بیم‌ها و امیدها تا ۱۴۰۲ ؛ ما حق ناامید شدن نداریم

علی بیعی در یادداشتی اختصاصی برای اعتمادآنلاین با عنوان « بیم‌ها و امیدها تا ۱۴۰۲» نوشت:

در طی سالهای گذشته از «نودو سه» تا «هزار و چهارصد» یادداشتهای فراوانی نوشته‌ام که برخی از آنها هنوز هم تازگی دارند _چقدر متاسفم که هنوز هم تازگی دارند_ البته برخی از تازگی مطالب، محصول امتداد دلشوره‌ها، ذهن مشغولی‌ها و دردهای مزمن‌شده است. برخی نیز نشان می‌دهند که در طول زمان، برخی از مسائل ما همچنان حل نشده روی هم تلنبار می‌شوند، به تعبیری حکایت همچنان باقی است‌...

اما ما حق ناامید شدن نداریم. همواره معتقد بوده‌ام برای انسان، دو مفهوم «فراموشی» و «امید» زندگی‌آفرین است و بدون این دو،  یا باید زیر کوهی از رنج، قامت خم کنیم یا بی‌هبچ روزنه‌ای، در تاریکی به دور خود چرخه‌ای باطل بزنیم.

اما برخلاف موهبت فراموشی برای انسانها، برای یک نظام و ساختار سیاسی، نسیان یک امر تباه کننده است. از دیگرسو، نظام‌های سیاسی باید هم خود امید داشته باشند و هم برای جامعه‌شان امیدآفرینی کنند. مطمئنا وقتی ساختار سیاسی نتواند مایه امیدبخشی به جامعه باشد، بدین معناست که خود نیز فاقد امید و دچار بی‌برنامگی برای آینده شده است.

جامعه آنگاه آلام «هزار و چهارصد و یک» را به کنار خواهد گذاشت که افقی روشن، پرامید و سرشار از  تحولات عمیق در «هزار و چهارصد و دو» را احساس کند.

من همواره می‌اندیشم که امیدهای ما باید از دغدغه‌هایمان بزرگتر باشند.  امید ما به عقلانیتی است که به دور از شعارهای تهی و آینده‌سوز، آرامش و فضایی مساعدتر برای زندگی، کار و پیشرفت همگانی فراهم آورد. امید ما به آگاهی فزاینده‌ای است که همگان را در بر گرفته، (که من این آگاهی‌های پاییزی را نه تهدید بلکه حتی فرصت هم می‌دانم). آگاهی بر بزرگی مشکلاتی که پیش رو داریم و راهکاری که باید در پیش بگیریم تا ایران جایی بهتر برای زندگی باشد.

امید ما به اعتماد و درک متقابلی است که باید میان مردم و ساختار سیاسی ایجاد شود، اعتمادی که بتواند گام به گام قفل‌ها را بگشاید. امیدواریم مشکلات انکار نشده و یا با یک ایهام‌افزایی ناشیانه به گذشته ارجاع نشود تا با سرمستی، واقعیتها به فراموشی سپرده نشود.

ما به گشوده شدن قفل‌ها در سیاست خارجی؛ عزم‌ها و اراده‌های استوار در ایجاد همنوایی و همدلی عمومی خصوصا برای نسل‌های جدید در عرصه اجتماعی و فرهنگی و همچنین سیاست داخلی در جهت دوری از تنش و در عوض تلاش برای توسعه و خدمت به مردم؛ و شکل گرفتن اراده‌ای قوی برای پیشرفت اقتصادی امیدواریم. همچنی امید داریم به باز شدن زنجیر تحریم از دست و پای کشور...

در آستانه سال نو، هم از خدا بخواهیم و هم همگی تلاش کنیم تا بتوانیم اصلاحات تحولی راهگشا را شاهد باشیم. این چنین، روزهای نو با حالی بهتر برای سرزمین‌مان رقم خواهد خورد.