چگونه «آمریکا» استقلال یافت

اعتمادآنلاین| بزرگداشت این روز به چهارم جولای 1776 برمی گردد که 13 مستعمره آمریکا که به عنوان ایالت های «ساحل شرقی» شناخته می شوند، اعلامیه استقلال از امپراتوری بریتانیا را منتشر کردند. بنابراین می توان ریشه اصلی ایالات متحده آمریکا را در همین 13 ایالت دانست.

این مستعمرات که بیشتر متکی به کشاورزی بودند، تحت حکومت بریتانیا قرار داشتند که بهره کشت و زرع آنها، به ویژه تنباکو، را به خود اختصاص می داد.

روابطی که زمانی دوستانه بود، رفته رفته به خاطر تشدید قوانین مالیات گیری توسط دولت بریتانیا، از جمله قانون شکر، و افزایش احساسات ملی گرایانه آمریکایی ها دچار تنش شد. از 1765 برخی ساکنان ایالات متحده درخواست هایی در رابطه با داشتن نمایندگانی در پارلمان بریتانیا را آغاز کردند. شعار این افراد، یعنی «بدون نماینده مالیاتی نخواهد بود»، بعدها به شعار اصلی انقلابی های آمریکایی و جمله ای ماندگار در تاریخ سیاست تبدیل شد.

این خواسته گهگاه به تنش های جدی و درگیری نیز منجر می شد که «تی پارتی» (حزب چای) بوستون در 1773 یکی از این موارد است. این حزب در واقع اعتراضی بود به «قانون چای» که به شرکت هند شرقی بریتانیا حق فروش انحصاری چای در 13 مستعمره شرقی را اعطا می کرد.

اختلافات با تصویب و اجرای «قانون اجبار» که از سوی ملی گرایان آمریکایی به عنوان «قانون غیرقابل تحمل» خوانده می شد، بدتر هم شد. به موجب این قانون که برای مبارزه با تی پارتی بوستون تصویب شده بود، قدرت محدود مستعمره نیمه خودمختار ماساچوست گرفته شد.

در واکنش به این اتفاقات، «کنگره قاره ای» متشکل از نمایندگان 13 مستعمره، نشستی را ترتیب داد. در دومین جلسه این نشست در 1775 جنگ استقلال علیه امپراتوری بریتانیا اعلام شد.

سال بعد، اعلامیه استقلال که توماس جفرسون نقشی اساسی در نگارش آن داشت، توسط 56 نماینده سیزده ایالتی که اکنون دولت واحدی را تشکیل می دادند امضا شد. نبرد بین استقلال طلبان و بریتانیا بالاخره با عهدنامه پاریس در 1783 به نفع آمریکایی ها به پایان رسید.

آتش بازی، سخنرانی، مهمانی و جشن های عمومی بخشی از مراسمی است که از قرن هجدهم در بزرگداشت این روز برگزار می شود. نخستین بار در سال 1777 رود آیلند بریستول با شلیک 13 گلوله توپ در صبح و بعد از ظهر این روز را جشن گرفت.

جالب این جاست که جان آدامز و توماس جفرسون، تنها امضا کنندگان اعلامیه استقلال که بعدها به ریاست جمهوری رسیدند، در یک روز درگذشتند: چهارم جولای 1826، مصادف با پنجاهمین سال امضای اعلامیه. جیمز مونرو، دیگر رئیس جمهوری است که به عنوان یکی از «پدران بنیانگذار» آمریکا شناخته می شود و در روز استقلال سال 1872 زندگی را وداع گفت.

البته آمریکایی ها تنها مردمی نیستند که چهارم جولای را جشن می گیرند. مردم فیلیپین در همین روز در 1946 موفق به کسب استقلال شدند و این بار آمریکا بود که به عنوان کشور استعمارگر باید خاک آنها را ترک می کرد. این تاریخ عمدا از سوی آمریکا انتخاب شد تا روز استقلال فیلیپین با آنها همزمان باشد، اما از سال 1964 فیلیپینی ها این روز را با نام «روز جمهوری» نامگذاری کردند.

در رواندا نیز چهارم جولای به عنوان «روز آزادی» شناخته می شود. علت این نامگذاری پایان نسل‌کشی رواندا در 1994 بود که بار دیگر دولت ایالات متحده در آن نقشی هرچند غیرمستقیم داشت.

منبع: پارسینه