عراق؛ رقیب دوست‌داشتنی

اعتمادآنلاین| فرشاد اعظمی : رقیب‌ها هم دوست داشتنی می‌شوند. مثل عراق ، مثل قطار یوما که رقبا حتی برای رسیدن به هدف یکدیگر جان می‌دهند و مثل آخرین سکانس سری دو مرد خفاشی نولان ، مثل کشتی‌های فرانسوی‌ها که در آخرین ثانیه‌های «میهن‌پرست» به خشکی پهلو می‌گیرند و فریادرس مل گیبسون و سربازانش می‌شوند. حالا عراق با مصدومان پرشمار حذف شده است و ما ایستاده برای رقیب دست زدیم.

وقتی جام ملت‌های آسیا شروع شد، همگی در آرزوی انتقام از عراق به تلافی شکست تلخ دوره قبل بودیم. یک رقیب مهم که حتی خارج از مستطیل سبز و در سالهای نزدیک، مثل جنگ با رژیم بعث عراق که برای خیلی‌ از مردم شهر ذهنیت متفاوتی ساخته است.

جالب آنکه در سال‌های دورتر نیز رقابت فوتبالی بین ایران و عراق حرارت زیادی در چارچوب جام باشگاه‌های آسیا داشت. نیروی هوایی عراق و پلیس و باشگاه‌های دیگر تا مدتی برای سرخابی‌های تهران یک خطر جدی بودند.

همه این‌ها موجب شده بود که عراق یک رقیب تمام عیار برای ما باشد. مضاف بر اینکه حضور بشار رسن پرسپولیسی و طارق همام استقلالی در ترکیب اصلی عراق حساسیت‌ها را دوچندان کرده بود. آنچنان که حالا ترکیب عراق برای بازی‌ها هم محل اختلاف روزنامه‌های رنگی ورزشی بود.

رقیب سخت و البته حساسیت‌زا که پا به پای ما در جام پیش رفت تا حتی این تصور را ایجاد کند که بعد از تساوی در مرحله گروهی، شاید بتوان در مراحل پایانی جام از آنان انتقام گرفت؛ آن هم در شرایطی که آنان با داشتن عدنان، طارق، مهند و بشار تیمی پر امید مانند سالهای نه چندان دور خودمان داشتند.

حتی قطر هم جلودار آنان نبود، اگر و تنها اگر بخت با عنابی پوشان یار نمی‌شد. شاید سال‌ها بعد درباره آن بازی بنویسند که عراقی‌ها نه به یک ضربه کاشته دیدنی که در مقابل ساق‌های مصدوم بازیکنان خودشان باختند؛ آن‌ها وقتی شانسی برای ماندن در امارات نداشتند که بشار مانند گلادیاتور نفس زنان قدم بر‌می‌داشت و تعویض‌های سفید پوشان تمام شده بود.

البته این حذف پایان کار عراقی‌ها نیست و نخواهد بود. کشوری جنگ زده که تا همین دیروز در مبارزه با داعش بین کوچه‌ها و خیابان‌های خودش بود، حالا قد کشیده و در مستطیل سبز تمام شادی‌های گمشده بصره، موصل، سامرا و شهرهای تحت تسلط داعش را در دروازه حریفان جستجو می‌کرد.

آن هم جستجویی که فریاد یک ملت را به پا می‌داشت، آنان اگرچه به 8 تیم پایانی راه پیدا نکردند ولی قطعا با بازیابی لیگ داخلی و ثبات داخی دوباره بازخواهد گشت. بازگشتی که برای رقیب دیرینه او هم شیرین خواهد بود.