گفت وگو با داور زنی که جان یک فوتبالیست را در بازی پرسپولیس نجات داد/ دوست نداشتم کارم رسانه ای شود/ امسال از داوری خداحافظی می کنم

روزبه   دلاور| در جریان دیدار تیم فوتبال زنان پرسپولیس و مهرگان یکی از بازیکنان پرسپولیس دچار آسیب دیدگی از ناحیه سر شد و در حالی که بیهوش روی زمین افتاده بود، مائده جعفری داور این مسابقه خیلی سریع دست به کار شد و با استفاده از سوت ورزشی خود اجازه نداد دندان‌های بازیکن مصدوم به هم قفل شود.

به گزارش «اعتماد»، با باز شدن راه تنفسی و رسیدن پزشک خوشبختانه خطر رفع شد و این بازیکن نجات یافت.

بعد از بازی تصاویری از اقدامات اولیه داور مسابقه در فضای مجازی دست به دست شد و بسیاری از مردم از کار انسان‌دوستانه مائده جعفری تمجید کردند. به همین بهانه با وی تماس گرفتیم تا نظر او را در این خصوص بپرسیم. با این حال خانم جعفری حاضر نمی‌شد در این خصوص صحبت کند چون با فروتنی اعتقاد دارد کار خاصی انجام نداده. با وجود این با اصرار خبرنگار اعتماد در جهت ترویج فرهنگ انسان‌دوستی ایشان حاضر شد برای دقایقی پاسخگوی سوالات ما باشد که در ادامه مطلب چکیده‌ای از آن را می‌خوانید.

 

داوری در نقش ناجی جان یک بازیکن. حتما احساس خوبی دارید؟

عکس‌العمل هر آدمی در این شرایط می‌تواند همین باشد تا تلاش کند اتفاق بدی برای یکی دیگر رخ ندهد. دوست نداشتم کارم بعد رسانه‌ای داشته باشد. خودم خجالت می‌کشم در این باره حرف بزنم. این حرکت را چند سال پیش برادر من هم انجام داد و در جریان یک بازی که دو بازیکن سر به سر شده بودند پرچم کمک داوری‌اش را لای فک بازیکن گذاشت و بازیکن از مرگ حتمی نجات پیدا کرد و حالا من هم در آن لحظه یاد کاری که برادرم کرد افتادم که نکند این بازیکن هم دندانش قفل کند. برای همین سوت خودم را بین دندان‌هایش گذاشتم. یک مسوولیتی هم برای من داشت که اگر خدای نکرده این بازیکن برنمی‌گشت و این اتفاق برعکسش می‌افتاد، می‌شدم مسوول این اتفاق که چرا به این بازیکن دست زدم. از این طرف هم این مسوولیت برای من پیش می‌آمد که خدا را شکر این اتفاق رخ نداد.

در جامعه می‌بینیم که در چنین مواقعی مردم کمکی نمی‌کنند یا با گوشی‌های خود عکس و فیلم می‌گیرند ولی شما وارد گود شدید.

این بحث اجتماعی می‌شود که نظر من هم همین است که خیلی خوب می‌شود تا سیستم رفتاری جامعه عوض شود‌‌. من کار خاصی نکردم که تا این حد بزرگ شود اما خب به لحاظ اجتماعی این موضوع را دیدم که بسیاری در این‌جور مواقع فیلم می‌گیرند که امیدوارم این رفتار در جامعه تغییر کند. به جای فیلم گرفتن دست یکدیگر را بگیریم، این خیلی مهم‌تر است.

از لحظه‌ای که این اتفاق رخ داد، بگویید.

قبل از این اتفاق دو تا بازیکن در برخوردی فوتبالی سر به سر شدند که آن دو بازیکن همراه با پزشک بیرون رفتند و پزشک هم مشغول معالجه آن دو بازیکن بود که از ناحیه سر و چشم آسیب دیده بودند که بعد من متوجه شدم یک بازیکن دیگر در زمین غش کرده. وقتی بالای سرش رسیدم دیدم سرش در حال لرزش است که حس کردم دندان‌هایش به هم قفل می‌شوند و اتفاق بدتری رخ خواهد داد برای همین این کار را کردم. بعد سی ثانیه تا یک دقیقه دکتر از آن نقطه زمین خودش را به زمین رساند و بازیکن را به بیمارستان منتقل کردند.

