مسئولین محترم، علت شپش شما هستید!

اعتمادآنلاین| زهرا مشتاق در یادداشتی نوشت:

به گزارش شرق، کسی که او را یک رزمنده قدیمی و بسیاری او را سردار خطاب می‌کنند، در یک سخنرانی که در شبکه‌های اجتماعی به‌شدت انتشار یافته، علت محبوبیت یکی از رؤسای جمهور گذشته را شباهت به روستاییان و شپشو‌بودن همچون آنها ذکر کرده است.

پرویز پرستویی، بازیگر شناخته‌شده، در واکنش به او در صفحه اینستاگرام خود نوشته در مدتی که در جبهه بوده، هم‌رزمانش روستاییان بوده‌اند و هرگز شپش نداشته‌اند و از این توهین ابراز شرمندگی کرده است. من اتفاقا می‌خواهم بگویم چرا، درست می‌گویید آقای قاسمی. من هم روستاییان زیادی را دیدم که در بدن و موهای سرشان شپش بوده است. اتفاقا خوابگاهی که در تهران است و روستاییان بیمار و همراهانشان برای امور درمانی می‌آیند و آنجا اقامت می‌کنند، دو، سه بار تعطیل شده تا به وسیله سم مخصوص شپش‌زدایی شود. اما می‌دانید چرا خیلی از روستاییان که در مناطق دوردست و محروم زندگی می‌کنند، دچار شپش هستند؟

علت آن شپش شما هستید. شما و تمام مسئولانی که در تمام این سال‌ها تنها دغدغه‌تان شعارهای کلیشه‌ای و نخ‌نماشده بوده است. شمای نوعی که جز پرداختن به سیاست و خط‌ونشان‌کشیدن برای آمدن به کف خیابان هیچ برنامه دیگری نداشتید.

شمای نوعی که پایتخت برایتان کل ایران بوده. بله خیلی از روستاییان ناچار به زندگی سخت با شپش‌ها هستند؛ چون به آب دسترسی ندارند، چون 21 سال خشک‌سالی پدرشان را درآورده و هیچ‌کسی نبوده که به‌طور جدی برایشان فکری بکند. من حتی در خلوت جماعت روستایی و بچه‌هایشان را دیده‌ام. رژه شپش‌ها در موهای انبوه دختربچه‌های روستایی را دیده‌ام. جلوی چشم خودم دیده‌ام که شپش‌های ریز را می‌گرفتند و میان ناخن له می‌کردند. دیده‌ام که چطور سر و بدن خود را مدام می‌خاراندند. ولی چه کنند.

مقصر آنها نیستند. مقصر همه ما هستیم. شپش که چیزی نیست، همین پارسال در روستای حاشیه‌نشین چادران در بندر کنارک که تمام مردمش در خانه‌هایی سرهم‌شده از چوب زندگی می‌کنند، مرد و زن دچار بیماری قارچ‌گونه‌ای شدند که تمام روستا را گرفتار کرد. دلیل مسائل بهداشتی، چرایی نبود آب کافی.

من حتی در مرز میلک در سمت هیرمند، کودکان کوله‌بری دیدم که به دلیل تشنگی زیاد و عدم دسترسی به آب دور لب‌هایشان شوره بسته بود. راستی شما می‌دانید هوتک چیست؟

چاله‌های بزرگی است که در آن آب جمع می‌شود. مردم روستاهای دچار خشک‌سالی‌شده تمام امیدشان همین هوتک‌هاست. اگر اندک بارانی ببارد یا تانکرهای اداره آب و فاضلاب هر چند هفته یک ‌بار برایشان آبی بیاورد و در هوتک‌ها خالی کند. حیات مردم روستا وابسته به همین هوتک‌هاست. نه که فکر کنید آب زلال و پاکیزه، نخیر. هوتک‌ها منبع انواع بیماری‌های مختلف از گوارشی تا پوستی هستند. بچه‌ها از گرمای طاقت‌فرسا در هوتک‌ها شنا می‌کنند. زن‌ها در آن لباس می‌شویند. حیوانات روستا در همان آب می‌روند و از همان آب می‌نوشند و زنان روستا از همان آب غذا درست می‌کنند و آب می‌خورند.

اغلب بچه‌ها وقتی از هوتک بیرون می‌آیند روی بدنشان لجن است. آبی که آنها می‌نوشند قهوه‌ای‌رنگ است، نه بی‌رنگ. من سه سال پیش در روستای گراکی دپ زانوهایم از شدت اندوه خم شد و روی زمین خاک‌آلود نشستم و زار زار گریه کردم؛ چون زنی با اشک، سطل را به هوتک دست‌ساز که شبیه یک حوض سیمانی بود و تقریبا هیچ آبی نداشت، انداخت به امید حتی یک کاسه آب، چون بچه کوچکش از تشنگی مدام گریه می‌کرد. سطل بالا آمد. تا نیمه آب داشت.

اما چه آبی! نه از خاک و غبار در آب می‌گویم نه از آشغال‌های دیگر. فقط راجع به هزارپای بزرگی صحبت می‌کنم که مرده بود و روی آب شناور بود. زن هزارپا را برداشت و دور انداخت. دست‌هایش را گرد کرد و در آب فرو برد و همان آب را جلوی دهان بچه‌اش گرفت. چندین بار و بچه‌اش با چنین آبی سیراب شد. چرا راه دور برویم. یکی از نمایندگان استان سیستان‌وبلوچستان نمونه همین آب قهوه‌ای‌رنگ هوتک را همین چند ماه پیش به عنوان سوغات به مجلس آورده بود و از آن نوشید و دیگران را هم دعوت کرد از آن آب میل کنند.

بله شما کاملا درست می‌فرمایید. روستاییانی که در نقاط محروم، دوردست، فراموش‌شده و به‌خصوص دچار خشک‌سالی زندگی می‌کنند، دچار شپش هستند؛ چون ما آنها را فراموش کرده‌ایم، چون صندوق‌های رأی حتی شده با هلیکوپتر و احشام به آنجا می‌رسد، اما امکان احداث جاده و درمانگاه و پارک و آب سالم که حق آنهاست، بعد از این همه سال وجود ندارد. شما به‌خوبی خودتان ببخشید.