اندر تجارب روزگار کرونایی/ کوله‌بار گرانبهایی که برای امروزیان و آیندگان آمد و خواهد ماند!

اعتمادآنلاین| محمدحسین رنجبری، دانشجوی حقوق و فعال فرهنگی- تا حالا واژه پُشتاره، به گوش‌تان خورده؟ حالا چرا پشتاره؟ قبل از اینکه شروع به توضیح کنم، بهتر است با لغت پشتاره آشنا شویم. در لغتنامه دهخدا می‌خوانیم: "پشتاره، مخفف پُشتواره است و به معنیِ آن مقداری باشد که به پشت، توان برداشت."

تجربه، اکتسابی است که این اکتساب، هم به صورت انتقال فردی به فرد دیگر و هم به صورت شخصی صورت می‌گیرد. حال سراغ سوال مطرح‌شده، می‌روم. تجربه، همچون پشتاره "قابل حمل" است البته با این تفاوت که ملموس نیست، مغز، حامل آن است و این حامل، محدودیتی برای کَمّیتِ محمول(آنچه حمل می‌کند) ندارد.

بگذارید کمی از بحث نظری فاصله بگیریم و ذهن‌مان را به سوی مصداق، سوق‌ دهیم. بهترین مصداقی که به ذهنم می‌رسد و البته دوسالی هم هست که همه به نوعی با آن درگیر بوده و هستیم، "کرونا"ست.

از ابتدای همه‌گیری این ویروس بدشگون، تجربیاتی برای همه اتفاق افتاده که شاید بهتر باشد بعضی از این تجربیات، هر دو نسل یک‌بار تکرار شود. همان‌طور که گفته‌اند: "شنیدن کی بود مانند دیدن؟"

بدیهی است که منظورم از تکرار بعضی تجربیات، مرگِ تلخِ عزیزان‌ هموطن‌مان نیست. مقصودم تجربه‌هایی‌ست مثلِ دوری از اَرحام و یاران، در آغوش کشیدن عزیزان، فاصله گرفتن از زندگیِ آزادانه و راحت به‌خاطر محدودیت‌هایی مثل ماسک و رعایت فاصله جسمانی، بسته‌شدنِ اماکن عمومی‌ای که برای تَفَرُّج و تَفنُّن می‌رفتیم و...

تمام این محدودیت‌ها به ماهایی که در این زمانه زندگی می‌کنیم یادآوری کردند که آقا/خانم! تا فرصتش را داری به دیدار نزدیکانت برو، قدر این راحتی و زیست آزادانه و بی‌محدودیت را بدان، از زندگی‌کردن لذت ببر، به فکر سلامتِ روحت هم باش و خودت را فقط با کار مشغول نکن.

کرونا، فقط برای مردم تجربه به همراه نداشت. برای مسئولانِ تصمیم‌گیر هم کوله‌بار ارزشمندی از تجربه با خود آورد و به جا خواهد گذاشت. یاد جمله امیر آقایی می‌افتم در پایان گفت‌‌وگویش با پژمان جمشیدی در تاک‌شوی "پیشگو"؛ آنجا که یادآوری کرد: "[بهتر است] زمام امور را به دستِ فرهیختگان بسپاریم، چون سیاستمداران کار، بلد نیستند، فقط حرف می‌زنند".

کرونا ثابت کرد مدیریت شرایط بحرانی خصوصا وقتی پای جان انسان‌ها در میان است، اول به تخصص و دانایی و بعد به دلسوزی و تعهد نیاز دارد نه به سیاسی‌کاری و وقت‌کشی و منفعت‌طلبی!

امید که این تجربه‌های گرانبها برای آیندگان بماند به یادگار و برای امروزیان، درس ارزشمند و ستُرگی باشد که عزیزترین داشته آدمی(جان)، سرِ سوزنی بی‌بها نشود!