رحیم‌پور، معاون پیشین وزارت خارجه دولت دوازدهم:
وقتی آرزوی سردمداران ما فروپاشی آمریکا است؛ برای‌مان هورا بکشند؟
یک سیاستمدار سابق می گوید: وقتی آرزوی سردمداران ما این است که آمریکا فروپاشی شود یا از حالت آقایی دربیاید، آنها فکر می‌کنند که برای ما هورا می‌کشند؟ آنها هم همین آرزو را علیه ما خواهند داشت و اقداماتی هم انجام خواهند داد.
ابراهیم رحیم‌پور، معاون پیشین آسیا و اقیانوسیه وزیر امور خارجه در دولت دوازدهم، در پاسخ به این سوال که در حال‌حاضر شاهد افزایش تنش‌ها بین ایران و همسایگان هستیم، اسرائیل در شمال و جنوب ایران، با جمهوری آذربایجان و بحرین قراردادهای همکاری امضا می‌کند و در عرصه سیاست خارجه تلاش می‌کند ارتباطات دیپلماتیک کشورهای همسایه و غیر همسایه را با ما محدود کند. از نظر شما ایران باید چه سیاستی را در مقابله با این توطئه ها اتخاذ کند؟ گفت: کار و حرفه ما که دیپلماسی است، معمولا کمتر به صورت مقطعی به پدیده نگاه می‌کنیم. یک روندی در طول زمان طی می‌شود و بعد منجر به یک اتفاق می‌شود که البته حوادث دنیا در کشورهای دیگر و منافع متفاوت کشورها می‌تواند حتی بر این روند تاریخی تاثیر بگذارد.
به گزارش ایلنا، بخش هایی از گفت و گوی رحیم‌پور را در ادامه می‌خوانید:
- مدتی است که ما در کار با همسایگان و منطقه مشکل داریم؛ این اتفاق برای دو، سه روزه گذشته، یا یک هفته گذشته یا حتی در دولت سیزدهم نیست؛ مدت قابل‌توجهی است که به وجود آمده است که من نمی‌خواهم دقیقا بگویم از چه زمانی آغاز شده است. همسایه مهم است از این جهت که می‌تواند هم نافع و هم مضر باشد و از این جهت باید انرژی بیشتری صرف کنیم.
- یک مقدار توجهات خودمان کم است و نکته دیگر که موجب این اتفاق می‌شود این است که ما یک درگیری با قدرت‌های اصلی دنیا یا خیلی مشخص آمریکا، غرب، اسرائیل و در منطقه هم به صورت ریشه‌دار با عربستان پیدا کردیم.
- این ۲۰ کشوری که ما باید رابطه خوب با آنها داشته باشیم تحت‌تاثیر این کشورهایی که حالا اسم آنها را رقیب یا دشمن بگذاریم هستند، ملاحظاتی دارند و مستقل تصمیم نمی‌گیرند. این موضوعات واقعیاتی است که ما معمولا به بیت دوم یعنی دشمنان می‌پردازیم و به خودمان نمی‌پردازیم که چقدر بد عمل کردیم و می‌کنیم.
- لذا بد عمل کردن خودمان و از جهتی خوب عمل کردن رقبا یا دشمنان در یک پروسه، زمانی جمع می‌شود و در یک جایی که آنها احساس می‌کنند ما در مشکل و ضعف هستیم تهاجمات خودشان را بیشتر می‌کنند و ما شاهد آن هستیم که در اوج آن قرار داریم.
- من مثال آمریکا را نمی‌زنم، معلوم است وقتی آرزوی سردمداران ما این است که آمریکا فروپاشی شود یا از حالت آقایی دربیاید، آنها فکر می‌کنند که برای ما هورا می‌کشند؟ آنها هم همین آرزو را علیه ما خواهند داشت و اقداماتی هم انجام خواهند داد.
- به طور مثال دوست ما روسیه، وقتی سخنگوی روسیه به خاطر کشته شدن یک فرد در سفارت آذربایجان شوکه شد، آیا از این همه کشتار در اوکراین شوکه نشد؟ یا ما نباید می‌گفتیم که از این کشتارها در اوکراین شوکه شدیم؟ دوست دیگرمان چین که آن بیانیه را در عربستان امضا کردند.
- بنابراین فقط همسایه نیست و باید خیلی فراتر نگاه کنیم تا معنای همسایه و چگونگی مراودات با همسایگانمان را ارزیابی کنیم؛ داستان قره‌باغ خیلی وحشتناک بود و متاسفانه روس‌ها اصلا فکر واقعیت این منطقه و منافع ما نبودند و نیستند.
- ما مدت مدیدی است که در بعضی از کارها انحرافات‌مان جمع می‌شود، در مواقعی که خیلی وضع‌مان خوب است و مشتاق هستیم، اسد را نگه داشتیم و سوریه سقوط نکرده است و این موضوع را در لبنان و یمن و ... حفظ کردیم. در مقاطعی این فراز و نشیب را داریم. اما در جایی که پیشروی سریع می‌کنیم به این معنا نیست که می‌توانیم این پیشروی را تثبیت کنیم و همیشه حضور داشته باشیم.
