علی ربیعی نوشت: سیاست درست ایجاد فرصت‌هایی برای شنیدن، گفت‌وگوهای همدلانه، به‌کارگیری نخبگان و کارشناسانی که هنوز دلسوزانه در کشور مانده‌اند. بی‌اعتنایی به عمق مساله، تلاش بر فهم معطوف به حفظ بقا و اصرار بر حرکت در مسیرهای طی شده، بحران‌های بیشتری را موجب شود.
علی ربیعی نوشت: شواهد نشان می‌دهد در سال ۱۴۳۰، حدود ۲۵ درصد جمعیت ایران، سالمند خواهد بود؛ بدین معنا نسل‌هایی که جوانی و میانسالی بدون کیفیت را سپری کرده‌اند در سالمندی نیز با بحران زیست جمعیتی مواجه می‌شوند.
علی ربیعی نوشت: علم به ما نشان می‌دهد مصرف نابجا و زیادی از هر پدیده‌ای مانند ایدئولوژی، فرهنگ و افتخارات تاریخی در نهایت باعث فروکاسته شدن از کارکرد آنها می‌شود.
علی ربیعی نوشت: سنجش‌ها، مطالعات و شواهد رفتاری حکایت از آن دارد که به‌رغم فروکش کردن در تظاهر فیزیکی (جنبش)، ظرفیت ذهنی آن کماکان باقی است.
علی ربیعی نوشت: زمانی که مردم نان داشتند، داستان داشتند و آرام آرام با زمان اکنون و با زمان حال، حال می‌کردند؛ بحرانسازان با کوچک شمردن تحریم و اثرات آن و مانع‌سازی در مقابل احیای برجام «حال» مردم را «حال‌گیری» کردند. به عبارت دیگر، «اکنون» مردمان را ستاندند.
علی ربیعی نوشت: اگر اتکا به آرای عمومی، صندوق محور کردن همه شوون اداره کشور و محدود نساختن مشارکت توده‌های مردم در سرنوشت خویش، به عنوان یک فلسفه بنیادین انقلاب اسلامی دنبال می‌شد حتما امروز داستان انقلاب شنیدنی می‌بود.
علی ربیعی نوشت: برخی از نوحه‌خوان‌های محله ما، کارگرانی بودند که با خستگی از کار روزانه، با عشق و ارادتی خالصانه به هیات می‌آمدند و می‌خواندند. برخی دیگر از نوحه‌خوان‌ها، کاسب‌های محله و برخی از بچه‌های خوش‌صدای دبیرستانی بودند که صدایشان در محرم طنینی آشنا در محله‌ها داشت. از آن نوحه‌خوان‌ها رسیده‌ایم به ستاره مداح و سلبریتی‌های مداحی!! گران‌قیمت...
علی ربیعی نوشت: مهم‌ترین اثر اخراج اساتید از دانشگاه‌ها، تهی شدن دانشگاه از نخبگان، اندیشمندان و عالمان است و جای آنها را افراد کم‌مایه اما «وفادارنما» خواهند گرفت.
علی ربیعی نوشت: بر‌خلاف فهم نادرست از امنیت ملی، حضور روزنامه‌هایی چون «اعتماد» و «شرق» در وقایع اخیر بازتاباننده صداهای داخلی بوده است، به گونه‌ای که هم آنچه در واقعیت جامعه می‌گذشت مکتوم نمانده و هم بیگانگانی که نه به دنبال دموکراسی بلکه تشدید خونریزی و فروپاشی ایران بودند، به عقب رانده شده‌اند.
علی ربیعی نوشت: پس از ناآرامی‌های ۱۴۰۱، انتظار می‌رفت که سیاست‌هایی کاملا متکی بر آرامش اقتصادی و کاستن از رنج و درد مردم در پیش گرفته شود. در حوزه فرهنگی و اجتماعی، به‌طور عجیب و غیرقابل باور، شاهد اصرار و بازگشت به سیاست‌های تحریک‌آمیز هستیم.
