هانیه رجبی، ملی‌پوش ووشوی ایران، در گفت‌وگوی ویدئویی با «اعتمادآنلاین»:
ووشوی ایران در حال حاضر از همه ورزش‌ها موفق‌تر است/ رویایم این بود که در مسابقات بینالمللی روی سکوی قهرمانی بایستم/ مردم علاقه بیشتری به مبارزه دارند تا حرکات نمایشی/ حرکات نمایشی تالو از مبارزه کردن بسیار سخت‌تر است/ اتفاق نادری است که در ووشو و در قسم
هانیه رجبی، عضو تیم ملی ووشوی زنان ایران، در گفت‌وگوی ویدئویی با «اعتمادآنلاین» از دشواری‌های ووشو در بخش تالو و تجربه موفقیت و افتخارآفرینی برای خود و ایران می‌گوید.
اعتمادآنلاین| منیژه موذن- هانیه رجبی، ووشوکار تیم ملی ایران، تاکنون موفقیت‌های زیادی در عرصه بینالمللی به دست آورده، اما با وجود این، شاید به اندازه ووشوکارانی که در بخش ساندا کار می‌کنند بنام نباشد. به گفته خودش بخش تالو به اندازه بخش ساندا و مبارزه برای تماشاگران جذاب نیست، اما دشواری‌های حرکات تالو بسیار بیشتر از بخش سانداست. رجبی در گفت‌وگو با اعتمادآنلاین از دشواری‌های ووشو و لذت قهرمانی می‌گوید:
***
*سلام به برنامه «رودررو» خوش آمدید. امروز با قهرمان ووشوی تیم ملی ایران همراه شما هستیم. اگر ممکن است خودتان را برای بینندگان معرفی کنید.
من هم سلام عرض میکنم خدمت شما و همه بینندگان عزیز و ممنونم از دعوت‌تان. هانیه رجبی هستم. همان‌طور که گفتید، عضو تیم ملی ووشوی ایران، بخش «تالو».
یکی از آرزوهایم این بود که بتوانم پرچم کشورم را به اهتزاز درآورم
*شما اخیراً در مسابقات جهانی مدال هم کسب کردید. در مورد موفقیت‌هایی که در طول این سال‌ها به دست آوردید برای بینندگان توضیح دهید.
من ووشو را از سال 89 شروع کردم. قبل از آن در بخش ژیمناستیک کار می‌کردم. سال 2012 اولین مدالم را در مسابقات آسیایی ویتنام، در بخش بزرگسالان، گرفتم. بعد از آن در همان سال در مسابقات جهانی جوانان مدال گرفتم. سال بعد در مسابقات فیلیپین مدال گرفتم و بعد در مسابقات اندونزی، مالزی و مسابقات متعددی شرکت کردم. آخرین مسابقات، مسابقات جهانی در شانگهای چین بود که توانستم 2 مدال نقره بگیرم.
*وقتی ووشو را شروع کردید چند سال داشتید؟
کلاس دوم راهنمایی بودم.
*چه شد که ووشو را انتخاب کردید؟
یکی از آرزوهایم این بود که بتوانم پرچم کشورم را به اهتزاز درآورم و روی سکوهای قهرمانی بینالمللی قرار بگیرم. در قسمت ژیمناستیک به خاطر پوششی که دارند این اتفاق نمی‌افتد. من عضو تیم ملی ژیمناستیک بودم ولی دیدم به آن هدفی که دارم نمی‌رسم. یکی از دوستانم، فاطمه اکرمی که بهترین دوستم است، ووشو را در قسمت «تالو» به من معرفی کرد. قسمت «تالو» با قسمت مبارزه فرق دارد. «تالو» هنری به حالت مبارزه فرضی است که حرکات آکروبات در آن وجود دارد. من خیلی خوشم آمد و به ووشو روی آوردم.
*شما در مسابقات جهانی که اخیراً برگزار شد در فرم نندئو مدال گرفتید، درست است؟
من در دو فرم «نندئو» و «نن‌گوئن» مدال گرفتم. فرم شمشیر جنوبی و چوب جنوبی. هر کدام از ما می‌توانیم سه فرم انفرادی و یک فرم گروهی اجرا کنیم. فرم گروهی که «دوئلین» نام دارد، به معنی مبارزه است ولی از قبل مشخص شده که ضربه‌ها کجا وارد می‌شود. در واقع نمایشی است. من توانستم در 2 فرمی که اجرا میکنم مدال بگیرم و این واقعاً یک اتفاق نادر است که در ووشو، در قسمت «تالو»، بتوان 2 مدال گرفت. به دست آوردن یک مدال در این قسمت هم برای ما بسیار سخت است، ولی با پیشرفت‌هایی که در ووشو داشتیم توانستیم از سه فرمی که اجرا می‌کنیم 2 مدال بگیریم.
