چرا کوربین تحمل نمی‌شود؟

اعتمادآنلاین| محمد حضرتی* در یادداشتی نوشت: حزب کارگر زمانی نماینده طبقه کارگر با خواست های برابری طلبانه بود، اما بعد از شکست های پیاپی اش به رقیب سنتی اش در طول 18 سال، بین سالهای 1997-1979، قدم به قدم از ارمان های ابتدایش فاصله گرفت، و به نسخه ای بدلی از رقیب خود، یعنی محافظه کاران، تبدیل شد.

در سال های بعد نیز حزب به سرعت به مجمعی از بلریسم ها (طرفداران تونی بلر رهبر حزب کارگر، و نخست وزیر انگلستان در سالهای 1997-2007)، و برونیسم هایی ( طرفداران گردن برون، رهبرحزب کارگر و نخست وزیر انگلستان در سالهای 2007-2010) بدل شد که هیچ ابایی از اعلام تمایلات راست گرایانه اشان نداشتند.

بلر در همان سالهای ابتدایی حضورش بند چهار اساسنامه این حزب را که تعهدی اشکار به سیاست های سوسیالیستی بود حذف کرد، و در مانیفستی که برای انتخابات 1997 ارایه داد، به جای تاکید بر ملی سازی صنایع، بر ادامه سیاست های اقتصاد بازار آزاد حزب محافظه کار که به تاچریسم شناخته می شد، تأکید کرد.

مشارکت دولت بلر در جنگ عراق که به کشته شدن دست کم 134 هزار عراقی غیرنظامی منجرشد (در تخمین مجله لنست این عدد بیش از 600 هزار می باشد)، نقطه اوج دگردیسی این حزب بود، حزبی که سالها به گرایشات حقوق بشرانه و پیش تازانه اش شناخته میشد میراثی چنین خونین را برجای گذاشته بود، و دیگر جز نام هیچ چیزش کارگران را نمایندگی نمیکرد.

در سال 2015 بعد از استعفای اد میلبند 46 ساله، از رهبری حزب کارگر انگلستان، که خود نیز برونیسم محسوب میشد، همگان انتظار یک رهبر جوان تحصیل کرده دیگر با ظاهری اراسته و مرسوم، شبیه به آنچه در ان سالها دیده بودند را داشتند. اما این بار نوبت به جرمی کوربینِ 66 ساله ای رسید که نه ظاهر چشمگیری داشت، نه جوان بود، و نه فارغ التحصیل بهترین دانشگاه های انگلستان، اما چیزی که او را از سایرین ممتاز میکرد اعتقاد راستین او به برابری و عدالت، و کارنامه درخشان او در دفاع از ارزشهای سوسیالیسم بود.

کوربین وقتی تنها 16 سال داشت به حزب کارگر پیوست، و در 34 سالگی به پارلمان راه یافت، اما در تمام این سالها از فعالیت هایی که به ان ایمان داشت دست نکشیده بود، چه زمانیکه هنوز به پارلمان راه نیافته بود و تظاهراتی در مخالفت با سلاح اتمی و جنگ ویتنام ترتیب داد، چه در سالهای ابتدایی حضورش در پارلمان که در مخالفت با حکومت آپارتاید در آفریقای جنوبی و حکومت خودکامه پینوشه در شیلی فعالیت میکرد، و چه حتی زمانی که دیگر نماینده ای با سابقه در مجلس شناخته میشد (2001) و "ائتلاف جنگ را پایان دهید" را پایه گذاشت، ائتلافی در مخالفت با دخالت در امور افغانستان پس از حملات 11 سپتامبر. او از همان ابتدای حضورش در پارلمان، ان چنان از طبقه حاکم متفاوت بود که حتی پوشش ساده اش نیز مایه مخالفت و نقد همکارانش بود، اما اوهمچنان اصرار داشت تا شبیه خودش باشد، او خود را نماینده طبقه کارگر میدید به همین دلیل پاسخ می داد: پارلمان سالن مد نیست.

