اوایل انقلاب در استفاده از عنوان «خیانت» تحفظ بیشتری وجود داشت

اعتمادآنلاین| در جریان تصویب CFT برخی مخالفان دولت و چهره‌های نزدیک به پایداری و تندروها به موافقان ایت لایحه عنوان خائن دادند و رای دهندگان را تهدید کردند که اگر به این لایحه رای دهید، خیانت کرده‌اید. واژه‌ای که مفتهیم خاص خود را در سیاست دارد و پیش از این به راحتی مورد استفاده قرار نمی‌گرفت.

دایره وسیعی که از «خیانت‌کاران» در حال شکل‌گیری است اما حتما برای افکار عمومی این سوال را ایجاد می‌کند که چطور یک «خائن» از فیلتر شورای نگهبان که همواره مدعی تشخیص سره از ناسره است عبور کرده و حالا در هر منصب و کرسی «خائنانی» حضور دارند که تنها تهدید می‌شوند اما دستگیر نه؟ گویا انحصارطلبان نمی‌دانند که وقتی از این اتهام بی‌محابا استفاده می‌کنند تنها یک نماینده یا یک جریان سیاسی را نشانه نمی‌گیرند. سیدحسین موسوی تبریزی، دادستان کل اسبق انقلاب اسلامی، نماینده دور اول و سوم مجلس در این باره توضیحات بیشتری ارائه می‌دهد که در زیر می‌خوانید:

به نظر می‌رسد هر بحثی که در کشور مطرح می‌شود که یک سوی آن سازمان‌های بین‌المللی یا کشورهای غربی است با طیفی از افراد مواجه هستیم که از نمایندگان مجلس و دولتی‌ها تا کارشناسان و فعالان سیاسی را «خیانتکار» می‌دانند. درست است که این مفهوم در سیاست مصادیق متفاوتی دارد اما به نظر می‌رسد که دایره شمول افرادی که با این نسب مواجه می‌شوند هر روز وسیع‌تر می‌شود در حالی که در ابتدای انقلاب شرایط متفاوت بود و برای گروه‌های خاصی از این وصف استفاده می‌شد. به نظر شما در استفاده از این عنوان اتهامی زیاده‌روی نمی‌شود؟

اگر تاریخ اوایل انقلاب را مرور کنید، متوجه می‌شوید که بدترین گروه تروریستی در کشور ما که فقط قابل قیاس با داعش است «سازمان مجاهدین خلق» بوده است. مجاهدین خلق هم یکروزه عوض نشدند. چند روزی مانده به انقلاب پادگان‌ها را خالی کردند، اسلحه‌ها را جمع‌آوری کردند. بعد از استقرار دولت هم هرچه گفته شد اسلحه‌ها را برگردانید، به این کار تن ندادند. حتی ساختمان‌های دولتی را گرفته‌بودند و هر روز اطلاعیه‌هایی می‌دادند که برخلاف مسیر دولت رسمی بود. این افراد در عین حال تا 25 خرداد 60 آزادانه فعالیت می‌کردند. همان ساختمان‌هایی که در تصرف‌شان بود فعالیت می‌کردند، روزنامه داشتند، حتی در انتخابات مجلس که در اواخر سال 1358 برگزار شد، کاندیدا داشتند. رجوی و موسی خیابانی کاندیدا شدند. در شهرستان‌ها هم همین‌طور بود. من از تبریز کاندیدا بودم و این گروه هم 5 یا 6 نفر کاندیدا داشتند که همه به مرحله دوم راه یافتیم اما در مرحله دوم رای نیاوردند. امام هم جلوی‌شان را نگرفت.

حزب توده هم همین‌طور بود. تا سال 1361 که خیانت‌شان در رابطه با فرمانده نیروی دریایی آشکار شد کسی با آنها برخورد نکرد. با کمونیست‌ها، شاخه اقلیت‌شان که مسلح بودند و اعلام جنگ مسلحانه می‌کردند برخورد می‌شد اما کمونیست‌های اکثریت که اعلام جنگ نکردند برخوردی نشد مگر در بعضی شهرها. حتی بعد از سال 60 و اعلام جنگ مسلحانه وقتی خواستند امام را ببینند، امام فرمودند اینها اسلحه‌ها را تحویل دهند من به دیدارشان می‌روم. در جریان ماجرای امجدیه که ظاهرا در پشتیبانی از آقای بنی‌صدر حرکت‌هایی انجام شد اما حاج احمد آقا جلوی برخورد با آنها را گرفت.