پزشک و آمبولانس به‌موقع رسیدند؟

بله. اما گفتم قبل از این اتفاق دو بازیکن سر به سر شدند و هم پزشک و هم آمبولانس بالای سر آنها بودند همزمان با سوت شروع مجدد بازی این اتفاق برای این خانم افتاد.

پزشک پرسپولیس هم حضور داشت؟

بله داشت و بازیکن هم سریعا به بیمارستان منتقل شد و هیچ ‌وقتی ‌هدر نرفت و هیچ ضعف یا کم‌کاری از فردی صورت نگرفت. حوادث این بازی خیلی زیاد بود که به خاطر جنگندگی بچه‌ها برای گرفتن نتیجه بود.

گفتید برادر شما هم قبلا جان یک بازیکن را نجات داده بود. بیشتر توضیح می‌دهید؟

چند سال پیش بازی پاراگ بود که ویدیوی آن موجود است و برنامه نود آقای فردوسی‌پور روی آن کار کرد. بازیکن سر به سر شد و دندان یک بازیکن قفل کرده بود و برادرم چون نجات غریق هم بود و آموزش دیده بود دهان بازیکن را باز کرد با استفاده از پرچمش و باعث نجات بازیکن شد. در حقیقت برادرم بازیکنی را نجات داد و من کاری نکردم! آن بازیکن هم بعد از سه روز به‌ آی‌سی‌یو رفت و از مرگ حتمی نجات پیدا کرد. برادرم در لحظات اولیه اجازه نداد تا دهان طرف قفل شود و در ثانیه‌های اول امداد را رساند. همان آموزش برادرم یادم بود تا بتوانم کمک کنم.

اگر در کوچه و خیابان هم این اتفاق رخ دهد بازهم کمک می‌کنید؟

نه این کار بلکه در هر کاری کمکی از دست آدم بر بیاید باید انجام دهد که قاعدتا وظیفه انسانی است، ضمن اینکه به هر مصدومی اگر اشتباهی دست بزنید مسوول آن کار اشتباه خواهید بود. ان‌شاءالله که خیرخواهی آدم‌ها گریبانگیرشان نشود! مثل کاری که من انجام دادم و به من گفتند اگر اتفاقی رخ می‌داد مسوولش من بودم و این اذیت‌کننده است چون ‌ناخواسته باید پاسخگوی کاری باشید که نیت ‌خوبی داشتید.

ترتیب سوالات ما به‌هم خورد. کمی هم از تجربیات خود در داوری بگویید.

من از هفده سالگی با کمک همین برادرم داور فوتبال شدم و الان هم 36 سال سن دارم. خب دوره خوب در زندگی آدم است. وقتی در جامعه داوری زندگی کنید خیلی چیزها را یاد می‌گیرید که هم مربوط به زمین فوتبال است و هم بیرون از زمین. در هر صورت کار برادرم بود!

پشیمان که نیستید؟

آدم در زندگی هر کاری انجام می‌دهد یک‌ جاهایی خوشحال است و یک جاهایی پشیمان می‌شود. هر کاری همین است قطعا داوری هم همین است که دو روز خوشحال هستید و دو روز هم ناراحت و یک جاهایی دلخوش و یک جاهایی ناراحت. من هم امسال تمامش می‌کنم برود تا نه دلخوشی‌اش باشد و نه ناراحتی!

امسال سال آخر داوری شما است؟

سال پیش می‌خواستم تمام کنم اما امسال با توجه به سن و سال خودم ترجیح دادم که خداحافظی کنم. اگر خدا قسمت کند و عمری باشد امسال خداحافظی می‌کنم البته اگر کمیته داوران موافقت کند.

اگر خانمی بخواهد داوری کند با چالش زیادی روبه‌رو می‌شود؟

هر کاری را بخواهید شروع کنید در آن چالش و معضل زیاد است و باید خاک آن را خورد. در هر کاری باید یکسری کارها را انجام دهید و مسوولیت کاری دارید. آن فرد هم باید آزار و هم لذت کار را بپذیرد. هر کاری را باید دوست داشت تا وقتی اذیت شدید آن فشار هم روی‌تان نیاید‌ اما هر چیزی یک ‌روزی شروع و یک روزی تمام می‌شود.

سختی کار در داوری برای مردان بیشتر است یا زنان؟

قاعدتا برای خانم‌ها در همه‌ چیز سخت‌تر است.