احتمالا عارف مورد اعتمادترین چهره نزد پزشکیان بوده است

محمد مهاجری، فعال سیاسی اصولگرا توضیحاتی درباره معاون اولی محمدرضا عارف و نکات مثبت و منفی که به این انتصاب وارد است داده که در ادامه می‌خوانید.

به گزارش روزنامه هم میهن بخش هایی از گفت و گوی مهاجری را در ادامه می خوانید:

 

• البته زمانی که جایگاه نخست‌وزیری برداشته شد و معاون اولی جایگزین شد به معنای این نبود که این سمت دقیقاً همان جایگاه نخست‌وزیر را دارد. نخست‌وزیر در آن زمان رئیس هیئت وزیران بود و در آن مقطع ریاست‌جمهوری یک پست نسبتاً تشریفاتی بود. اما با تغییر قانون اساسی اتفاقاً پست معاون اولی یک پست تشریفاتی شد.
• برای مثال در زمان آقای رئیسی نیز این سمت یک پست نیمه‌تشریفاتی بود، در زمان آقای روحانی، در دوره دوم ریاست او، تقریباً می‌توان گفت یک پست تشریفاتی بود و جایگاه این سمت در دولت‌ها اینگونه است. در حکم آقای پزشکیان به آقای عارف هم که توجه کنید، در اولین سطر اشاره کرده است: «ریاست جلسات هیئت دولت و ابلاغ مصوبات دولت»؛ در واقع نقش میدان‌دار بودن را به معاون اول تفویض نکردند. معاون اول بیشتر یک دستیار ارشد برای رئیس‌جمهور محسوب می‌شود و نه یک شخصیت مستقل حقوقی.
• همین مسئله که اشاره کردید در مورد آقای عارف وجود دارد. برخی از منتقدین ایشان می‌گویند سن ایشان بالاست و سه سال هم از رئیس‌جمهور بزرگتر است و در دهه اخیر هم کاری انجام نداده و حتی در دهه اخیر هم که رئیس فراکسیون امید بود کار خاصی از نظر سازماندهی و تشکیلاتی انجام نداده است.
• موافقین اما بیشتر روی تخصص و سواد ایشان و دوره مسئولیت ایشان به‌عنوان معاون اول دولت خاتمی تکیه می‌کنند. از آنجایی که ایشان در بین شخصیت‌های اصلاح‌طلب یک وزنه سیاسی قابل اعتنا محسوب می‌شود و به شخص آقای خاتمی نزدیک است و برداشت من این است که از طرف آقای خاتمی به آقای پزشکیان معرفی شده‌اند، می‌تواند در دولت به‌عنوان یک عامل وحدت عمل کند و تا این اندازه معتقدم می‌شود به عنوان معاون اول به عارف اعتماد کرد.
• من البته در مقامی نیستم که بگویم آقای رئیس‌جمهور انتخاب درستی داشته یا نه. اما فکر می‌کنم در بین گزینه‌هایی که به ایشان پیشنهاد شد، حتماً آقای عارف مورد اعتماد ایشان بود. یک دوره در مجلس همکار بودند، حرف‌هایی هم زده شده که روزگاران قدیم هم با همدیگر رفیق بودند احتمالاً مورد اعتمادترین فردی که هم اصلاح‌طلب باشد، هم تندرو نباشد، هم بتواند عامل وحدت کابینه باشد و اگر این موارد را ملاک قرار دهیم، انتخاب درستی بوده است.