وفاق و همدلی بین مسئولان، شاهراه آرامش برای مردم

اعتمادآنلاین گیلان| غلامعلی جعفرزاده ایمن‌آبادی در یادداشتی نوشت: با توجه به اینکه شهر رشت مرکز استان است یکی از مهم‌ترین عواملی که مانع پیشرفت‌های گسترده در آن شده عدم وفاق و همدلی بین مسئولان است.

زنجیره اتصال بین مقامات عالی و میانی و مردم گسسته شده یا بهتر است بگویم، نخواسته‌اند که وصل باشد.

همه از همگنی و تیم شدن ترس دارند و همین موضوع است که در اکثر نقاط کشور هم دیده می‌شود و باعث عدم پیشرفت شده است.

من از سال 60 تا الان استانداران زیادی را در گیلان به خاطر دارم. فقط یکی از آنها در جهت همراه کردن همه مسئولان استانی تلاش ویژه‌ای داشته است. به خاطر دارم هفته‌ای یک بار این بزرگوار همه مسئولان استانی اعم از معاونان، فرمانداران، مدیران کل و... را دور هم جمع می‌کرد تا هم با یکدیگر صحبت و‌ گفت‌وگو کنند و هم به تعامل برای رفع مشکلات موجود بپردازند. درسی هم از نهج‌البلاغه گفته می‌شد و همه عزیزان به بحث و گفت‌وگو می پرداختند. من خودم برای اینکه خیلی از کارها را با مسئولان هماهنگ کنم به این جلسات موکول می‌کردم و واقعاً نتایج خوبی هم می‌گرفتم.

امروز من نسبت به سال‌هایی که نماینده بودم اطمینان کامل دارم که کم‌فروشی نکرده‌ام، اما گاهی در خلوت خودم به این موضوع فکر می‌کنم که ای کاش بعضی موارد را به گونه‌ای دیگر بررسی و رسیدگی می‌کردم.

اگر منیت‌ها و خودخواهی‌های خود را کنار بگذاریم و بپذیریم که این پست و سمت‌ها فقط برای خدمت است نه برای عقده‌های شخصی و ریاست‌طلبی، مشکلات حل خواهد شد.

مدیریت ارشد سازمانی هر مجموعه‌ای جدا از رعایت همه سلسه‌مراتب اداری و قانونی باید در مجموعه خود وفاق و همدلی ایجاد کند.

اولین و مهم‌ترین موضوعی که مسئولانی که در صدر مجموعه‌ای هستند باید در نظر گیرند این است که پدر مجموعه باشند و نگاه پدرانه به مسائل داشته باشند تا به دنبال بهترین راه‌حل ها بروند.

در واقع باید قبل از استاندار، شهردار، فرماندار و... بودن پدر بود تا با اصل رعایت قوانین بتوانیم موثرترین راه‌حل‌ها را برای مشکلات پیدا کنیم.

کشور نیاز به افرادی کاردان، دلسوز و متخصص دارد و واقعاً دیگر توان کارگاه آموزشی بودن تمام شده است.

متاسفانه در حال حاضر با افرادی روبه‌رو هستیم که عاشق دنیا هستند و اصلاً انگار این میز ریاست را نمی‌خواهند رها کنند و منافع مردم هم برایشان مهم نیست.

در پایان یک خاطره هم برایتان تعریف کنم:

در مجلس از من خواستند به یکی از وزرا رأی اعتماد بدهم، برای تعریف از ایشان گفتند حتی یک خانه هم از خودش ندارد و من گفتم رأی نمی‌دهم؛ کسی که نتوانسته برای خودش خانه تهیه کند چطور می‌تواند برای مردم خانه فراهم کند.

کل اگر طبیب بودی سر خود دوا نمودی...