در واقع اوایل انقلاب گویا برای استفاده از این عنوان اتهامی تحفظ بیشتری وجود داشت؟

بله، این توضیحات برای این بود که بگویم همان اوایل انقلاب هم به راحتی از لفظ خائن برای افراد و گروه‌ها استفاده نمی‌شد. مثلا در تبریز که خلق مسلمان داشتیم بیش از 30 کمیته‌های انقلاب به نام امام شریعتمداری بود و چند کمیته به نام امام خمینی و برخی هم مشترک بود. مادامی که همین کمیته‌هایی که از پادگان‌ها اسلحه برده‌بودند و مستقل کار می‌کردند، فرمانداری و استانداری و صداوسیما را نگرفتند یا به امام جمعه حمله نکرده بودند؛ کسی با آنها کاری نداشت. وقتی این اتفاقات رخ داد در نیمه دوم 58 تصمیم‌گرفته‌شد که جریان خلق مسلمان در تبریز جمع‌آوری شود.

اوایل انقلاب به این راحتی از لفظ خیانت برای افراد و گروه‌ها استفاده نمی‌شد تا عملا دست به خیانت بزنند. حتی آقای بهشتی در تلویزیون با آنها مناظره می‌کرد. من شخصا در دانشگاه تبریز با روسای این گروه‌ها جلسه و نشست می‌گذاشتیم و صحبت می‌کردیم. استفاده از عنوان اتهامی خیانت از سوی کسانی که انحصارطلب بودند روز به روز بیشتر شد. متاسفانه اشخاص هم به یکدیگر این اتهام را می‌زدند. در واقع افرادی که الان منافع‌شان را در این می‌بینند که دیگری را حذف کنند و خودشان توانایی ندارند تا در معرض نمایش بگذارند و مردم آنها را به خاطر آن خدمت یا توانایی تحویل بگیرند؛ فقط بر دیگری و دیگران فشار می‌آورند و نسبت خیانت می‌دهند. در صورتی که در قوانین اسلامی خائن به کسی گفتن جرم است و قابلیت شکایت دارد و عنوان مجرمانه است.

متاسفانه الان عده‌ای برای اینکه خودشان را در جامعه تثبیت و خودنمایی کنند از این اتهامات برای دیگران استفاده می‌کنند . نمی‌دانند که ریشه این اتهام به کجا می‌رسد. وقتی می‌گویند برجام خیانت بود دیگر در نظر نمی‌گیرند که معنای حرف شان این است که تمام حاکمیت کشور خیانت کرده است. هیچ‌کس بدون اجازه رئوس نظام نمی‌توانست تن به تصویب برجام بدهد.

همان‌طور که شما اشاره کردید دایره عنوان اتهامی خائن دایره‌ای به گستردگی امروز نداشت و حتی با گروه‌های مختلف تعامل صورت می‌گرفت تا اینکه برخی دست به اسلحه بردند. وسیع شدن این دایره ریشه در چه دارد؟

گسترده شدن دایره این اتهام ریشه در اخلاق دارد. اوایل انقلاب عدالت‌خواهی و عدالت‌طلبی و اخلاق وجود داشت. حتی بعد از آغاز ترورها قبل از هر حکمی با متهمان گفت‌وگو می‌شد و حتی کسانی که حاضر بودند از گروهک‌های مسلح اعلام برائت کنند آزاد می‌شدند. امام در نامه‌ای به آقای قدوسی (دادستان کل انقلاب) نوشته‌اند کسانی که دست به اسلحه نبرده‌اند به شرط آنکه توبه کنند آنها را آزاد کنند.

امروز آن اخلاق وجود ندارد. مساله این است که رقیب را از صحنه سیاست بیرون ببریم ولو اینکه به خلاف شرع مرتکب شویم.

مجلس جای گفت‌وگو است و لزومی ندارد به خاطر اختلاف عقیده به یکدیگر تهمت خیانت بزنند. باید علمی و منطقی صحبت کرد وگرنه مجلس گفت‌وگو نیست بلکه مجلس بزن‌بهادری است. همین زدوخورد‌هایی که در مجلس رخ می‌دهد هم این اواخر پیش آمده ما در دوره‌های اول به ندرت با چنین اتفاقاتی مواجه می‌شدیم.

ممکن است برخی به صحبت‌های شما این انتقاد را وارد کنند که مصادیق خیانت نسبت به اوایل انقلاب تغییر کرده است. پاسخ شما به انتقادات چیست؟

باید اصل خیانت را معنا کنیم تا به مصادیق برسیم. ممکن است یک وقت مصداق خیانت اقدام مسلحانه باشد، یک وقت فساد اقتصادی باشد و یک زمان شایع کردن فساد اخلاقی در جامعه باشد یا حتی جاسوسی و تبادل اطلاعات با اجانب باشد. همه اینها خیانت است اما مساله این است که وقتی روندی قانونی در حال طی شدن است اما برخی، از نماینده تا رییس‌مجلس و رییس دولت را به خیانت متهم می‌کنند، کمال بداخلاقی است.

منبع: روزنامه اعتماد