احساس طرد شدن از جانب پدر نقش زیادی در رشد شخصیت کودک دارد

اعتمادآنلاین| مژده اصغرزاده- محبت پدر به همان اندازه یا در مواردی بیشتر از محبت مادر به رشد کودک کمک می‌کند. این مساله یکی از یافته‌های تحقیقی است که در مقیاسی وسیع راجع به تاثیر طرد پدر و مادر و پذیرش آنها در شکل‌گیری شخصیت کودکان و بزرگسالان انجام شده است.

اعتمادآنلاین به نقل از «Science Daily» گزارش می‌دهد، رونالد رونر (Ronald Rohner) از دانشگاه کانکتیکات (Connecticut)، یکی از نویسندگان پژوهش در بررسی شخصیت افراد و روانشناسی اجتماعی، می‌گوید: «ما در طول نیم قرن تحقیق بین‌المللی تجربه دیگری را پیدا نکرده‌ایم که مانند طرد شدن مخصوصاً از سوی والدین چنین تاثیر مداومی داشته باشد. کودکان و بزرگسالان در همه جای جهان (صرف نظر از تفاوت‌های نژادی، فرهنگ و جنسیت) تمایل دارند دقیقاً به همان شیوه‌ای واکنش نشان دهند که وقتی از سوی والدین و نزدیکان طرد می‌شدند رفتار می‌کردند.»

رونر و همکار خود عبدالخالق با نگاهی به 36 مطالعه از سراسر جهان که بیش از 10 هزار نفر در آن شرکت داشتند دریافتند کودکان تمایل دارند در پاسخ به رد شدن از جانب پدر و مادرشان احساس اضطراب و ناامنی بیشتری داشته باشند و همچنین خصمانه‌تر و پرخاشگرتر رفتار کنند. دردی که از طرد شدن حاصل می‌شود (به ویژه هنگامی که در دوره کودکی رخ دهد) به بزرگسالی نیز می‌رسد و این باعث می‌شود برای بزرگسالانی که طرد شده‌اند برقراری روابط امن و قابل اعتماد با شرکای صمیمی‌شار دشوارتر شود. این مطالعات بر اساس نظرسنجی از کودکان و بزرگسالان در مورد میزان پذیرش یا رد والدین در دوران کودکی همراه با سوالاتی راجع به ویژگی‌های شخصیتی آنها صورت گرفته است.

علاوه بر این، رونر می‌گوید شواهد و مدارک جدیدی که در دهه گذشته درباره روانشناسی و اعصاب انجام شده دال بر آن است که وقتی کسی طرد می‌شود همان قسمت‌هایی از مغز او فعال می‌شوند که هنگام احساس درد جسمانی در فرد شروع به کار می‌کنند. رونر می‌گوید: «درد طرد عاطفی به گونه‌ای است که برخلاف درد جسمی، می‌توان بارها و بارها در طول سالیان متمادی آن را احساس کرد.»

وقتی صحبت از تاثیر ابراز عشق پدر به مادر می‌شود می‌توان به این نکته اشاره کرد که نتیجه بیش از 500 مطالعه نشان می‌دهد در حالی که کودکان و بزرگسالان کم و بیش در سطحی یکسان پذیرش یا رد هر یک از والدین را تجربه می‌کنند، تاثیر طرد یکی از والدین (اغلب اوقات پدر) می‌تواند بسیار بیشتر از دیگران باشد.

یک تیم روانشناسی که از 13 کشور جهان مشغول کار در پروژه بین‌المللی «پذیرش یا رد کودک از سوی پدر» هستند توضیحی برای این تفاوت به دست داده‌اند: کودکان و بزرگسالان به احتمال زیاد به آن والدی توجه بیشتری نشان می‌دهند که از قدرت و منزلت بالاتری برخوردار باشد. بنابراین اگر کودکی پدر خود را بالاتر بپندارد، ممکن است رفتار پدر بیشتر از مادر روی او تاثیر بگذارد. این تحقیق برای رسیدن به درک بهتر از این رابطه همچنان ادامه دارد.

رونر می‌گوید یکی از پیام‌های مهم تحقیق مزبور این است که محبت پدرانه برای رشد فرد بسیار مهم است. اهمیت محبت پدری باید انگیزه بسیاری از مردان شود تا بیشتر در امر مراقبت از کودک مشارکت کنند. علاوه بر این او توضیح می‌دهد که شناخت وسیع از تاثیر پدر بر رشد شخصیت فرزندان باید به کاهش میزان «سرزنش مادر» که در مدارس و محیط‌های بالینی رایج است کمک کند.

تاکید زیاد بر نقش مادر و وظایف مادری منجر به پیدایی گرایش اشتباهی می‌شود که تنها مادران در مشکلات رفتاری فرزندان و ناسازگاری آنها مقصرند؛ اما در حقیقت معمولاً پدران بیشتر از مادران مسبب ایجاد چنین مشکلاتی هستند.