آقای وزیر بهداشت! برای این سوال پاسخی ندارید؟ / سن امید «به» زندگی 75 سال، میزان امید «در» زندگی چقدر؟

اعتمادآنلاین| محمدرضا یزدانپرست، روزنامه‌نگار و مجری تلویزیون در نامه‌ای خطاب به وزیر بهداشت گفت: دیروز جناب دکتر نمکی، وزیر محترم بهداشت -که خداوکیلی باید به ایشان و همه کادر درمان به خاطر جانفشانی‌های این ماه‌ها و روزهای لامصب کرونایی از اعماق دل، خداقوت گفت- فرموده‌اند: "سن امید به زندگی در میان ایرانیان به 75 سال افزایش پیدا کرده است."

فرمایشی کاملاً درست؛ البته رشد این سن هم طبیعی است و اگر افزایش نمی‌یافت جای تعجب داشت. بالاخره تا چند دهه پیش، یک اپیدمی مثل طاعون یا وبا، حکم نسل‌کشی داشت و نبود امکانات اولیه زندگی و چاره‌های درمانی و بهداشتی برای بیماری‌ها سن امید به زندگی را بین 55 تا 65 سال نگه داشته بود، اما حالا امیدواری مردم خصوصاً سالمندان برای زنده ماندن و نمردن از بیماری، این سن و شاخص را افزایش داده. اما پرسشم درباره شاخص دیگری است.

آقای وزیر! سن امید "به" زندگی شده 75 سال، قبول. از شاخص امیدواری "در" زندگی خبری دارید؟ عددی دارید؟

از بد حادثه این سوال را وقتی دارم می‌پرسم که سال انتهایی ریاست‌جمهوری کسی است که با شعار محوری "امید" و با ابزار امیدوارانه "کلید" به پاستور رسید، اما... اما... اما...

صحبت از طبقه برخوردار و پولدار که حرف "از ما بهتران است" و من را چه به این قشر! اینها تا چند نسل بعدشان هم امیدوارند. اما آقای وزیر! از میزان امیدواری "در" زندگی طبقه محروم و خصوصاً طبقه متوسط که اتفاقاً اصلی‌ترین بدنه رای و حامی دولت تدبیر و امید بودند، خبر دارید؟

دویدند و نرسیدند... می‌دوند و نمی‌رسند... اگر هم کسی به چند قدمی "رسیدن" برسد، مقصود و هدف، آنچنان با تکانه‌های نجومی دور می‌شود که "رسیدن" دیگر "هدف" نیست، وارد ساحت "رویا" می‌شود و طبیعتاً دست‌نیافتنی! و این یعنی هرچه بدویم هم نخواهیم رسید!

رسیدن به یک شغل باثبات حداقلی رویا شده!

رسیدن به یک پراید و پژوی حداقلی رویا شده!

رسیدن به یک خانه 50متری حداقلی رویا شده!

رسیدن به یک زندگی معمولی و آرام و باثبات و البته حداقلی رویا شده!

و این فهرست را می‌شود تا ثریا برشمرد!

می‌گویند "امید" تنها داشته آدمی است که بعد از مرگ می‌میرد، اما خبر دارید که در بخش وسیعی از جامعه ایران، مرگ، فرانرسیده، امیدشان راهی قبرستان شده؟! آن هم جامعه‌ای که خداوکیلی قانع است و به حداقل‌ها راضی!

من البته نگذاشته‌ام و نمی‌گذارم خود و تا آنجا که بتوانم اطرافیانم به ورطه "ناامیدی مطلق" درغلتند؛ چنانکه ما در نهایت محکومیم به امیدواری، اما...

به عنوان فرزند کوچکی از اهالی رسانه دست شما و همکارانتان که ایثارگرانه با این "زَهرکِ دُشگَندِ بدشُگون"(ویروس منحوس) در نبرد هستید را می‌فشارم و عملکرد سیستم بهداشت و درمان کشورم را در مواجهه با کرونا قابل قبول و آبرومند می‌دانم، اما آماردادن از سن امید "به" زندگی برای مردمی که امیدشان "در" زندگی ناامید شده، عدد سنگین و سهمگینی‌ست. برای امیدشان "در" زندگی کاری کنید، آن وقت خود به خود امیدشان "به" زندگی، عدد "75 سال" را خوار و خفیف خواهد کرد!

آقای دکتر نمکی!

لطفا این نامه را به دست وزیر اقتصاد هم برسانید!