طالبان پدرم را به جرم شیعه بودن زنده‌به گور کرد

اعتمادآنلاین| سمیه شیرزاد فعال مدنی ساکن در مزارشریف به همراه دیگر زنان افغانستان این روزها سخت مشغول پاسداری از آنچیزی است که طی سال های زیاد و با سختی به دست آورده اند. حقوق اولیه زندگی زنان افغانستان مانند حق کار و حق پوشش! می گوید حتی اگر به بهای از دست دادن جانش هم باشد حاضر نیست زیر ستم و ظلم طالبان زندگی کند. سمیه شیرزاد می گوید ما به هیچ وجه از خواسته ها و مطالبات خود کوتاه نمی آییم حتی اگر ما را بکشند هم صدایمان قطع نمی شود. من حاضر به خاموشی نیستم جانم فدای وطن!

به گزارش امتداد، زنان مزارشریف دیروز (سه شنبه) مانند زنان ولایات دیگر افغانستان به خیابان ها آمدند تا با صدای بلند نه تنها به طالبان که به همه قدرت های دیگر بگویند حاضر نیستند به عقب برگردند. این فعال مدنی به امتداد خبر می دهد که دیروز طالبان با تظاهرات زنان به شدت برخورد کرده و تا کنون تعداد زیادی از زنان و دختران را دستگیر و به مکانی نامعلوم منتقل کرده است.

این زن افغانستانی دوران سیاه حکومت طالبان را به یاد می آورد و می گوید: من کاملا آن دوران سیاه را به یاد دارم. هرگز صحنه هایی که دیدم را فراموش نمی کنم. پدر من را به جرم شیعه بودن زنده به گور کردند. شبی که طالبان به شهر ما آمدند مردم به سمت کوه فرار میکردند اما آنها مردان را بازداشت کردند دستانشان را از پشت بستند و عده ای را به رگبار بستند و پدرم به همراه 150 مرد دیگر را با خود به قرارگاه بردند.

ما سه ماه به دنبال پدرم در زندان های مختلف گشتیم. آن زمان به دختران کم سن اجازه میدادند برای زندانیان نان یا لباس ببرند و من جلوی زندان از بقیه درباره پدرم میپرسیدم. سه ماه بعد افرادی میگفتند که از منطقه ای بوی لاشه می آید. هرچقدر نزدیک قرارگاه می شدیم بوی لاشه و مردار بیشتر میشد. ده زن زمین را کندند و با جنازه های آنها مواجه شدند. از برخی اصلا چیزی باقی نمانده بود و شناخته نمیشدند. از پدر من دو دست و نصف کمرش پیدا شد. مادرم با گریه خواهش میکرد نصف دیگر تن پدرم را هم پیدا کنند اما به او گفتند خدا رو شکر کن همین هم از همسرت پیدا شده‌.

سمیه شیرزاد معتقد است طالبان هیچ فرقی نکرده اند اما زنان فرق کرده‌اند: طالبات اصلاح شدنی نیستند. هفته پیش برای خرید به بازار رفته بودم و طالبان به دلیل بدحجابی با قنداق تفنگ من را ضرب و شتم کردند. آنها همان هستند که بودند و تنها برای اینکگه بتوانند قدرت خود را به تثبیت برسانند به جامعه جهانی دروغ می گویند و خدعه میکنند.

از او درباره مادرش پرسیدم که وقتی این میزان از تفاوت را بین نسل خود و دخترش می بیند چه احساسی دارد. آیا مانع مبارزه سمیه میشود یا خیر؟ سمیه در پاسخ میگوید: مادرم من را تشویق میکند. سال های زیادی زنان افغانستان در حکومت طالبان سکوت کردند اما دیگر سکوت جایز نیست. مادرم از من میخواهد صدای رسای زنان باشم و اجازه ندهیم حق و حقوق مان را پایمال کنند. ما زنان 20 سال پیش نیستیم ما درس خواندیم روشنفکر هستیم و به عق برنمیگردیم. ما آزاد هستیم و اجازه نمیدهیم حق ما و حق نسل بعدی ما لگدمال شود. تا زمانی که طالبان به حق و درخواست ها و مطالبات ما لبیک نگوید ما تظاهرات را ادامه میدهیم حتی اگر به قیمت جان مان تمام شود.

او همچنین در خصوص انتظارات مردم افغانستان از حکومت های دیگر و جامعه مدنی جهانی میگوید: ما خواهش میکنیم هیچ دولتی طالبان را به رسمیت نشناسد. این ها همان طالب های قبلی هستند هیچ تغییری نکردند. ما میخواهیم کشورهای دیگر مداخله نکنند و سازمان ملل درباره تجاوز پاکستان به خاک افغانستان موضع گیری کند. پاکستان باید محکوم شود. از جامعه مدنی بقیه کشورها هم میخواهیم صدای ما باشند و ما را حمایت کنند. صدای ما را به جهانیان برسانند و بدانند هرگز از مطالبات خودمان کنار نمیکشیم.