2022، سال تسلیحاتی شدن دوباره جهان

اندیشکده کوئینسی نوشت، فصل تعطیلات است و در این دوره کوتاه هر سال ما تشویق می شویم به صلح فکر کنیم. ارتش های متخاصم گاهی اوقات در این زمان آتش بس اعلام می کنند.

بیایید صادق باشیم: 2022 سال خوبی برای صلح نبود. علاوه بر جنگ بی رحمانه و بی معنا در اوکراین - جنگی که هیچ نشانه ای از پایان یافتن را در آن نمی بینیم و همچنان می تواند بسیار بدتر شود - درگیری های خشونت آمیز همچنان در یمن، میانمار، نیجریه، اتیوپی، سوریه و بسیاری از نقاط دیگر در جریان است.

آمریکا و چین همچنان بر سر تعداد زیادی از مسائل مهم اختلاف‌نظر دارند. با توجه به وضعیت جهان و تمایل ایالات‌متحده برای باقی ماندن به عنوان قدرت پیشرو جهانی، هیچ کس نباید تعجب کند که سنا به افزایش هشت‌درصدی بودجه دفاعی ایالات‌متحده رأی داد. حتی کشورهای پیشتر متمایل به صلح طلبی مانند آلمان و ژاپن گام های چشمگیری برای تسلیح مجدد در سال 2022 برداشتند.

واقع گرایان بر ویژگی های غم انگیز دنیایی تأکید می کنند که در آن، رهبران به راحتی با اطلاعات ضعیف یا توهمات خودشان گمراه می شوند و حتی اهداف عالی می تواند نتایج تأسف آوری به بار آورد. جنگ بین دولت ها ممکن است یک خطر دائمی باشد، اما چالش واقعی، ابداع و اجرای سیاست هایی است که خطرات جنگ های جدید را به حداقل برساند و به پایان دادن به جنگ های موجود کمک کند. از آنجا که هزینه ها و خطرات جنگ هرگز بیشتر از این نبوده است، امروز بیش از هر زمان دیگری در تاریخ بشر، توجه به این موضوع، ضروری است. به لحاظ مزایا، بسیاری از مردم بر این باورند که وابستگی متقابل اقتصادی باعث ارتقای صلح، هم بین کشورها و هم در درون کشورها می شود، اما این ایده با حمله روسیه به اوکراین، به چالش کشیده شد. به احتمال زیاد عکس این قضیه صادق است: صلح، وابستگی متقابل را عملی تر می کند و به ما امکان می دهد از مزایای تبادل اقتصادی با ریسک کمتر بهره ببریم.

در مورد هزینه ها و خطرات باید گفت که مهمترین موضوع، جان انسان ها و نابودی اقتصادی است. نزدیک به 200 هزار اوکراینی و روس احتمالا از زمان شروع آن جنگ کشته یا زخمی شده و میلیون ها نفر پناهنده شده اند. هزینه های اقتصادی اوکراین وحشتناک بوده است، اقتصاد روسیه رو به زوال است و جنگ، مشکلات اقتصادی و کمبود مواد غذایی را در بسیاری از کشورهای دیگر تشدید کرده است. به طور مشابه، جنگ داخلی (و مداخله عربستان سعودی) در یمن نزدیک به 400 هزار نفر را کشته و یک کشورِ فقیر را ویران کرده است. درگیری های داخلی در آفریقا و آمریکای لاتین هم باعث آسیب به این مناطق و مهاجرت مردم به خارج شده است.

اما هزینه های مستقیم درگیری فقط بخشی از هزینه جنگ است. با تشدید رقابت بین دولت ها و افزایش خطرات جنگ، توانایی همکاری حتی در مورد موضوعات مورد علاقه دوجانبه کاهش می یابد. بشریت امروزه با انبوهی از مشکلات دلهره آور، از جمله تغییرات آب و هوایی، بیماری های همه گیر و افزایش جریان پناهندگان مواجه است. حل هیچ یک از آنها آسان نخواهد بود و بی شک همه اینها مهم تر از این است که چه کسی بر کریمه، تایوان یا قره باغ کوهستانی حکومت می کند. هر چه ملت ها بیشتر بجنگند یا زمان و تلاش و پول بیشتری را صرف آماده سازی برای جنگ کنند، رسیدگی به این مشکلات دیگر دشوارتر خواهد بود.

تشدید تنش هسته ای ممکن است هنوز بسیار بعید باشد، اما احمقانه است که این احتمال را به طور کامل از بین ببریم. وسوسه انگیز است که نادیده انگاشتن صلح را به گردن تکبر و حماقت افراد خودکامه بیندازیم؛ چیزی که امسال هیچ کمبودی در آن نداشتیم. ولادیمیر پوتین، رئیس جمهور روسیه ممکن است، دلایل موجهی برای نگرانی درباره گسترش ناتو و تأثیر آن بر امنیت روسیه داشته باشد، اما «راه حل» او برای این نگرانی ها باعث مرگ هزاران بی گناه و رنج انسانی گسترده ای شده است و روسیه را نه قوی تر و نه امن تر خواهد کرد.

صدام حسین، رئیس جمهور سابق عراق هم به ایران و هم به کویت حمله کرد و هر دو بار شکست بزرگی خورد. ایالات‌متحده به عراق و افغانستان حمله کرد و در باتلاق های پرهزینه ای قرار گرفت و مداخله اش در لیبی در سال 2011 یک کشور ورشکسته را به وجود آورد.

مداخله اسرائیل در لبنان منجر به یک اشغال 18 ساله شد که پایانی بهتر از تلاش طولانی ایالات‌متحده در افغانستان نداشت. در واقع، به نظر نمی رسد که نمونه های اخیر زیادی وجود داشته باشد که تصمیم برای شروع یک جنگ نتیجه خوبی برای طرف مسئول داشته باشد.