*چیزی که من در تصاویر و ویدئوها دیدم این بود که شما یک لباس خاص دارید، درست است؟
بله، ما یک پوشش خاصی داریم که در کتاب قوانین بینالمللی هم ثبت شده است. به خاطر این پوشش است که می‌توانیم در مسابقات شرکت کنیم. لباسی است که مخصوص خود چینی‌هاست. ولی ما زیر پوش، مقنعه، هد و آستین هم می‌زنیم و همه اینها را به هم می‌دوزیم که یک‌وقت تکان نخورد.
ووشوی ایران در حال حاضر از همه ورزش‌ها موفق‌تر است
*یعنی لباسی که شما استفاده می‌کنید شبیه لباسی است که دیگران می‌پوشند، تنها تفاوتش در این است که شما حجاب را به آن اضافه کرده‌اید. درست است؟
بله.
*می‌خواهم نظر شخصی خودتان را در این مورد بدانم. آیا فکر می‌کنید ووشوی ایران موفق است؟
قطعاً ووشوی ایران در حال حاضر از همه ورزش‌ها موفق‌تر است. در سال 2017 قهرمان شدیم، امسال هم دوباره توانستیم در بخش «ساندا» قهرمان شویم. «تالو» هم پیشرفت بسیار زیادی کرده. در سال 2017 در بخش «تالو»، فقط 2 برنز گرفتیم، ولی امسال یک طلا، 2 نقره و یک برنز کسب کردیم.
قسمت «ساندا» هم بسیار پیشرفته‌تر است، «تالو» کمی سخت‌تر است. چون ما به غیر از اینکه یک برنامه اجرا می‌کنیم، کیفیت گروه B داریم که داوران سلیقه‌ای عمل می‌کنند، یک گروه C داریم که 2 نمره پرشی است که می‌زنیم و باید بگوییم مثلاً این پرش را 1.5 دور می‌چرخیم یا هر چند دوری که می‌چرخیم، زاویه پایمان سنجیده می‌شود . اگر یک اپسیلون کم بیاییم پَک پرش را نمی‌گیریم و دست‌مان از مدال باز می‌ماند.
مردم علاقه بیشتری به مبارزه دارند تا حرکات نمایشی
*فکر می‌کنید چرا «تالو» در ایران کمتر شناخته‌شده است؟
فکر میکنم مردم علاقه بیشتری به مبارزه دارند تا حرکات نمایشی. ولی این واقعیت را نمی‌دانند که حرکات نمایشی‌ای که اجرا می‌کنیم چقدر سخت‌تر از مبارزه است و هماهنگی عصب و عضله‌ای می‌خواهد و هر چیز دیگری از تمریناتی که انجام می‌دهیم.
به نظر من از ما تصاویر زیادی نشان نمی‌دهند اگر هم تصاویری نشان داده‌اند بیشتر از قسمت «ساندا» بوده است تا از «تالو». چون «تالو» در بخش بزرگسالان به تازگی پیشرفت کرده و مدال‌آوری می‌کنیم، مخصوصاً خانم کیانی که از سال 2018 در بازی‌های آسیایی بودند و مدال نقره گرفتند، «تالو» به چشم آمد. در قسمت نونهالان، نوجوانان و جوانان مدال‌های بیشتری می‌گرفتند، ولی در بزرگسالان که بیشتر در چشم است اختلافات زیادی داشتیم ولی الان اختلافات بسیار کمتر شده و ما می‌توانیم در رقابت‌ها باشیم و ان‌شاءالله ما هم به چشم بیاییم.
*آیا تا به حال برایتان پیش آمده که فکر کنید چون ورزشکار زن هستید، از شما حمایت نمی‌شود یا با محدودیت مواجهید؟
تا به حال چنین اتفاقاتی برایمان پیش نیامده است. چون همان‌طور که ملاحظه می‌کنید، قسمت زنان و مردان همه با هم در یک سطح پیشرفت می‌کنیم و این به خاطر دید یکسانی است که رئیس فدراسیون به زنان و مردان دارند. به همین دلیل ما هیچ‌وقت از این لحاظ احساس کمبود نکرده‌ایم.
