موج جدید پوپولیسم؛ زاده پاندمی کرونا و بی‌عدالتی اقتصادی

اعتمادآنلاین| با شیوع ویروس کرونا کمپانی‌های بزرگ و حکومت‌ها به سرعت در پی محافظت از خود برآمدند، اما این کار ممکن است واکنشی شدید در پی داشته باشد.

به گزراش اعتمادآنلاین ، نیک کوهن در «گاردین» از خطرات احتمالی دنیای پس از کرونا می‌گوید.

علاقه به انحصارگرایی، نفوذ چینی‌ها و سرمایه‌داری افسارگسیخته گسترش پیدا خواهد کرد مگر اینکه دولت‌ها راهی برای مهار آن پیدا کنند.

درک می‌کنم که تصور خشم عمومی از شرایط اقتصادی دشوار است، آن هم وقتی هنوز رأی‌دهندگان برای رهبران‌شان راهپیمایی می‌کنند و قرنطینه همراه با پشتوانه اکثریت در جریان است. اما این همبستگی نمی‌تواند ادامه داشته باشد. بحران به مرور شکاف بین خودی‌ها و غیرخودی‌ها را برجسته خواهد کرد.

همین حالا هم می‌توان این اختلاف را دید. کارمندانی که امکان دورکاری داشتند فعلاً با شرایط کنار آمده‌اند. حتی برای بعضی ممکن است تجربه قرنطینه مشابه تعطیلات باشد. آنها در حالی که در خانه می‌مانند پولی را که قرار بوده در رستوران‌ها، فروشگاه‌ها، هتل‌ها و آژانس‌های مسافرتی خرج کنند پس‌انداز می‌کنند. مکان‌هایی که بخش بزرگی از قشر کم‌درآمد جامعه، که امکان کار در خانه را ندارند، زمانی در آن کار می‌کرده‌اند.

انحصارطلبی

این همان اتفاقی است که برای شرکت‌ها و موسسات کوچک‌تر هم افتاده است. موسساتی که به اندازه کافی قوی هستند می‌توانند سهام موسسات ورشکسته را بخرند.

سباستین مالابی هفته گذشته درcouncil on foreign affairs هشدار داد موسسات (سهام‌دار) خصوصی ممکن است دوجانبه عمل کنند؛ به این معنا که از وام‌های دولت استفاده کنند و در عین حال از ضربه‌ای که به بازار وارد آمده منتفع شوند.

با نگاهی اجمالی به آینده می‌توان مانور شرکت‌های سهامی را دید که به شرکت‌های متضرر صدها میلیارد دلار وام با سود بالا خواهند داد.

سیطره چین بر اقتصاد غرب

این ماه در انگلیس بحث‌های فراوانی بر سر خرید سهام کارخانه‌ای توسط یک موسسه چینی به وجود آمد.

استراتژی حزب کمونیست چین پشت سر گذاشتن غرب با در اختیار گرفتن شرکت‌ها و کارخانه‌های بزرگ جهان و رهبری بر اقتصاد است و کووید-19 این فرصت را در اختیار حزب کمونیست چین قرار داده است.

سرمایه‌داری افسارگسیخته

در رکود اقتصادی سال 2008، همچون رکوردهای قبل از آن، تلاش قدرت‌های اقتصادی بر نجات شرکت‌های بزرگ بود. اما پس از رکود، برخلاف قرن گذشته، موسسات جدید برای رقابت و ایجاد موقعیت‌های شغلی به وجود نیامد. رکورد اقتصادی‌ای که در شرایط فعلی شاهدش هستیم، بسیار بدتر از سال 2008 است.

در واقع این بحران بسیار بدتر از هر چیزی است که زندگان می‌توانند به خاطر بیاورند، سر بر آوردن شرکت‌های سهامی بزرگ به نظر قطعی می‌رسد.

دولت‌ها هم که حالا بزرگ‌تر از همیشه هستند از ظهور و قدرت این شرکت‌ها استقبال خواهند کرد چون معامله با چند شرکت بزرگ را به درگیر بودن با ده‌ها هزار موسسه کوچک ترجیح می‌دهند.

خشم عمومی

حالا شاید درک کنید که چرا خشم عمومی را پس از کرونا شاهد خواهیم بود. سرمایه‌داران موسسات ارزان‌تر را در اختیار می‌گیرند. چینی‌ها با سانسور خبرهای مربوط به بیماری کرونا به جای هشدار دادن به جهان حالا به جای ضرر دیدن، سود برده‌اند. کسب‌وکارهای بزرگ هر رقیبی را زیر پا له خواهد کرد.

به نظر نمی‌رسد این دستورالعمل منجر به صلح در جامعه شود.

بحران 2020 به هیچ وجه شبیه بحران 2008 نیست، نه تنها به این دلیل که فقر غیرقابل تصوری را به دنبال خواهد داشت، بلکه به این دلیل که آن زمان دشمن از جنس انسان بود. بانکدارها سیستم اقتصادی را با مشکل مواجه کرده بودند و اروپای شمالی اجازه داد اروپای جنوبی سقوط کند. حالا اما یک بیماری واگیردار وجود دارد که تنها می‌خواهد تکثیر شود.

دولت‌ها نباید عدالت را، آن‌طور که در 2008 فراموش کردند، در 2020 هم زیر پا بگذارند. اگر آن‌طور که به نظر می‌رسد دولت‌ها به جای دادن یارانه به سمت وام‌های مستقیم به شرکت‌های بزرگ بروند، سوال اول باید این باشد که در مقابل چه چیزی عاید مالیات‌دهندگان، کارمندان و اکثریت جامعه خواهد شد؟

«به آن کس که داراست اموال بیشتری داده خواهد شد و او ثروتمند خواهد شد. اما کسی که دارایی‌ای ندارد حتی آنچه داشته نیز از او گرفته خواهد شد.»

وظیفه ما این است که اطمینان حاصل کنیم این پیشگویی تلخ محقق نشود.