انتقادات تند ملی پوش دوچرخه‌سواری از فدراسیون/ قابلی: به ما می گفتند مسابقات کنسل شده که ما را اعزام نکنند!/ اعزام تیم زنان به مسابقات؟ همه هزینه‌ها را خودمان می دهیم، فدراسیون در جایگاهی نیست ما را قضاوت کند

تیم دوچرخه‌سواری کوهستان ایران در مسابقات قهرمانی آسیا که از سوم اردیبهشت در چین برگزار می‌شود فقط با رکابزنان دختر شرکت خواهد کرد.

به گزارش روزنامه اعتماد، فدراسیون دوچرخه‌سواری این تصمیم را گرفته و فقط دو دختر، فرانک پرتوآذر و فاطمه عباسی را به این مسابقات اعزام می‌کند. عدم اعزام تیم مردان به دلیل اینکه شانس کمی برای کسب مدال داشتند از تصمیمات عجیب و بحث‌انگیز فدراسیون دوچرخه‌سواری بود که انتقادات زیادی هم در پی داشته است. به همین بهانه با طاها قابلی، ملی‌پوش دوچرخه‌سواری مردان گفت‌وگویی ترتیب دادیم که ماحصل آن را در ادامه می‌خوانید.

 

‌ در ابتدا از سوابقت بگو؟

از سال ۸۹ عضو تیم ملی هستم. مهم‌ترین مقام‌هایی که کسب کردم دومی مسابقات ترکیه بود و مقام سوم مسابقات بین‌المللی چین و یک مقام دومی بین‌المللی هم که در کشور خودمان برگزار می‌شد به دست آوردم.

‌ اولین ‌واکنش شما وقتی متوجه شدی به دلیل اینکه شانس کمی برای کسب مدال دارید به مسابقات آسیایی اعزام نمی‌شوید، چه بود؟

اولا فدراسیون در جایگاهی نیست که بخواهد تمرینات ما را زیر سوال ببرد چون در چند سالی که عضو تیم ملی بوده‌ام تمام مسوولیت‌ها و هزینه‌ها و تمرینات با‌ خودمان بوده و فدراسیون هم هیچ‌وقت تلاش نکرده برای ما مربی درنظر بگیرد یا مسابقات مناسبی را برگزار کند یا بخواهند مربی بیاورند تا زیرنظر یک مربی آموزش ببینیم! هر چه بوده خودمان انجام داده‌ایم و تلاش و هزینه‌های شخصی خودمان بوده برای همین فدراسیون در جایگاهی نیست تا نظر بدهد یا کارشناسی در این باره داشته باشد تا اظهارنظر کند درباره این مساله.

‌ اما در نهایت باید زیر نظر فدراسیون به مسابقات اعزام شوید!

چون مسابقات قهرمانی آسیا است باید زیرنظر فدراسیون ریجستر شویم و در قالب تیم ملی به مسابقات قهرمانی آسیا اعزام بشویم اما در مسابقات جهانی هم که می‌خواستیم با هزینه خودمان برویم فدراسیون با بهانه‌های الکی مانع از حضورمان در مسابقات یا خارج شدن از کشور شده است! حالا به دلایلی که خودشان می‌دانند!

‌ به شما دلایلش را نگفتند؟

ما هر وقت سوال کردیم دلیل منطقی یا قانع‌کننده‌ای ارائه ندادند و بیشتر بهانه بوده است! یا می‌گویند بودجه نداریم یا گفتند مسابقات کنسل شده یا به تعویق افتاده! مثلا برای مسابقات قهرمانی جهان نیاز بود فدراسیون ما را ریجستر کند اما فدراسیون گفت این کار را نمی‌کنیم و باید دو ماه قبل اعلام می‌کردید تا بسنجیم و صلاح ببینیم هست یا نه تا در مسابقات شرکت کنید! همیشه همین‌مسائل بوده است.

‌ در تمام مسابقات برون‌مرزی با هزینه شخصی شرکت می‌کنید؟

تنها مسابقه‌ای که فدراسیون سعی می‌کرد هزینه کند مسابقات قهرمانی آسیا بود آن‌‌هم با بدترین شرایط؛ یعنی بدون هیچ‌ امکانات و هزینه‌ای. رشته ما طوری است که نیاز به یک‌سری اقلام مصرفی داریم که هزینه‌هایش هم خیلی بالا است. مثلا به لاستیک‌ و لنت نیاز داریم‌ تا بتوانیم با رقبا، رقابت‌ کنیم اما بدون امکانات و هیچ لوازمی یا با هزینه شخصی سعی کردیم شرایط را فراهم کنیم تا در مسابقات شرکت کنیم. تنها هزینه بلیت با فدراسیون ‌بود!

‌ در این چند سال که عضو تیم‌ ملی بودید از طرف فدراسیون‌حمایت شدید؟

اصلا! تمام این سال‌ها که در مسابقات حضور داشتیم هیچ ساپورتی از طرف فدراسیون ‌نبوده حتی اگر آسیب می‌دیدیم هیچ احوال‌مان را نمی‌پرسیدند انگار اصلا وجود نداشتیم! تنها زمانی که فدراسیون یادش می‌افتاد همین قهرمانی آسیا بود که یک اردو می‌گذاشتند آن وقت متوجه می‌شدند چه کسانی هستند و‌ چه کسانی نیستند! در خارج از این حیطه خبری از حمایت یا حتی اردو یا مربی نبود که بخواهند فراهم کنند. نه حقوقی و نه هیچ چیز دیگری! همه ‌چیز در تمام این سال‌ها از خرید دوچرخه تا سرویس و نگهداری دوچرخه و مکمل‌ها با خودمان بوده و اگر آسیب هم می‌دیدیم از جیب‌خودمان خرج می‌کردیم.

