مساله خصوصی‌سازی سرخابی‌ها و چند ابهام قدیمی

اعتمادآنلاین| طی دهه‌های گذشته همواره با دولت‌هایی مواجه بوده‌ایم که در ابتدای زعامت بر ساختار اجرایی کشور از ضرورت خصوصی‌سازی در دو باشگاه استقلال و پرسپولیس صحبت کرده‌اند؛ بعد تلاش کرده‌اند تا روند اجرایی این تصمیم مهم را به سرانجام برسانند...

در این زمینه جلسه برگزار کردند؛ همایش ترتیب دادند با کارشناسان مشورت کرده‌اند و در نهایت زمانی که با مشکلات مواجه شده‌اند و کمبودها، حساسیت‌ها و بازتاب‌های این موضوع را مشاهده کرده‌اند، از خیر خصوصی‌سازی این دو باشگاه ریشه‌دار و پُر مخاطب گذشته‌اند تا دولت بعدی که سکان هدایت مدیریت کشور را به دست گیرد و باز هم این داستان تکرار شود. دوباره جلسه؛ همایش، میتینگ و در نهایت هیچ. به عنوان یکی از افرادی که از نزدیک با مشکلات یکی از این 2 باشگاه آشنا بوده‌ام بارها در جلسات مختلف اعلام کرده‌ام که هیچ توجیه اقتصادی برای عرضه این 2 باشگاه در بورس وجود ندارد.

چرا؟ چون اساسا چیزی با عنوان اقتصاد ورزشی در کشورمان وجود ندارد و تلاشی هم برای تحقق این ضرورت انجام نشده است. باشگاه‌های ورزشی ایرانی از مهم‌ترین درآمدهایشان که در همه دنیا به عنوان امری ضروری، پذیرفته شده، محروم هستند. حق پخش تلویزیونی یکی از این حقوق طبیعی باشگاه‌هاست که درایران اساسا معنا و مفهومی ندارد.

این در حالی است که بررسی تحلیلی درآمدهای باشگاه‌ها در کشور‌های توسعه و کشورهای در حال توسعه نشان می‌دهد که بیش از 70درصد درآمدهای ورزشی در باشگاه‌ها از طریق حق پخش است که در ایران اساسا این درآمدها تعریف نشده است. یکی دیگر از منابع کسب درآمد توسط باشگاه‌های ورزشی، فروش بلیت دیدارها است که در ایران هنوز هم این حوزه ساماندهی نشده است. روش بعدی دیگر کسب درآمد تبلیغات محیطی است که باشگاه‌ها در این زمینه هم دستاورد چشمگیری نداشته‌اند.

در کنار این مشکلات هیچ بسته حمایتی خاصی هم برای چشم‌انداز آینده فعالیت‌های این باشگاه‌ها تعریف نشده است. این در حالی است که سایر کشورها در قوانین موضوعی خود ردیف‌های خاصی را برای حمایت از سرمایه‌گذاری در ورزش قرار داده‌اند تا افراد میل و انگیزه بیشتری برای سرمایه‌گذاری در ورزش داشته باشند. اساسا در دنیای امروز ورزش یکی از حوزه‌هایی است که با بررسی محتوایی آن می‌توان نسبت جامعه مورد نظر با توسعه پایدار را مشخص و محاسبه کرد. معمولا کشورهای توسعه یافته اقتصادی در زمینه ورزشی هم نشانه‌های روشنی از این توسعه‌یافتگی را بروز می‌دهند. طبیعی است که ورزش ما هم تابعی از سایر موضوعات کلان اقتصادی؛ سیاسی، اجتماعی و...کشورمان باشد.

زمانی که بحث خصوصی‌سازی در حوزه‌های تولیدی و اقتصادی به سرانجام نرسیده باشد در حوزه‌های ورزشی هم به نتیجه مورد نظر ختم نخواهد شد. در حال حاضر دولت دوازدهم اعلام کرده که با عزم راسخ قصد خصوصی‌سازی این باشگاه‌ها را دارد؛ این در حالی است که از منظر اکثر پیشکسوتان و کارشناسان در شرایط فعلی بستر لازم برای اینکه واگذاری‌ها به درستی و راستای منافع طرفداران انجام شود وجود ندارد؛ وقتی که بستر مورد نیاز وجود نداشته باشد طبیعی است که واگذاری‌ها به نتایج مورد نظر ختم نخواهد شد. به نظرم دولت بهتر است با چشم باز به سمت تصمیم‌گیری در این زمینه حرکت کند تا مشکل تازه‌ای بر مشکلات قبلی این دو باشگاه پرطرفدار ایجاد نشود.

منبع: روزنامه تعادل