آیا سفینه‌‌های آمریکایی می‌توانند پیام ضبط‌شده ما را به دست بیگانگان فضایی برسانند؟

سفینه‌های فضایی «وویجر» (Voyager) یک و دو در سال ۱۹۷۷ به وسیله سازمان فضایی آمریکا (ناسا) به فضا پرتاب شدند تا از یک هم‌راستایی مطلوب میان دو سیاره غول‌پیکر گازی منظومه شمسی یعنی مشتری و زحل و سیار‌ه‌های غول‌پیکر یخی اورانوس و نپتون که هر ۱۷۵ سال رخ می‌دهد، استفاده کنند و داده‌هایی از آنها را به زمین بفرستند.

این دو سفینه پس از انجام ماموریت‌هایشان و فرستادن عکس‌هایی بی‌نظیر از این سیاره‌ها به عنوان نخستین سفینه‌های فضایی ساخته بشر از  منظومه شمسی خارج شد‌ه‌اند و به حد بیرونی «خورشیدسپهر» در فضای بین‌ستاره‌ای رسیده‌اند و همچنان فراتر از انتظار اولیه سازندگان‌شان به ارسال اطلاعات به زمین ادامه می‌‌دهند.

هر کدام از این دو سفینه به جز تجهیزات علمی‌شان در عرشه‌شان یک صفحه فونوگرافی دارند به نام دیسک طلایی وویجر- یک به اصطلاح «کپسول زمانی» که حاوی صداها و تصاویری است از کره زمین به صورت کد باینری. این صداها و تصاویر را کارل سیگن فیزیکدان و علمی‌نویس نامدار از دانشگاه کورنل و همکارانش طوری انتخاب کرده‌‌اند که بیانگر گوناگونی زندگی و فرهنگ در سیاره آبی ما برای هر موجود زنده هوشمند فرازمینی باشند که ممکن است آنها را بیابد.

این دیسک ۳۰ سانتی‌متری مسی طلااندود حاوی «خوشامدگویی» به ۵۶ زبان باستانی و جدید است از جمله: خوشامدگویی به زبان انگلیسی به وسیله کورت والدهایم، دبیرکل وقت سازمان ملل (عبارت به زبان فارسی «درود بر ساکنین ماورای آسمان‌ها»)، پیام چاپ‌شده جیمی کارتر، رئیس‌جمهور وقت آمریکا و نیز ۱۱۶ تصویر از زندگی در کره زمین و گزینه‌ای بازنماینده صداهای سیاره ما از صدای فوران آتشفشان تا صدای بوسه و موسیقی‌هایی از فرهنگ‌ها و دوران‌های گوناگون از آثار باخ و بتهوون و لویی آرمسترانگ گرفته تا ترانه محلی بلغاری Izlel ye Delyo Haydutin  و بالابان‌نوازی «کامیل جلیلوف» آذربایجانی.

ترانه محلی بلغاری Izlel ye Delyo Haydutin در دیسک طلایی وویجر