانم دچار بیماری سخت شده پیام داد که «ممنون می‌شوم آن فرد را در آغوش بگیری.»

این پیام احساسی آقای مانچینی برای فردی بود در گوشه دیگری از دنیا و نشان داد که بی‌تفاوت از کنار جان افراد عبور نمی‌کند. به راستی ‌مفهوم پیام‌ او در چند سطر معنا‌ پیدا نمی‌کند! چرا که به هر حال طرف روبرتو مانچینی است، فردی که در دنیای فوتبال به هر افتخاری رسیده و لبریز از شهرت و ثروت است. اما‌ نشان داده در وهله اول انسان است و ارتباط با همنوعش را بلد. اصلا شاید برای همین دل مهربانش هم هست که خدا هرچه خواسته به‌ او بخشیده است. 

اما آنچه بیشتر مرا متعجب کرد اتفاقی بود که سه‌شنبه شب رخ داد. در حال و هوای خودم بودم که گوشی‌ام زنگ خورد! و حدس بزنید طرف پشت خط چه کسی بود؟ روبرتو  مانچینی! 

مانچینی ‌بعد از دیدن پست تولدم‌ در اینستاگرام از طریق واتساپ با برقراری تماس تصویری تولدم را تبریک گفت! اقدامی که عمیقا مرا خوشحال کرد و تحت تاثیر قرار داد. از خودم سوال کردم شما کجا اینجا کجا  آقای مانچو؟

کمی عمیق‌تر که فکر می‌کنم و بر مقام مقایسه برمی‌آیم به مربیان و بازیکنان داخلی می‌رسم که یک میلیاردم از افتخارات و محبوبیت و ثروت این مرد خوشتیپ ایتالیایی را ندارند اما برای مطبوعات و خبرنگاران قیافه می‌گیرند! آدم‌هایی که وقتی ده کا به فالوورهاشان اضافه می‌شود دیگر با شاه هم فالوده نمی‌خورند! انگار نه انگار همین مطبوعات هستند که آنها را به مردم‌ معرفی کرده‌اند. بگذریم! فکر کردن به‌کارهای‌ خوب حال دل همه را خوب می‌کند. 

اینها را ننوشتم که بگویم آدم مهمی هستم که مانچینی با من تماس می‌گیرد. اینها را نوشتم که بگویم این مرد چه قلب بزرگی دارد. مرسی آقای مانچینی، مرسی که خاکی بودنت بر کلاس بالایت افزوده. این است درسی از زندگی.