جولان کرونا در ییلاقات تهران / محدودیت‌ها فقط برای روزهای عید بود

اعتمادآنلاین| بنر بزرگ «ماسک بزنیم» تقریبا در ورودی همه روستاهای اوشان، فشم و میگون و همین طور رودبار قصران به چشم می خورد. روی پنجره بیشتر مغازه ها هم اصول پیشگیری از ویروس کرونا چسبانده شده است. حالا پاییز رنگارنگ روستاهای اطراف پایتخت برای اهالی اش مثل همیشه نیست. بیشترشان یک نگرانی اساسی دارند و مدام تاکید می کنند: «مردم مسافرت شان به دیگر جاهای کشور کم شده و تهرانی ها به خاطر نزدیک بودن به این مناطق، آخرهفته ها مدام اینجا می آیند و این مساله موجب شیوع گسترده بیماری می شود.»

جاده های پیچ در پیچ با برگ های طلایی، زرد و نارنجی تزئین شده. نسیم ملایمی می وزد. زیبایی پاییز لواسانات مثال زدنی است. در طول مسیر کرکره اغلب رستوران ها پایین است. هرچند اهالی می گویند که زیاد این تعطیلی های صوری را جدی نگیرم. خیلی ها روی شیشه رستوران شان بنر زده اند «به خاطر کرونا تعطیل است» اما عملا باز هستند و از لای در مسافران را به داخل راه می دهند؛ مسافرانی که بعد از غذا خوردن راهی روستاهای اطراف می شوند و آلودگی را گسترش می دهند. اهالی روستاها می گویند از شنیدن این جملات تکراری از مسافران خسته شده اند اینکه مدام می گویند هوا صاف است و ارتفاع زیاد است و اینجا مشکلی پیش نمی آید. فکر می کنند در هوای آزاد ویروس نمی تواند کاری کند.

در میگون بنرهای بزرگ «ماسک بزنیم» و «من از تو مراقبت می کنم تو از من» تقریبا همه جا به چشم می خورد. یک مغازه دار می گوید: «راستش را بخواهی همه نگرانی ما از مسافران است. پنجشنبه جمعه بیا اینجا ببین چه خبر است. همین مغازه من غلغله می شود. خیلی ها هم ماسک ندارند و گاهی خودم ماسک می فروشم. داروخانه هم هست گاهی راهنمایی شان می کنم از آنجا بخرند.»

زن و دو فرزندش در خیابان راه می روند. ماسک بر صورت دارند: «مدرسه ها تعطیل است و خیالمان از این بابت راحت است اما مسافرها نمی گذارند یک آب خوش از گلویمان پایین برود. آخر هفته ها که می آیند از در خانه بیرون نمی رویم. واقعا چرا دولت این جاده ها را نمی بندد.»

به سمت روستاهای زایگان، آب نیک، لالان، سادات بوته و گرمابدر می روم؛ روستاهای دهستان رودبار قصران در شهرستان شمیران. خیلی ها در طول مسیر می گویند زایگانی ها بیشترین آسیب را از کرونا دیده اند. کرونا در روستای آنها قربانیان بیشتری داشته و بقیه روستاها هم کم و بیش با شیوع ویروس درگیرند. ردیف مغازه ها مرکز روستای زایگان را نشانم می دهند. برخی از مدیریت خوب روستایشان در این زمینه می گویند و برخی هم می گویند اصلا مدیریتی دراین باره ندیده اند. روی شیشه بیشتر مغازه ها اعلامیه ترحیم چسبانده اند.

پشت سر یکی از اهالی دو کیسه بزرگ گردو آویزان است. ده به گردو و گیلاسش مشهور است و تقریبا هرجا که پا می گذاری بوی گردو می آید: «اینجا اصلا مدیریتی برای کرونا نداریم. همان اوایل یک مقداری ماسک و الکل پخش کردند و تمام. در شهرش مدیریتی نیست چه برسد به اینجا. مسافرها هم اینجا را خیلی پر خطر کرده اند. همین مغازه ها که می بینی اگر بدانی روزهای تعطیل چقدر شلوغ می شود می ترسی. وگرنه اهالی اینجا مگر چقدر خرید دارند؟ البته فقط مساله مسافرها نیست؛ اینجا رفت وآمدهای خانوادگی هم بیشتراز شهر است. یعنی خود مردم بیشتر با هم رفت وآمد می کنند. اینجا خانه خاله و مادربزرگم نزدیک است نمی توانم نروم، ناراحت می شوند. می گویند همسایه ای چرا نمی آیی سر بزنی؟ حالا مدام توضیح بده به خاطر سلامت خودتان نمی آییم، توی گوش کسی که نمی رود.»

چرا خودتان ماسک نزده اید؟

ماسکم توی ماشین است وگرنه خیلی رعایت می کنم.

بیشتر اهالی ماسک بر صورت ندارند و بهانه بیشترشان هم همین است؛ یا ماسک شان توی ماشین جا مانده یا همین الان یادشان رفته وگرنه همیشه رعایت می کنند! مثل زن میانسالی از همین روستا که در یک مغازه سبزی جدا می کند و ماسک هم نزده: «من خیلی کم بیرون می آیم خودم که سنی ازم گذشته و شوهرم هم ناراحتی ریوی دارد. برای همین اصلا بیرون نمی آییم. صبح ماسک زده بودم الان می خواستم بیایم مغازه یادم رفت.

