حسین حبیبی؛ عضو هیات مدیره کانون عالی شوراهای اسلامی کار کشور:
قراردادهای حجمی جنبه قانونی ندارند
به نظر میرسد قراردادهای حجمی شکل جدیدی است از قراردادهای پیمانکاری با هدف دور زدن قوانین و دستورالعملهای وزارت کار متداول شدهاند.
اعتمادآنلاین| قراردادهای حجمی در قانون کار موضوعیت ندارد و این نوع قرارداد، ابداعی از سوی کارفرمایان در بازار کار است. در ماده 35 قانون کار به صورت ضمنی درباره کارهای حجمی صحبت شده اما در قانون کار، قراردادهای حجمی موضوعیت ندارد.
ساماندهی قانونی قراردادهای حجمی میتواند بازار کار را از بلاتکلیفی خارج کند. یکی از راهکارهای این ساماندهی، لحاظ کردن منافع کارگران و طرح موضوع این قراردادها در جلسات سه جانبه شورای عالی کار است.
قراردادهای حجمی غیرقانونی هستند
حسین حبیبی (عضو هیات مدیره کانون عالی شوراهای اسلامی کار کشور) در ارتباط با قراردادهای حجمی گفت: قرارداد حجمی، یکی از مواد قانون «مدیریت خدمات کشوری» به حساب میآید و به دولت اجازه میدهد که برخی از امور خود را به شرکتهای پیمانکاری واگذار کند. بسیاری از امور واگذار شده مشاغل خدماتی هستند. دولت با این هدف که مسئولیتی برای خود ایجاد نکند، برخی از امور خود را به شرکتها و اشخاص دیگر واگذار میکند.
وی ادامه داد: بر اساس قوانین کشور، قرارداد کار به سه دسته دائمی، موقت و معین تقسیم میشود، بنابراین هرگونه قرارداد دیگری از منظر قانونی محکوم است. بر اساس ماده 8 قانون کار، هر قراردادی که حداقلها را برای کارگر فراهم نکند، محکوم است. بنابر تعاریفی که از قراردادهای حجمی شده، کارگرانی که با قراردادهای حجمی در کارگاههای خیاطی در خیابان جمهوری اشتغال دارند، دستمزد کمتری دریافت میکنند اما حجم کار بیشتری را انجام میدهند.
قانونگذار درباره برخورداری کارگران در ماده 8 قانون کار نوشته است: شروط مذکور در قرارداد کار یا تغییرات بعدی آن در صورتی نافذ خواهد بود که برای کارگر مزایایی کمتر از امتیازات مقرر در این قانون منظور ننماید.
عضو هیات مدیره کانون عالی شوراهای اسلامی کار کشور تشریح کرد: قراردادهایی که تحت هر عنوانی حداقل امتیازات را برای کارگران محیا نکند، محکوم است.
محرومیت از حداقلها، تنها مشکل قراردادهای حجمی نیست بلکه کارگرانی که به این قراردادهای تن میدهند با مشکلات فراوانی روبرو هستند. متداول شدن قراردادهای حجمی پیمانکاری به اندازه متداول شدن قراردادهای موقت و سفید امضا در دههی 70 برای امنیت شغلی نسل امروز کارگران ایران یک تهدید محسوب میشود.
دادنامه 179 اراده حاکمیت کارگران را سلب کرد
حبیبی درباره عدم امنیت شغلی توضیح داد: وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی، بخشنامه شماره 35723 در سال 73 صادر کرد و با صدور این بخشنامه به کارفرمایان مجوز داد که در مشاغلی که ماهیت مستمر دارند با کارگر قرارداد موقت ببندند. پس از صدور این بخشنامه، کارگران با طرح شکایتی نسبت به این موضوع اعتراض کردند.
دو سال بعد یعنی در سال 75، دیوان عدالت اداری با صدور دادنامه 179 بخشنامه 35723 را تایید کرد. این دادنامه مفهوم مخالف تبصره 2 ماده 7 قانون کار است. تبصره 2 ماده 7 قانون کار به این موضوع اشاره میکند، کارهایی که طبع آنها جنبه مستمر دارد. در صورتی که مدتی در قرارداد ذکر نشود، قرارداد دائمی تلقی میشود.
حبیبی به از بین رفتن اراده کارگران در عقد قراردادهای کاری اشاره کرد و گفت: صدور دادنامه 179 سبب شد که اراده کارگر در هنگام عقد قرارداد از بین برود و حاکمیت اراده به طور کامل در دستان کارفرما قرار بگیرد. حاکمیت اراده دو طرف یعنی کارگر و کارفرما در هنگام عقد قرارداد ضروری است و باید مورد توجه قرارگیرد.
عضو هیات مدیره کانون عالی شوراهای اسلامی کار کشور باور دارد: صدور دادنامه 179 سبب شد که پاکبانان، کارگران کارگاههای خیاطی خیابان جمهوری و تمامی کارگرانی که در کارگاههای کوچک 5 تا 10 نفره اشتغال دارند، از امنیت شغلی برخوردار نباشند. من معتقدم، دادنامه 179 تیر خلاصی بر پیکره قراردادهای دائم و حاکمیت اراده کارگران در هنگام عقد قرارداد وارد کرد.
وی در پایان گفت: امنیت شغلی در دستان قضات دادگاهها و دیوان عدالت اداری وجود دارد. اگر کارگران به دنبال امنیت شغلی هستند، باید این مولفه را طلب کنند. اگر دادنامه 179 و بخشنامه 35723 باطل شود، امنیت شغلی باردیگر معنا و مفهوم خواهد گرفت. اگر کارگران به این تقاضای خود جنبه عملی دهند و امنیت شغلی را عنوان به عنوان مطالبه اصلی جامعه کارگری قلمداد کنند، به هدف خود خواهند رسید. عقد قرارداد در کارهایی با ماهیت مستمر باید به صورت دائمی باشد.
منبع: ایلنا
دیدگاه تان را بنویسید