نباید از نشست دو کره هیجان‌زده شد

اعتمادآنلاین| آتنا شهبازی- مسلماً همه ما باید از نشست مثبت بین کیم جونگ اون، رهبر کره شمالی و مون جائه این، رئیس‌جمهور کره جنوبی و قدم تاریخی کیم در جنوب خوشحال باشیم. مطمئناً گفتگو خیلی بهتر از جنگ است. انتظارات ما باید تحت کنترل باشد.

به گزارش گروه بین‌الملل اعتمادآنلاین به نقل از واشنگتن پست، اگرچه این دو رهبر در اعلامیه پانمونجوم متعهد شدند تا معاهده صلحی را باهدف اعلام رسمی پایان جنگ کره امضا کنند؛ اما هنوز مشخص نیست که به جزئیات آن پایبند خواهند بود یا نه. این موضوع قطعاً فرآیند طولانی و دشواری خواهد داشت.

باید منتظر دیدار کیم و ترامپ که قرار است در ماه مه یا ژوئن برگزار شود، باشیم. اگر تعریف غیرهسته‌ای کردن همچنان مبهم باقی بماند و هیچ تأییدیه محکمی از سمت این رژیم وجود نداشته باشد، با توجه به زرادخانه کره شمالی، این اعلامیه‌ها بی‌معنی خواهند بود. ما باید مراحل را به‌طور مشخص ببینیم. در ابتدا، آژانس بین‌المللی انرژی هسته‌ای به کره شمالی می‌رود تا برنامه هسته‌ای پیونگ‌یانگ را ارزیابی کند و مطمئن شود که کره شمالی در حین مذاکرات پیشرفتی در این برنامه نخواهد داشت.

هرگونه اعلامیه‌ای از سمت کره شمالی و ایالات‌متحده باید حاوی تعریف جزئی از غیرهسته‌ای کردن باشد. تولد واژه غیرهسته‌ای کردن از زمان صدور بیانیه‌ای مشترک از سمت دو کره در سال 1992 بود؛ چراکه «خلع سلاح» اصطلاح غیرقابل قبولی محسوب می‌شد.

پیونگ‌یانگ مدت‌ها از اصطلاح غیرهسته‌ای کردن به‌عنوان پروکسی‌ای برای اینکه بگوید امنیت آن تضمین‌شده و از سمت نیروهای آمریکایی تهدید نمی‌شود، استفاده می‌کند. ایالات‌متحده و سایر نقاط جهان به دنبال نتیجه کاملاً متفاوت هستند: تخریب کامل سلاح‌های هسته‌ای کره شمالی و محدودیت دائمی بر برنامه موشکی آن‌ها. دونالد ترامپ همچنین باید به مسائلی ازجمله، آمریکایی‌های زندانی در این کشور، جرائم سایبری در پیونگ‌یانگ و نقض حقوق بشر توجه کند.

جیم ماتیس، وزیر دفاع آمریکا در این هفته گفت، برنامه جامع اقدام مشترک را که توافق هسته‌ای ایران نامیده می‌شود سه بار خوانده و تحت تاثیر تاییدیه محکم و نظارت آن قرار گرفته است. او اظهار داشت که ما می‌دانستیم شواهدی مبنی بر وجود نداشتن سلاح هسته‌ای در ایران وجود دارد؛ اما شرایط کره شمالی نیاز به تائید و نظارت رژیم دارد و فراتر از توافق هسته‌ای ایران است.

کیم دست مون جائه این را گرفت و احتمالاً به زودی دست ترامپ را هم خواهد گرفت. این موضوع عمدتاً به این دلیل است که او اکنون سلاح هسته‌ای دارد و می‌خواهد توجه خود را بر آینده اقتصادی کره شمالی متمرکز کند.

بدون شک تحریم‌های تشدید شده در ماه‌های گذشته، تأثیراتی به‌جای گذاشته؛ اما کیم هنوز بر سر قدرت است. او می‌خواهد در سال جاری یک معاهده صلح امضا کند، مون جائه را به پیونگ‌یانگ دعوت کرده، با رئیس‌جمهور چین دیدار کرده است و به‌زودی نشستی با رئیس‌جمهور آمریکا خواهد داشت. همه این‌ها می‌تواند مجموعه‌ای از بازی‌های منزوی‌ترین رژیم جهان باشد.

سروکله زدن با کره شمالی بیشتر از آنکه نیازمند شرایط مناسب و تجمل با شکوه باشد، مستلزم دقت و استقامت است.