*شما سال‌هاست که ورزش رزمی کار می‌کنید. درست است که یک بخشی از ووشو است که کمتر شناخته‌شده است، ولی به هر حال در کتگوری ورزش‌های رزمی قرار می‌گیرد. چالش‌هایی که در این سال‌ها به عنوان ورزشکارِ زنی که ورزش رزمی انجام می‌دهد پیش رویتان بوده چیست؟
در این دورانی که تمرین می‌کردم و به مسابقات می‌رفتم، آسیب‌های خاص خود را داشتیم. حتی زمانی می‌رسید که پزشکان می‌گفتند شما دیگر نمی‌توانید ادامه دهید. به غیر از آن، بحث درسم در میان است.
در حال حاضر دانشجو هستم. در ایران نمی‌شود یا بسیار سخت است که درس و ورزش را با هم داشته باشید. من دانشجوی دانشگاه شهید بهشتی هستم که سخت‌گیری زیادی دارند. به خاطر مسابقاتی که رفتم غیبت می‌‌خوردم، بعضی وقت‌ها مجبور شدم حذف ترم کنم و خیلی عقب افتادم.
رویایم این بود که بتوانم به مسابقات بینالمللی بروم و روی سکو بایستم
*در چه رشته‌ای تحصیل می‌کنید؟
در رشته خودمان، تربیت بدنی، درس می‌خوانم. با همه مشکلاتی که وجود دارد علاقه خیلی خاصی به درس دارم چون بسیار کمککننده است.
*قبل از اینکه ووشو را شروع کنید آیا رویایتان این بود که ووشوکار باشید یا چیزی غیر از این در ذهن‌تان وجود داشت و مجبور شدید ووشو را انتخاب کنید؟
رویایم این نبود که ووشوکار باشم، رویایم این بود که بتوانم به مسابقات بینالمللی بروم و روی سکو بایستم. من ابتدا ژیمناستیک را شروع کردم، هیچ دیدی نسبت به ووشو نداشتم. چون جنب‌وجوش زیادی داشتم و بسیار شیطنت می‌کردم خانواده‌ام مرا از پنج سالگی به ژیمناستیک فرستادند، فقط برای اینکه کمی از انرژی‌‌ام تخلیه شود. ولی بعد از آن وقتی کمی سنم بالاتر رفت، خودم دیدم که دوست دارم در عرصه‌های بینالمللی باشم و در ژیمناستیک چنین امکانی نبود. خودم دنبال ورزشی گشتم و همان‌طور که گفتم، دوستم این ورزش را به من معرفی کرد و من خیلی خوشم آمد و به سمت این ورزش آمدم.
ایستادن روی سکوی قهرمانی حسی توصیف‌نشدنی دارد
*شما روی سکو ایستاده‌اید؛ وقتی کسی روی سکو می‌ایستد و به گردنش مدال می‌اندازند چه حسی دارد؟
یک حس غرور و شادمانی داشتم. واقعاً یک حس توصیف‌نشدنی است... به نظر من وقتی از سکو هم پایین می‌آیید، از روز بعد باید برای نگه داشتن این قهرمانی و برای تکرار قهرمانی دوباره تلاش کنید.
*شما امسال توانستید مدال کسب کنید. همان‌طور که خودتان گفتید دانشجو هم هستید. چه برنامه‌ای برای آینده دارید؟
ما در سال آینده سه مسابقه در پیش رو داریم. یکی مسابقات آسیایی و دیگری مسابقات جام جهانی است- کسانی که در جهانی امسال نفر اول تا هشتم می‌شوند به جام جهانی دعوت می‌شوند- سال آینده جام جهانی و مسابقات آسیایی و همچنین مسابقات المپیاد دانشجویی هم برگزار می‌شود. این سه در اولویت من هستند و بعد از آن درسم را ادامه می‌دهم و سعی میکنم به زودی زود تمام کنم و همچنین موسیقی را هم بسیار دوست دارم.
در اوج آسیب‌دیدگی موسیقی را شروع کردم
*ساز میزنید؟
به آن صورت وقت نداریم ولی یک دوره‌ای کار کردم.