اینجا یکهو آمار کرونا بالا رفت. همه هم زن و شوهر، کلی زن و شوهر مردند. دقیقا یک ماه پیش بود حتما جایی رفته بودند. همه از بومی های زایگان بودند. توی محرم هم خیلی کرونا زیاد شد. حسینیه خیلی شلوغ بود، غذا می دادند. خانم ها می رفتند توی مسجد می نشستند. من و عروسم و دخترهام می رفتیم توی یک کوچه نزدیک مسجد عزاداری مان را می کردیم و برمی گشتیم ولی بقیه که رفتند توی مسجد گرفتند، حالا کی داشته و به بقیه داده خدا می داند.»

زن با نگرانی می گوید: «مسافرها که آخر هفته می آیند ما خیلی نگران می شویم. همه اش می گوییم چرا دولت این گردنه را نمی بندد؟ می روند نانوایی به همه چیز دست می زنند، همه می گیرند. ما روزهای شلوغ اصلا بیرون نمی آییم. الان هم مجبور شدم.» بعد هم می گوید اینجا یک خیاطی بود یک ماه تمام ماسک مجانی پخش کرد.

مردی که اهل روستای «آب نیک» است و ماسکش را توی لودرش جاگذاشته، می گوید: «مغازه ها را در محدوده زایگان ضدعفونی می کنند. محدوده زایگان بیشترین تلفات را داشتند. چون خیلی هایشان تهران زندگی می کنند و رفت و آمدشان زیاد است. چند تا ختم هم برگزار کردند که اوضاع را خراب کرد. محرم توی مسجد تجمع بود. احتمالا آن موقع زیاد شد اما روستاها و دهیاری ها رسیدگی شان خوب است؛ هر هفته معابر را سم پاشی می کنند. الان محدودیت برای مراسم ها گذاشته اند و برای خاکسپاری بیشتر از چهار پنج نفر نمی روند. حتی برای چهلم مراسم نمی گیرند.»

اهالی روستای «لالان» اما می گویند خیلی مبتلا به کرونا نداشته اند. هرچند یکی از اهالی می گوید اینجا کسی هم بگیرد صدایش را در نمی آورد. می گویند دو گرمابه عمومی روستا از اوایل اسفند تعطیل شده: «خیلی از خانه ها نمی توانند حمام شان را گرم کنند اینجا پر از مهاجر و کارگر است اما از اول اسفند ماه حمام ها تعطیل شده. نمی دانیم چرا کسی روی رستوران ها نظارت نمی کند. رستوران ها اسمی تعطیلند. روی در زده اند برای شیوع کرونا تعطیل است ولی دولا می شوند از زیر در می روند داخل. بیشترین ابتلا و شیوع از همین رستوران هاست.»

حسن عبدالحسینی از اعضای دهیاری لالان می گوید: «لالان یکی از روستاهای شمیران است که در فاصله 45 کیلومتری تهرانپارس یعنی شمال شرقی تهران قرار دارد. برای مدیریت کرونا، شورا و دهیاری اطلاع رسانی می کنند. رابط روستا و سیستم هم دهیاری است. زمان هایی ماسک رایگان پخش می کنیم و اطلاع رسانی هم از طریق بنر و بروشورها انجام می شود. معابر عمومی هم توسط دهیاری ضدعفونی می شوند. ما نگرانی شدیدمان درباره مسافران است بویژه پنجشنبه جمعه ها که گردشگر بیش از اندازه و بدون مدیریت وارد روستا می شود. ما هم نمی توانیم جلوی کسی را بگیریم بالاخره منطقه گردشگری است. تنها کاری که می توانیم بکنیم به گردشگرها ماسک بدهیم و بگوییم رعایت کنند و بیماری را توی منطقه نیاورید. ما قبلا سبز بودیم الان جزو نقاط قرمز شده ایم.»

اهالی «سادات بوته» از دیگر روستاهای این بخش که به دو قله کوهش معروف است تنها یک خانه بهداشت دارند. اهالی می گویند فشم هم بیمارستان ندارد و برای رسیدن به نزدیک ترین بیمارستان باید به لواسان بروند: «اینجا داروخانه هم ندارد که اهالی ماسک بخرند. کاش ماسک را بسپرند به کسبه، آنها هم به دست مردم برسانند.»

مردی از اهالی گرمابدر می گوید: «اینجا پنجشنبه جمعه ها خیلی شلوغ می شود تا ساعت 10 شب پر از مسافر است. ترافیکی می شود نگو و نپرس. اصلا در اوج کرونا هم تعداد مسافران کم نشد، چون نزدیک تهران است مسافر است که می آید و می رود. مریض هم داشته باشی آنقدر جاده شلوغ است که آمبولانس هم بوق بزند راه نمی دهند. تنها مرکز درمانی این منطقه فشم است که حداقل هفت هشت کیلومتر با اینجا فاصله دارد. یک عده کرونا گرفتند بیمارستان رفتند، یک عده هم خانه خوابیدند و خوب شدند.»

خیلی از اهالی روستاهای اطراف تهران می گویند تنها محدودیت و مدیریتی که درباره این بیماری دیده اند همان روزهای عید نوروز بوده؛ زمانی که از ابتدای گردنه قوچک برخی مسیرها بسته شد تا رفت و آمد به لواسان و روستاهای رودبار قصران کمتر شود اما بعد از آن انگار همه چیز رها شد. آنها می گویند جز اطلاع رسانی برای اهالی روستای خودشان کار دیگری از دست شان برنمی آید اما کاش دولت در محدودیت هایی که اعمال می کند روستانشینان را هم فراموش نکند.

منبع: ایران