مایه تاسف است بسیاری از هنرمندان نتوانستند برای حضور در انتخابات اطمینان حاصل کنند

احمد مازنی در یادداشتی با عنوان «بازگرداندن منزلت گروه‌های مرجع» در روزنامه اعتماد نوشت:‌ اگر نگوییم اولویت اول، یکی از اولویت‌های مهم رییس‌جمهور پزشکیان و دولت او بازگرداندن حرمت و منزلت گروه‌های مرجع است. در طول چند سال اخیر این گروه‌ها به شکل‌های مختلف مورد بی‌حرمتی قرار گرفتند و به جرات می‌توان گفت مهم‌ترین عامل مهاجرت نخبگان احساس بی‌احترامی و تحقیر آنان توسط ارباب قدرت بوده است. گروه‌های مورد نظر طیف وسیعی از جامعه را در بر می‌گیرد و به عنوان نمونه می‌توان به بعضی از آنها اشاره کرد: 

۱- استادان دانشگاه که به هر بهانه‌ای اخراج یا به اجبار بازنشسته شدند و به جای آنها افرادی با گرایش سیاسی خاص و بعضا فاقد دانش و مهارت کافی به کار گرفته شدند.

۲- هنرمندانی که به اندک بهانه‌ای مورد بی‌احترامی قرار گرفتند و ممنوع از کار و فعالیت هنری شدند و بسیاری از افتخارات سینما، تئاتر، موسیقی و احیانا رشته‌های دیگر هنری در فهرست سیاه صدا و سیما قرار دارند.

۳- خبرنگاران بسیاری که به جرم نشر اخبار به زندان رفتند. در حالی که وظیفه خبرنگار و هنر او تهیه و انتشار خبر و تابانیدن نور در تاریکی‌های عرصه سیاست، اقتصاد و سایر حوزه‌هاست و علی‌القاعده به بعضی از این خبرنگاران باید جایزه می‌دادند نه حکم زندان‌.

۴- حقوقدانان و فعالان سیاسی، اجتماعی که با اتهامات واهی مورد بی‌حرمتی قرار گرفتند.

۵- علما و روحانیون حوزه‌های علمیه و ائمه جماعاتی که فقط به دلیل اینکه مثل برخی متولیان فکر نمی‌کنند، حرمت‌شان مراعات نشد. 

۶- زنان و دختران و جوانان بسیاری که در نظام کهنه گزینش از حداقل‌های زیست انسانی محروم شدند.

۷- در میان این گروه‌ها خانواده‌های محترم شهدا، جانبازان، آزادگان و کهنه سربازان راه دین و وطن که به جای تکریم مورد بی‌حرمتی قرار گرفتند و این در حالی بود که صدای مدعیان ترویج فرهنگ ایثار و شهادت گوش فلک را کر کرده بود.

آقای دکتر پزشکیان!

برای بازگرداندن منزلت اجتماعی این گروه‌ها، قدم اول انتصاب مسوولان شایسته برای دستگاه‌های مرتبط با آنان است.  

وزیران آموزشی و فرهنگی و نهادهای مرتبط با گروه‌های مرجع باید به آداب تعامل با جامعه هدف خویش مودب باشند تا بتوانند حرمت آنان را نگه دارند.

استادان، هنرمندان، معلمان، ایثارگران، عالمان و نخبگان گوشی برای شنیدن و چهره‌ای گشوده در نهادهای متولی امور خویش می‌طلبند و این گام در فضای مطالبات گوناگون نباید مورد غفلت قرار گیرد‌. مایه تاسف است که بسیاری از هنرمندان سینما، تئاتر، موسیقی و دیگر رشته‌های هنری نتوانستند برای حضور فعال‌تر در انتخابات اطمینان حاصل کنند، چراکه از یک سو نگران بی‌اعتمادی مردم و از سوی دیگر نگران برخورد حذفی دستگاه متولی فرهنگ و هنر بودند. این فضا باید شکسته شود و راه آن تحقق راهبرد شایسته‌گزینی رییس‌جمهور منتخب است‌. این یادداشت خیرخواهانه را با شعری از سعدی شیرازی به پایان می‌برم: 

ندهد هوشمند روشن رای/ به فرومایه کارهای خطیر

بوریا باف اگر چه بافنده‌ست/ نبرندش به کارگاه حریر