*چه سازی؟
ویولون. حدود 6 ماه ویولون کار کردم.
*یعنی می‌توانید نت موسیقی را اجرا کنید؟
بله، می‌توانم آهنگ بزنم. ورزش ما خودش یک هنر است. وقتی بتوانید ورزشی به این سختی را انجام دهید موسیقی خیلی بیشتر می‌تواند کمککننده باشد و به شما آرامش می‌دهد. من در اوج آسیب‌دیدگی موسیقی را شروع کردم. حتی به من می‌گفتند تو فقط می‌توانی راه بروی! شرایطی پیش آمد...
*یعنی یک برهه زمانی بود که فکر می‌‌کردید دیگر نمی‌توانید ووشو کار کنید؟
من در سال 2014 بعد از مسابقات تصادف کردم و رباط‌های اصلی مچ پایم پاره شد. بسیاری از پزشکان هنوز می‌گویند نمی‌شود... ولی اجازه ندادم هیچ‌وقت این آسیب‌دیدگی باعث شود ورزش را کنار بگذارم. عضلات پایم را تقویت میکنم و تا به حال هیچ مشکلی هم نداشته‌ام. آن زمان تنها چیزی که می‌توانست به من آرامش دهد، موسیقی بود و با علاقه‌ای که داشتم از فرصتی که برایم پیش آمد استفاده کردم.
ما مانند بازیگرانی هستیم که باید نمایش اجرا کنند
*پس به هنر علاقه دارید، ساز هم که میزنید، آیا به «تالو» هم به چشم هنر نگاه می‌کنید؟
دقیقاً «تالو» یک هنر به حساب می‌آید، مبارزه‌ای فرضی است و واقعاً می‌توانید آن را حس کنید. یک بازیگری است. ما مثل بازیگری هستیم که باید نمایشی را اجرا کنیم و بتوانیم آن را به بیننده منتقل کنیم که آن حس ما را درک کند.
*وقتی گفتید ویولون میزنید من بسیار تعجب کردم. چون تضور ذهنی خودِ من همیشه این است که از ویولون نمی‌شود صدا درآورد! ولی عاشق صدای ویولون هستم. چقدر طول کشید تا ویولون زدن یاد بگیرید؟
فقط تصور ذهنی شما نیست، بیشتر مردم چنین تصوری دارند. وقتی با خود کسانی هم که ویولون یاد می‌دهند صحبت می‌کنید می‌گویند ویولون بسیار سخت است! من در موسسه یاد نگرفتم، استادی بود که در خانه درس می‌داد، به این شکل نبود که تایم‌های نیم‌ساعته باشد. وقتی خودِ ووشو را کار کردیم، همان‌طور که ذهن بازی داریم، باعث شد بتوانم در طول 6 ماه سه چهار آهنگ بزنم.
*درست است که بخش «تالو» بخش مبارزه 2نفره نیست، ولی به هر حال رزمی‌کار هستید. سوالی کلیشه‌ای است ولی تا به حال شده که مثلاً مشکلی برایتان پیش بیاید یا کسی مزاحم‌تان شود، و از چیزهایی که در ووشو یاد گرفته‌اید در خیابان، جایی بیرون از سالن ووشو، استفاده کنید؟
واقعیت این است که می‌توانستم استفاده کنم، ولی به دلیل فیلم‌هایی که می‌بینیم یا در اخبار که می‌گویند «با یک هُل طرف را خُرد کرده» از زندان ترسیدم. بیشتر فرار کرده‌ام، دویده‌ام، تا توانسته‌ام...
*ولی اگر کسی را کتک بزنید مطمئناً برایش اتفاقی می‌افتد. درست است؟
می‌ترسم که اتفاقی بیفتد، در این صورت برای خودم بد می‌شود.
*هانیه رجبی، مرسی که دعوت ما را قبول کردید. از صحبت با شما خوشحال شدم. برایتان آرزوی موفقیت میکنم.
من هم از شما ممنونم که مرا دعوت کردید. اگر اجازه دهید در پایان از خانواده‌ام که مرا بسیار حمایت کردند تشکر کنم و همچنین از رئیس فدراسیون، آقای دکتر علی‌نژاد و تمام استادانی که برایم زحمت کشیدند تا من بتوانم در این جایگاه قرار بگیرم.
دیدگاه تان را بنویسید