‌ عدم حضور شما در مسابقات آسیایی به دلیل اینکه شانس مدال نداشتید تا چه حد منطقی است؟

اصلا منطقی نیست. من صددرصد به شانس مدال خودم ایمان داشتم چون تمریناتی که من کردم شاید در ایران دو نفر باشیم که به این شکل تمرین می‌کنیم. با وجود اینکه در ایران هستیم و خیلی از لوازم و امکانات را نمی‌توانیم داشته باشیم اما همیشه سعی کردیم با متد روز تمرین کنیم و با هر سختی و به هر طریقی لوازم خودمان را فراهم کنیم. این آمادگی ما برای مسابقات همیشگی است در تمام مسابقات‌. اصلا قبول نمی‌کنم شخصی بدون اینکه اطلاعات و تجربه‌ای داشته باشد، بخواهد تمرینات من را زیر سوال ببرد.

‌ اعزام دو زن به مسابقات و عدم حضور مردان یک تصمیم تبعیض‌آمیز بود؟

رشته بانوان جدا با ما است. رشته آنها کراس کانتری است و ما رشته دانهیل که متفاوت است. نمی‌توانیم بگوییم چرا آنها را فرستادند و ما را نفرستادند بحث این است ما تمرین و تلاش کردیم و با کمی و کاستی‌ها بهترین خود را ارائه دادیم‌. اتفاقا بانوان هم باید باشند حتی رشته کراس کانتری هم مردانش باید در مسابقات شرکت می‌کردند چون تمام ‌بچه‌ها به سختی تلاش می‌کنند تا پیشرفت کنند اما اینکه بیایند اختلاف بین بانوان و آقایان بیندازید یا بین رشته‌ها فرق بگذارند کار فدراسیون است و چیزی نیست که ما ورزشکاران به آن فکر کنیم.

‌ این تصمیم به لحاظ روحی و‌انگیزشی تا چه حد روی شما می‌تواند تاثیر منفی بگذارد؟

خیلی؛ چه برای ما و چه کوچک‌تر از ماها که به ما نگاه می‌کنند و انگیزه می‌گیرند چون ما الگوی آنها هستیم. وقتی می‌بینند کسانی که این همه سال در این رشته فعالیت می‌کنند به همین راحتی زیرسوال می‌روند، معلوم است‌ آنهایی که جوان‌تر و بااستعداد ‌هستند دلسرد و‌ ناامید می‌شوند. ما که جای خود داریم! در تمام این سال‌ها امیدمان فقط خودمان بودیم و هیچ‌وقت نتوانستیم به‌ طور صد‌در‌صد روی فدراسیون ‌حساب کنیم‌ یا به ما امیدی بدهند. رشته ما نیاز به ذهن آرام و متمرکز دارد، این ‌چالش‌ها نزدیک مسابقات خیلی روی عملکردمان ‌می‌تواند تاثیرگذار باشد.

‌ برای آمادگی بیشتر جهت حضور در این مسابقات چقدر هزینه کرده بودید؟

هزینه لوازم مصرفی از زمانی که مسابقات قهرمانی آسیا زمانش مشخص شد و خواستیم خودمان را به پیک تمرینی برسانیم از هزینه لاستیک و نگهداری دوچرخه و تعویض یک‌سری لوازم و از عمر ورزشی و تفریحات و کار و ‌خانواده زدیم و حتی دو بار در تمرینات زمین ‌خوردم که هر بار 60 - 50 میلیون برای خودم و دوچرخه‌ام هزینه کردم که اینها را درنظر بگیریم بالغ بر 500 میلیون تومان و شاید هم بیشتر هزینه کردم.

‌ درخواست شما از فدراسیون و وزارت ورزش چیست؟

در تمام این سال‌ها مشکلات را با فدراسیون در‌میان گذاشتیم که نادیده گرفتند اما امیدوارم فدراسیون به ‌خودش بیاید و شرایط ما را درک‌ کنند، چون با این اوصاف تمام‌ با استعدادهای این رشته ناامید می‌شوند و این رشته را کنار می‌گذارند. ما در ایران‌ دو نفر هستیم‌که حرفه‌ای کار می‌کنیم به خاطر خطراتش کمتر علاقه‌مندی وارد این رشته می‌شوند که این خیلی بد است. خانواده‌ها این ‌برخوردها را ببینند، دلسرد می‌شوند تا بچه‌های‌شان به این رشته وارد شوند.

‌ صحبت پایانی؟

ما هر وقت خودمان در مسابقات شرکت کردیم با آرامش و‌ تمرکز بهتری بودیم. ما که داریم هزینه‌هایمان را می‌دهیم حداقل فدراسیون ریجستری ما را بدون دغدغه انجام‌ بدهد. پارسال می‌خواستم در سه تورنمنت اروپایی شرکت کنم که فدراسیون‌ حاضر به ریجستری ما نشد تا خودم بروم بلیت بگیرم و بروم ‌به سوییس و آنجا در‌ چادر مسافرتی بودم! اروپایی‌ها باور نمی‌کردند ‌که من از 400 نفر به 50 نفر برتر پایانی رسیدم.‌ در صورتی که فدراسیون باید ‌در شرایط مشابه برایمان‌ تمرین ‌بگذارد.