به هرحال بعد از رهبری کوربین در حزب، حزب کارگر در 2 انتخابات پیاپی سراسری 2017 و 2019 از رقیب خود شکست خورد، و همین سبب شد کوربین بعد از تنها 4 سال در رهبری حزب از این سمت کنار برود. چند ماهی از استعفای کوربین نگذشته بود که در 29 اکتبر حزب کارگر بریتانیا‌، عضویت جرمی کوربین رهبر پیشین خود را در واکنش به انتشار گزارش کمیسیون تحقیقی «برابری و حقوق بشر» درباره اهمال حزب کارگر در برابر یهودستیزی در این حزب معلق کرد.

قرار است آقای کوربین از سوی کمیسیون یاد شده مورد تحقیق قرار گیرد. حزب کارگر اعلام کرده است که بازگشت آقای کوربین به حزب، به نتیجه تحقیقات از او منوط است. اما چرا کوربین حتی دیگر به عنوان یک عضو ساده هم تحمل نمیشود؟ در کنار تمام فعالیت های ارزشمند کوربین، حمایت بی پرده او از فلسطین، و انتقادهای تند و گزنده اش از اسراییل بی همتا است.

• در مانیفست انتخاباتی حزب کارگر تحت رهبری کوربین صراحتا اعلام شده بود فروش سلاح به اسراییل و عربستان را متوقف خواهد کرد.

• او پیشتر نیز اعلام کرده بود که درصورت تشکیل دولت، دولت فلسطین را به رسمیت خواهد شناخت.

• در سفر اش به اردن در مقام رهبر حزب از کمپ پناهجویان فلسطینی بازدید کرد، و از حق بازگشت انان به وطنشان صحبت کرد.

• در سال 2018 کشتن 27 فلسطینی در غزه را محکوم کرد و از سکوت غرب درباره ان به شدت انتقاد کرد.

• در سال 2009 در یکی از همایش‌های حمایت از فلسطین از عبارت: "دوستان ما از حزب‌الله" و " دوستان ما از حماس" استفاده کرد.

• بارها مخالفت خود را با شهرک سازی های غیرقانونی اسراییل اعلام کرد.

• ایده تحریم دانشگاه های اسراییلی که در ساخت اسلحه همکاری میکنند را مطرح کرد.

اینان و بسیاری دیگر از حمایت های وی ازحقوق فلسطینی‌ها، و انتقاداتش از سیاست‌های اسرائیل چیزی نبود که به مذاق لابی صهیونیست در انگلستان خوش بیاید. از همان ابتدای رهبری کوربین در حزب، خط حمله به کوربین، و تیم نزدیک به او با هدف معرفی او به عنوان فردی ضد یهود اغاز شد.

اگرچه کوربین بارها اعلام کرده که هیچ شکلی از یهودی‌ستیزی را در حزب برنمی‌تابد، اما پروپاگاندای حامی اسراییل با یکسان‌سازی عبارت‌های ضد صهیونیستی با عبارت‌های ضدیهودی، تلاش گسترده‌ای کرده‌اند تا هم مانعی برای انتقادات صریح به سیاست‌های اسراییل در درون حزب کارگر ایجاد کنند، و هم با معرفی کوربین به عنوان فردی ضد یهود، و ایجاد هراس در میان عموم هوادارانش از محبوبیتش بکاهند. کاری که به موفقیت کامل در آن دست یافتند.

مستند «لابی اسرائیل در انگلیس» که چند سال پیش توسط شبکه الجزیره پخش شد، نفوذ و نحوه فعالیت این لابی قدرتمند در درون حزب کارگر را که برای تخریب کوربین فعالیت می‌کند به بهترین شکل نشان داده است. در کشوری که پنج نخست‌وزیر پیشین‌اش هریک به نوعی با لابی‌های اسراییل در انگلستان در ارتباط عمیق بودند، حضور فردی چون کوربین در سطح اول رهبری، وصله ناجوری است که تحمل نمی‌شود. کی‌یر استارمر، جانشین کوربین در رهبری حزب، همان جوان شیک‌پوش و تحصیل‌کرده ای است که بلریسم‌ها و برونیسم‌های حزب چند سالی انتظارش را می‌کشیدند، شبیه به تمام سیاست‌مداران حرفه ای دیگر.

*دانش‌آموخته دکتری حقوق از دانشگاه کویین مری انگلستان

منبع: جماران