نابرابری در مقابل کرونا/ پاندمی مشکلات زیر پوست جامعه را برجسته کرده است

اعتمادآنلاین| در تئوری همه ما در مقابل ویروس کرونا به یک اندازه آسیب‌پذیر هستیم اما در واقعیت اینکه چطور روزگارمان را می‌گذرانیم ارتباط مستقیم با شرایط زندگیمان دارد. شرایطی که نه فقط شامل مسائل پزشکی بلکه دربرگیرنده مسائل اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و نژادی هم می‌شود.

نابرابری اقتصادی

پاندمی، که در واقع یک فاجعه اقتصادی نیز هست، این تفاوت‌ها را روشن‌تر از قبل کرده است.

سن، اولین فاکتوری بود که همه ما از تاثیر نابرابر ویروس کرونا بر انسان‌ها شنیدیم. به نظر می‌رسید ویروس کرونا بیش از همه برای سالمندان خطرناک است. بچه‌ها تقریباً از خطر بیماری در امان هستند و جوان‌ترها علائم خفیف‌تری از بیماری را نشان می‌دهند.

این اطلاعات باعث برداشت اشتباه شد. گویی کسانی که سن کمتری دارند، نباید نگران این ویروس باشند. اما بعد، ماه مارس پر از داستان‌هایی بود از جوانانی که به شدت مریض بودند و می‌مردند. هیچکس در مقابل این ویروس جدید مصون نبود.

شاید تلاش گسترده در سال‌های گذشته برای اندیشیدن متکثر- درک اینکه فاکتورهای متعددی هویت و تجربیات انسان‌ها را شکل می‌دهد- به ما کمک کرده تا درک کنیم اثرات یک بیماری بر افراد با تبعیض گره خورده است؛ به طور مثال، قرنطینه و تعطیلی برای جلوگیری از شیوع بیماری اثرات اقتصادی متفاوتی دارد. برخی بلافاصله شغل خود را از دست داده‌اند. کسانی که در بخش خدمات اجتماعی کار می‌کنند با همه خطرات مجبور به ادامه کارشان هستند؛ کادر درمان، آتش نشانان، کارگران بخش حمل و نقل عمومی، سوپرمارکت‌ها و....

بعضی افراد می‌توانستند در خانه کار کنند و در امنیت باشند اما برای بسیاری دیگر اوضاع اقتصادی بسیار دشوار شده است.

با شیوع کرونا در بسیاری از کشورها و در ایالت‌های مختلف آمریکا به مردم گفته شد در خانه بمانند و فاصله‌گذاری اجتماعی را رعایت کنند، اما درک در خانه ماندن اکثریت فقیر بسیاری از کشورها برای ما دشوار است.

یک خانواده 8 نفره در خانه‌ای شامل دو اتاق با ذخیره غذایی کم و بدون آب آشامیدنی چگونه باید در خانه بماند؟

کسانی که در زندان هستند یا شرایطی مشابه زندان دارند، حالا درک می‌کنند عدم آزادی یعنی عدم آزادی برای انجام کارهای ضروری.

بعضی از ما بی‌خانمان بودیم. در بعضی شهرها تمهیداتی برای پناه دادن به بی‌خانمان‌ها در زمان قرنطینه اندیشیده شده است. در سانفرانسیسکو بی‌خانمان‌ها در پناهگاه‌هایی اسکان داده شدند که به دلیل بالا بودن جمعیت امکان شیوع بیماری بسیار بالاست.

در اوکلند بعضی از بی‌خانمان‌ها در اتاق‌های خالی هتل‌ها اسکان داده شدند تا کمتر در خطر ابتلا به ویروس باشند.

نابرابری در آموزش

با تعطیلی مدارس و آغاز آموزش آنلاین، خانواده‌هایی با شرایط مالی بهتر، با کامپیوتر و آی‌پاد و اینترنت پرسرعت، شرایط آموزشی بسیار متفاوتی با خانواده‌های کم‌بضاعت دارند.

یادگیری در خانه برای والدین هم متفاوت است. شرایط پدر و مادری که یک فرزند دارند و پدر یا مادری تنها با سه فرزند و یا والدینی که مجبورند به سر کار بروند و آنهایی که بیکار شده‌اند، شبیه به هم نیست.

