زنگ‌ها برای بووایسار سایتیف به صدا در آمد

یونس همیالی در روزنامه اعتماد نوشت:

یک: مرگ حق است؛ یک واقعیتی که وقتی همگان با آن مواجه می‌شویم چاره‌ای جز سرتعظیم فرود آوردن در مقابل آن نداریم. هیچ‌گونه زمان، مکان و هر آنچه در ذهنمان خطور می‌کند، برای او محدویتی به وجود نخواهد آورد. همیشه آخرین خبری که درباره هر شخص مخابره می‌شود، سخن از مرگ است. 

دوازدهم اسفند خبری تلخ و حزن‌انگیز تیتر نخست رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی شد؛ بووایسار سایتی یف دارنده سه مدال طلای المپیک و شش نشان زرین جهان در آستانه پنجاه سالگی درگذشت. مرگ مشکوک او هنوز همچنان بحث‌های زیادی را به دنبال داشته و هنوز علت دقیق مرگ این نابغه کشتی مشخص نشده است. با این حال دلیل هر چه بوده باشد ذره‌ای از تراژدی کم شدن یک ستاره تابناک از دنیای ورزش کم نمی‌کند. 

دو: پسربچه ترکه‌ای با موهای بلوند، اندام کشیده، سیمای لاغر و چشمانی درخشان که از آن رنج و سختی می‌بارید نسبت به سایر همکلاسی‌های خود در آخرین ردیف‌های صندلی می‌نشست. معلم در حال توضیح دادن درس است، اما بووی با گردن دراز به او خیره می‌شود، ولی رویای دیگری در ذهن دارد؛ رویای برتری، جنگاوری و جاودانه شدن! در همان لحظات می‌شد فهمید زیبایی وصف ناپذیری به انتظار شاگرد دیمتری میندیاش ویلی نشسته است و شادی در چشم‌هایش به رقص ایستاد تا نظاره‌گر این نمایش باشکوه باشد.

سه: شکوفایی این ستاره نوظهور کشتی روسیه از رقابت‌های امیدهای 1995 جهان در تهران آغاز شد و زنگ‌‌ها را به صدا درآورد. این کشتی‌گیر با ردایی از اعتماد به نفس و اراده‌ای آهنین سر به آسمان سایید تا موجب امیدواری کادرفنی تیم ملی کشورش باشد. 36 روز بعد مرد ریش چرمی سرزمین خاساویورت داغستان در کارزار جهانی آتلانتا در رده بزرگسالان با تکنیک و تاکتیکی متمایز همراه با سبکی منحصربه‌فرد با بهره‌گیری دایمی از دست‌ها نسبت به دیگر مدعیان، چشم‌های جهانیان را مجذوب خود کرد تا بالاتر از السکاندر لیپولد و آلبرتو رودریگز روی سکوی قهرمانی قرار گیرد.

چهار: در 21 سالگی گام به المپیک 1996 آتلانتا گذاشت. چنان حماسه‌ با عظمتی در سالن ورلد کنگرس سنتر آفرید که بزرگ‌ترین حماسه‌سرایان از توصیف آن ناتوانند. با درخشش خارق‌العاده توجه همه را به خود معطوف کرد تا به بخشی از تاریخ حیرت‌انگیز این عرصه مبدل شود. دور اول مقابل عیسی مومنی از کشورمان به برتری رسید سپس لیپولد آلمانی را مانند جهانی آتلانتا و قهرمانی اروپای بوداپست مغلوب کرد تا در مرحله نیمه نهایی و فینال معادلات کنی ماندی و پارک جان سون دو قهرمان پرآوازه امریکا و کره جنوبی را برهم زند. او بدون ذره‌ای ترس و تردید، با صلابت تمام، چیرگی حیرت‌آور و هنر بی‌بدیلش آنها را به کام مرگ کشاند تا در اولین حضورش از دریای متلاطم و ترسناک این آوردگاه مدال طلا را در 76 کیلوگرم صید کند.

 پنج: موفقیت‌های او برای رسیدن به برگ‌های زرین کشتی همچنان ادامه داشت؛ در رقابت‌های جهانی 1997 کراسنویارسک، 1998 تهران، 2001 صوفیا، 2003 نیویورک، 2005 بوداپست و دو المپیک 2004 آتن و 2008 پکن به ترتیب در دیدارهای نهایی مقابل لیپولد، مون‌ای جائه دوبار، موراد گایداراف، گنادی لالیف، آرپاد ریتر و سوسلان تگیف به برتری رسید تا بلندترین ستیغ قله‌های افتخار را فتح کند و نام خود را تا ابد بر سپهر کشتی ماندگار سازد. این استعداد بی‌نظیر و تکرار نشدنی شاخصه‌های استاندارد جدیدی برای کشتی دنیا تعریف کرد و هیچ کس نمی‌داند برای تولد یکی دیگر مانند او باید چند سال صبر کرد. 

برای رفتن او مرثیه مرگ را فریاد می‌زنیم و نام بزرگ و خاطره‌های فراموش نشدنی او همیشه بر قلب‌های دوستداران و عاشقانش حک خواهد شد.