بی‌اعتمادی مردم به برخی مسئولان، به اصلاح‌طلبان هم سرایت کرده

مرتضی الویری، فعال سیاسی اصلاح‌طلب در پاسخ به این سوال که چرا تا به امروز موضوع گفت‌وگوی ملی به نتیجه نرسیده است، گفت: مهم‌ترین دلیل متوقف شدن طرح گفت‌وگوی ملی روی کار آمدن آقای احمدی نژاد به عنوان رئیس جمهور و شرایطی است که در آن هشت سال بر کشور ما گذشت. بسیاری از یافته‌های آقای خاتمی که قرار بود به نتیجه برسد، در آن هشت سال پنبه شد، خشونت‌های کلامی ترویج شد و بسیاری از افراد صادق خدمتگزار انقلاب در طول آن ۸ سال به ویژه در سال  ۸۸ به بعد مورد حمله یا انزوا قرار گرفتند. مجموعه این شرایط به این ختم شد که درون قدرت منادی جدی برای تز گفت‌وگوی ملی وجود نداشته باشد.

به گزارش ایلنا، الویری در پاسخ به این سوال که امروز چه راهکارهایی وجود دارد تا این طرح به نتیجه برسد، گفت: راهش این است که جریان‌های مختلف سیاسی باور کنند فقط رنگین کمانی از سلیقه‌های مختلف سیاسی می‌تواند کشور را نجات دهد. این ذهنیت که دیدگاه  و تفکر خاص و ویژه‌ای بخواهد همه امور مملکت را در دست بگیرد و تصور کند که قدرت یکدست می‌تواند جوابگوی نیازهای متکثر مردم باشد سرابی بیش نیست. تجربه همین مدت کوتاه از یکدستی قوا این باور را محکم‌تر کرد که یک‌صدایی قدرت آسیب‌های اجتناب‌ناپذیری دارد.

این فعال سیاسی اصلاح‌طلب در پاسخ به این سوال که چرا جناح اصلاح‌طلبان با مردم گفت‌وگو نمی‌کنند؟ گفت: واقعیت این است که به دلیل شکاف‌های موجود مردم احساس می‌کنند مسئولان صدای آنها را نمی‌شنود و پاسخ درستی به نیازهای آنها نمی‌دهند. در ضمن مردم احساس می‌کنند اصلاح‌طلبان برای باقی ماندن در درون قدرت حاضر نیستند در کنار مردم قرار بگیرند و حرف دل مردم را بزنند، از این رو بی‌اعتمادی مردم به برخی مسئولان، به اصلاح‌طلبان هم سرایت کرده است.

مرتضی الویری در پاسخ به این سوال که به نظر شما چه مسیری وجود دارد که اصلاح‌طلبان بتوانند با مردم گفت‌وگو کنند، گفت: راهی که به نظر بنده می‌رسد این است که اصلاح‌طلبان دندان طمع حضور داشتن در قدرت را بکشند و بیایند به مشکلات و گره‌های زندگی مردم توجه کنند.

الویری در پاسخ به این سوال که چه کسانی می‌توانند گفت‌وگوی ملی را رهبری کنند، گفت: اگر کسی بتواند صدای مردم را به درستی منعکس کند، بخودی خود رهبری این موضوع را به دست گرفته است. اما به طور کلی ما باید مدافع چندصدایی در سپهر سیاسی کشور باشیم. باید باور داشته باشیم که این به نفع منافع ملی و پشتوانه محکمی برای مقابله با تهدیدهای خارجی است. اگر این نگاه درون قدرت وجود داشته باشد، در سطوح پایین‌تر، مردم راحت در کنار یکدیگر قرار می‌گیرند و می‌توانند با هم تعامل کنند. اگر بخواهیم سلیقه و دیگاه خاصی را بر جامعه تحمیل کنیم، این به رده‌های پایین‌تر سرایت می‌کند. امیدواریم که این واقعیت را مسئولین به صورت جدی مورد توجه قرار دهند. در چنین حالتی مسئولان موجود خودشان منادی گفت‌وگوی ملی می‌شوند. دیگر خودی و غیرخودی نخواهیم داشت. هر کس که ایران را دوست دارد خودی است.  با این نگاه همه خود را در رفع مشکلات سهیم خواهند دانست.