خوابگاه‌های دانشگاه‌هایی که تعطیل شده بودند ناگهان به دانشجویان گفتند به خانه‌هایشان برگردند. گویی همه این دانشجویان خانه‌ای امن با والدینی دارند که مشتاقانه در انتظارشان هستند.

البته بعضی از آنها پدر و مادری ندارند، بعضی صاحبخانه‌های آزارگر دارند، یا خانواده‌هایی فقیر که اتاق اضافی برای یک مهمان ناخوانده ندارند.

کسانی که به تنهایی زندگی می‌کنند در مواجهه با تنهایی بیشتر هستند و کسانی که با دیگران زندگی می‌کنند با ترس بیشتر از هم‌خانه، همسر یا خانواده‌ای که پروتکل‌های لازم برای جلوگیری از شیوع بیماری را رعایت نمی‌کند، روبه‌رو هستند.

هشدار موج جدیدی از بیماری‌های روانی همین حالا هم داده شده و آمار خشونت خانگی به شدت بالا رفته است.

نابرابری جنسیتی

جنسیت نقش بسیار بزرگی در این پاندمی دارد. آمار مرگ و میر در اثر ویروس کرونا در بین مردان بیشتر است. گفته شده توجه کمتر به بهداشت فردی، رعایت نکردن فاصله با دیگران و عدم توجه به علائم اولیه بخشی از دلایل این موضوع است.

زنان در این شرایط با مشکلات دیگری روبه‌رو هستند. اگر زنی با پارتنر، همسر یا بچه‌های خود زندگی می‌کند احتمالاً تمام بار سنگین مسئولیت کارهای خانه، پخت‌و‌پز و نگهداری از بچه‌ها بر عهده اوست. وقتی زندگی تمام مدت در داخل خانه در جریان باشد، تحمل این شرایط دشوارتر از گذشته است.

زنان بسیاری شروع به خیاطی و دوختن ماسک در خانه کردند. البته خیاطی مربوط به جنسیت خاصی نیست، اما کمتر شنیده شده که مردان ماسک بدوزند، در حالی که زنان در بسیاری موارد نه فقط برای خانواده خود بلکه برای دیگران و در تعداد بالا ماسک می‌دوزند.

در آمریکا ماسک زدن برای محافظت از خود است، در حالی که در آسیا این برداشت وجود دارد که ماسک زدن برای محافظت از دیگران است.

تبعیض نژادی

به نظر می‌رسد بعضی از سیاهپوستان به دلیل ترس از واکنش نژادپرستانه احتمالی از پوشیدن ماسک خودداری می‌کنند.

بر طبق آمار، سیاهپوستان بیش از دیگران در معرض بیماری و خطر مرگ قرار دارند. فقر، عدم دسترسی به غذای سالم، آلودگی هوای مناطق پر جمعیت و عدم دسترسی به مراقبت‌های پزشکی در طولانی‌مدت، بر ایمنی بدن و سلامت افراد اثر می‌گذارد.

در وجهی دیگر از نژادپرستی در آمریکا برخی ویروس کرونا را ویروس چینی خواندند و از آسیایی‌ها دوری می‌کنند. در حالی که نژاد افراد ارتباطی به اینکه اخیراً به چین سفر کرده‌اند، ندارد و از نظر بیولوژیکی هیچ تفاوتی بین نژادهای مختلف در مقوله مقاومت در برابر بیماری یا شیوع آن وجود ندارد.

تقریباً زندگی همه ساکنان کره زمین در حال حاضر یا در آینده نزدیک تحت تاثیر این پاندمی قرار خواهد گرفت، اما تاثیر آن بر هر کدام از ما متفاوت است. بعضی از ما از نظر اقتصادی آسیب دیده‌ایم، برخی بیمار شده یا در اثر ویروس کرونا جان خود را از دست داده‌اند، بعضی بیرون از خانه با نژادپرستی و در درون خانه با خشونت مواجه شده‌اند.

پاندمی مشکلات زیر پوست جامعه را برجسته کرده است: تبعیض اقتصادی، نژادپرستی، مردسالاری. لازمه مراقبت از یکدیگر درک تفاوت‌هاست. وقتی ویروس کرونا از بین برود باز هم تمام این مشکلات وجود خواهد داشت. این تبعیض‌ها در واقع بیماری مزمنی هستند که جامعه را تهدید می‌کند.