- ادامه وضع موجود مشخص است که تبعات بدی به همراه دارد. ما الان در وضعیت اقتصادی داخلی خودمان که اصلا فکر نمی‌کنم نیاز به اثبات داشته باشد، مانده‌ایم و وضعیت ما و مردم بد است. این را باید به چه زبانی گفت؟ همه‌اش که نمی‌شود تبلیغات کرد یا چون دشمن خشنود می‌شود ما بگوییم بد نیست، این علاج نشد. وقتی دکتر می‌رویم باید بدانیم سرطان داریم، مگر می‌شود بگوییم مریض نداند و نگفتن این موضوع در معالجه‌اش اثر دارد؟ هزار نشانه وجود دارد که نشان می‌دهد این مشکل وجود دارد.
- اما شأن مملکت و مردم ما این نیست، باید از این وضعیت عبور کنیم و وقتی عبور کنیم و وضعیت داخلی کاملی ایجاد شود، حتی اگر مثل جنگ تحمیلی دنیا هم با ما درگیر شود، باز هم خودمان پیروز هستیم. اما الان از داخل و از بیرون مشکل داریم. گرفتن تصمیمات در حد وزیر خارجه نیست، این موارد سیاست‌های کلانی است که باید تصمیمات بزرگی برای برون‌رفت از این وضعیت گرفته شود.
- شوروی با آن عظمت و قدرت اتمی توانست دوام بیاورد؟ اگر ما بازدارندگی مناسب ارتشی و نظامی داشته باشیم، طبیعی است و در دنیا این مورد پذیرفته شده است، اما اگر بازدارندگی طور دیگری را بخواهیم به قول پاکستانی‌ها ما باید علف بخوریم تا سلاح هسته‌ای به دست بیاوریم. پاکستان سلاح هسته‌ای به دست آورده اما هنوز علف می‌خورد. یعنی با علف خوردن ممکن است سلاح هسته‌ای به دست بیاوریم اما در آن صورت علف خوردن ملت باید ادامه پیدا کند.
- درمورد حمله پهپادی اصفهان، وقتی همین قدرت‌ها می‌توانند تا پایتخت و مرکز کشور ما در اصفهان یا حرکات دیگری که شاهد بودیم رسوخ کرده و ضربه بزنند، علائم خوبی نیست و قاعدتا ما با این نیروی نظامی بزرگی که داریم اولویت‌مان باید حفظ داخل باشد نه توسعه نفوذ در خارج. یعنی تا شما خانه خودتان را حفظ نکنید، نمی‌توانید به خیابان‌های اطراف سرکشی کنید و برای صید ماهی به رودخانه‌های اطراف بروید. اگر بروید ماهی را بگیرید و برگردید ببینید خانه‌تان خراب شده به چه دردی می‌خورد؟
- به نظر می‌رسد که باید یک تجدید ساختاری در نیروهای دفاعی و مسلح ما صورت بگیرد و این موجب تضعیف نشود. چون ارتش و نیروهای نظامی بزرگ ما باید نشانه صلابت جامعه باشند. وقتی این چنین می‌شود آسیب‌پذیری خودمان را به نمایش می‌گذاریم و لذا افکار عمومی داخل و خارج به سمت شعارهای ما یا به موشک‌هایی که آزمایش می‌کنیم نمی‌روند، بلکه نگران می‌شوند در جایی که یکی از مهم‌ترین مراکز امنیت جامعه است وقتی صهیونیست‌ها اسناد را می‌دزدند و می‌برند، چطور خانه‌مان را حفظ می‌کنیم؟
- این نشان می‌دهد که ما نیروی‌مان را برای از بین بردن اسرائیل صرف می‌کنیم و خواهان نابودی و از بین رفتن آن هستیم اما اسرائیل هم که لبخند نمی‌زند و بیکار نمی‌نشیند این نوعی اعلان جنگ بوده و از طریق هر منفذی از جمله کشورهای همسایه و به خصوص آذربایجان در شمال و در جنوب با تحرکاتی که در کشورهای عربی انجام می‌دهد، این تحرکات را انجام می‌دهد. بنابراین باید تجدیدنظری داشته باشیم که این موارد علائم و سیگنال‌های خوبی نیست و مردم هم به صورت عمده ناراحت می‌شوند که امنیت جامعه ما به طرق مختلف روز به روز ضربه می‌خورد.
- انتخابات جدید در اسرائیل و برگشت نتانیاهو به قدرت، طبیعتا سیگنال خوبی نیست. با توجه به نفوذ و همکاری که اسرائیلی‌ها با کشورهای عربی جنوب کشور ما انجام دادند یا به دنبال پیمان ابراهیم هستند، ما در ادامه راه خودمان باید خیلی مراقب باشیم و سرزمین خودمان را با استحکام بیشتری حفظ کنیم.
- از این جهت می‌طلبد که مملکت مقداری با حواس جمع بیشتری این تحولات در منطقه و دنیا را دنبال کند و کشور ما باید از این بهمنی که بالای سرمان به نام برجام و تحریم است، عبور کند اما چگونه عبور کند؟ مهم است یکی راه آقای روحانی و دیگری راه آقای رئیسی است؛ این راه‌ها هرکدام به یک نتیجه و جای خاصی منجر خواهد شد.
دیدگاه تان را بنویسید